บทที่ 2
1061 คำ
สายตาคมเหลือบมองไปทางพุ่มไม้ที่ไหวโยกและเห็นหลังไวๆ ของคนสองคน ซึ่งเขาก็จำได้ดีว่าแผ่นหลังเล็กที่เดินจากไปคือใคร ชนาธรณ์ พฤกษารักษ์ หรือ ธร วัย 37 ปี ลูกชายคนโตของตระกูล และเป็นทายาทรุ่นที่ 21 ของโรงแรมพฤกษารักษ์ด้วย เขาคือผู้บริหารหนุ่มไฟแรงก็ว่าได้ เขามีน้องชายหนึ่งคนที่ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส ซึ่งปีหน้าชนาธิปจะกลับมาช่วยเขาบริหารโรงแรม
“เราเข้าไปข้างในกันเถอะพี่ธร”
น้ำเสียงเล็กหวานเอ่ยชวนคู่หมั้นหนุ่มที่คบหาดูใจกันมาสี่ปี จากการแนะนำของครอบครัว พ่อของเธอเป็นรุ่นน้องของแม่ชายหนุ่ม จึงได้ไปมาหาสู่กันตั้งแต่เด็ก และเมื่อสี่ปีก่อน เธอและเขาก็ได้ตกลงคบหาดูใจกันเป็นแฟน และวันนี้ก็ได้ตกลงที่จะหมั้นหมายกัน ส่วนงานแต่งงานจะจัดขึ้นต้นปีหน้า ซึ่งก็มีเวลาอีกสิบเดือนจะถึงปีหน้า
“อือ...เข้าไปข้างในกันเถอะครับ” เขาโอบเอวเล็กเปราะบางของศศิญาภรณ์ วัย 28 ปี คู่หมั้นสาวตัวเองเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อตอนนี้เห็นว่าใกล้ได้เวลามื้อเที่ยงแล้ว งานหมั้นวันนี้จัดขึ้นเฉพาะในครอบครัวเท่านั้น มีเพียงครอบครัวของเขาและพ่อแม่ของหญิงสาวที่มาเป็นพยานในครั้งนี้ให้พวกเขาทั้งสอง ส่วนจะประกาศกับสื่อนั้นก็คงจะเป็นตอนใกล้ถึงฤกษ์แต่งงานต้นปีหน้านั่นแหละ เพราะตอนนี้สื่อต่างๆ ก็รับรู้มาตลอดว่าเขาและหญิงสาวเป็นแฟนกัน
เช้านี้เธอมีเรียน แต่ทุกวันก็ต้องตื่นเช้ามาช่วยงานแม่ในครัวและพี่ๆ คนอื่นด้วยแต่เช้า เมื่อเตรียมมื้อเช้าเสร็จตั้งโต๊ะทานข้าวให้เจ้านายเสร็จ อลิลดาก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปเรียนเหมือนที่เคยทำ และเมื่อออกมาจากบ้านเดินออกมาจนถึงหน้าปากซอยแล้วเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ใกล้หน้าปากซอยก็ต้องเหลือบตาเลิกคิ้วมองรถยนต์คันหรูคุ้นตาที่วิ่งมาเทียบจอดตรงหน้าตนเอง
“คุณธร”
“ขึ้นรถสิ ฉันจะผ่านไปทางมหา’ลัยเธอพอดี” เขาลดกระจกลงบอกสั่งเธอ
“แต่รถเมล์กำลังมาแล้วค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมมองไปทางรถเมล์ที่กำลังแล่นจะมาจอดตรงที่เขาจอด
“ฉันสั่งก็ขึ้นมาเถอะ เร็วเข้า! เดี๋ยวเขาก็จะมาจอดแล้ว” เขาเร่งเร้าเธอเมื่อรถเมล์แล่นมาใกล้ถึงแล้วเมื่อมองในกระจกมองหลัง
“แต่...”
