อลันท้าให้ฉันเปิดดูกล้อง ฉันเปิดดูแน่แต่ไม่ใช่ตรงนี้ ไม่อยากมาทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่นแบบเมื่อกี้อีก
“ฉันจะกลับ” ฉันพูดย้ำอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“ห้องใคร ?” อลันถามด้วยน้ำเสียงปนหาเรื่อง
“ห้องนายก็ได้เพราะฉันจะไปเก็บเสื้อผ้า”
อลันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่เลือกเดินไปที่รถ พอเห็นอลันเดินไปฉันก็รีบเดินตามเขา
“นายรู้อยู่แล้วว่าในรถมีกล้อง ถ้าคนจะทำอะไรกันก็คงลงจากรถไปทำ” กล้องมันไม่ได้เห็นภาพในรถแต่เสียงทุกอย่างที่คุยได้ยินชัดเจน แล้วคนฉลาดเรื่องผู้หญิงอย่างอลันมีหรอจะทำให้ตัวเองถูกจับได้
“จะโทษให้ได้เลย ?”
“ฉันพูดไปตามนิสัยของนาย”
“ถ้ารู้นิสัยดีขนาดนั้นแล้วทำไมถึงชอบ ?” อลันเดินมาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยหนีจนแผ่นหลังติดกับประตูรถ
“ฉันชอบนายได้ก็เลิกชอบได้เหมือนกัน อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะรู้สึกไปตลอด”
“แล้วตอนนี้ทำได้ไหมล่ะ เลิกชอบได้ไหม” เขาถามพร้อ
