ยังดีที่อลันเลือกทำให้ฉันสบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะเป็นทุกข์เพราะเขาอีก
อีกหนึ่งสิ่งที่ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำได้คือกำจัดเสือตัวนี้ให้สยบ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้
แกร็ก! ให้หลังจากที่อลันเดินออกไปจากห้องไม่นานเขาก็เปิดประตูแล้วโผล่แคาหน้าเข้ามาบอก
“หิวข้าว”
“สั่งสิ นี่มันยุคไหนแล้ว”
“อยากให้ทำให้กินไม่ได่อยากสั่งกิน”
“ฉันกำลังจะอาบน้ำนอน”
“ทำข้าวผัดให้กินด้วย” พอสั่งเสร็จอลันก็ปิดประตูราวกับไม่ได้ยินที่ฉันพูด ถึงจะอยากใจแข็งขนาดไหนสุดท้ายฉันก็ใจอ่อนอยู่ดีนั่นแหละ
ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องเห็นอลันกำลังถอดเสื้ออยู่ แถมพอถอดแล้วเขาก็เอาทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางเหมือนเดิม
“จะต้องมีตะกร้าผ้าวางไว้ทั้วห้องเลยไหมนายถึงจะรู้จักถอดเสื้อไว้ดีๆ”
“ก็ดี”
“สกปรก”
พอฉันบอกแบบนั้นอลันก็เดินมาใกล้ๆ สายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่มันอันตรายจนฉันต้องรีบถอยหนีแต่ถอยได้แค่ไม่กี่เก้าแผ่นหลังก
