ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากของอลัน ทำให้ฉันสะตั้นไปทำอะไรไม่ถูก
“….ขอโทษงั้นหรอ” ฉันทวนคำพูดของอลัน
“มันแปลก ?” อลันเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม
“ใช่สิ แปลกมากๆ”
“ไม่เคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน”
“ฉันต้องหวั่นไหวกับคำพูดของนายหรือเปล่า”
“แล้วใจเต้นแรงไหม ?”
“นายก็แค่พูดเพื่อรั้งฉันเอาไว้” ทั้งที่อ่านเกมออกแต่ฉันก็ยังไม่ถอดใจ
“อยากจบว่างั้น ?”
“……” พออลันเปิดทางให้พูด ก็เป็นฉันอีกนี่แหละที่ไม่กล้ายืนยันว่าอยากจบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้หนักแน่นว่าจะไปจากเขา
“นายจะมีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ ทั้งที่มีฉันอยู่ตรงนี้หรือเปล่า”
“จะพยายามปฏิเสธ”
“ทำไมต้องพยายาม ทำไมถึงชัดเจนแค่กับฉันไม่ได้”
“บอกไปแล้วไม่ใช่ว่าไม่ทำแต่กำลังพยายาม”
“พยายามที่ไม่เคยพยายามน่ะหรอ ?” ฉันเกลียดตัวเองที่รู้ทุกอย่างแต่ก็ยังเอาแต่หวั่นไหวกับเด็กคนนี้
อลันไม่ตอบอะไรแต่กลับล้วงมือเข้ามาในเสื้อของฉัน ฉัน