“ขึ้นมา!” เสียงเข้มห้วนสั่งเด็ดขาดทำให้เธอต้องรีบเปิดประตูก้าวขาขึ้นไปนั่งบนเบาะพร้อมปิดประตูแล้วรถยนต์คันหรูก็ออกตัวทันทีโดยที่เธอยังไม่รัดเข็มขัดนิรภัยด้วยซ้ำ
“ขอบคุณค่ะคุณธร” เธอหันมายกมือไหว้ขอบคุณเขาหลังจากรัดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ แม้ไม่เต็มใจจะขึ้นรถมากับคนเผด็จการ แต่ก็ต้องขอบคุณที่เขาเมตตาจะมาส่ง
“อือ” เขาครางรับรู้แค่นั้นพร้อมมองถนนที่กำลังบังคับรถให้แล่นไปตามเส้นทางอยู่
“ว่าแต่คุณธรจะไปทำอะไรแถวมหา’ลัยของดาคะ” เธอถามเขาอย่างสงสัย เพราะทางไปที่เรียนเธอและเขามันคนละทาง
“จะไปรับน้องแป้งน่ะ” เขาบอกสั้นๆ และนั่นก็ทำให้อลิลดาไม่ถามต่อ เพราะว่าบ้านของคู่หมั้นของเขาต้องผ่านไปทางมหาวิทยาลัยเธอ
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงสั่นเตือนโทรศัพท์ในกระเป๋าของสาวในชุดนักศึกษาดังขึ้นจนทำให้เขาหันมามองดูหน้าเธอที่กำลังก้มหน้าค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพาย
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
“ฮัลโหลภาพ ดากำลังไป” เธอกรอกเสียงส่งไปในสายทันทีเมื่อกดรับสาย
“อือ...เรารอที่หน้าตึกนะ”
“ภาพไปรอเราในห้องเลยก็ได้ จะได้จองโต๊ะเรียนด้วย”
“อือ...ได้ ว่าแต่จะกินชานมไหม ภาพจะได้ซื้อให้”
“อือ...ไม่ต้องหวานมากนะ และน้ำเปล่าด้วยนะภาพ”
“ขนมไว้ขบเคี้ยวตอนเรียนไหม”
“ภาพเลี้ยงไหม” เธอถามพร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์โดยที่วีรภาพไม่มีโอกาสได้เห็น แต่คนที่ได้เห็นคือชนาธรณ์และก็หมั่นไส้เหลือเกินที่เธอพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับคนในสาย
“แน่นอนอยู่แล้ว ป๋าภาพเลี้ยงเอง แล้วเจอกันนะดา”
“เจอกันภาพ ขอบคุณนะป๋าภาพ” ท้ายประโยคเธอเอ่ยเย้าหยอกอีกฝ่ายไป ก่อนจะกดวางสายแล้วเก็บเครื่องมือสื่อสารไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม
“แฟนเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเธอวางสายไปแล้ว เขาก็ถามทันที
“เพื่อนค่ะ”
“เหรอ ผู้ชายกับผู้หญิงเขาเป็นเพื่อนกันได้ด้วยเหรอ”
“ค่ะ รบกวนคุณธรจอดตรงป้ายรถเมล์หน้ามหา’ลัยตรงหน้าด้วยนะคะ” เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงแล้วจึงชี้มือบอกเขา
“อือ” แล้วเขาก็เปิดไฟเลี้ยวเข้าชิดริมถนนทันทีเมื่อวิ่งรถใกล้มาถึงป้ายรถเมล์ และพอมาถึงก็จอดรถให้คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาที่นั่งมาด้วยลงทันที แต่ยังไม่ทันที่อลิลดาจะลงรถ เขาก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“หัดตั้งใจเรียนให้สมกับที่แม่ฉันออกค่าเรียนให้ด้วย”
“คุณธรไม่ต้องห่วงค่ะ ดาตั้งใจเรียนทุกวิชาและตั้งใจจะเอาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาให้คุณท่านด้วยค่ะ” เธอตอบกลับแล้วเปิดประตูรถปลดเข็มขัดนิรภัยออกก้าวลงจากรถเดินจากไปทันที โดยที่ไม่สนใจว่าคนเผด็จการจะโต้ตอบกลับมาหรือไม่
“ปากเก่งจริงแม่คุณ ดีนะที่แต่งตัวเรียบร้อย ถ้าแต่งตัวสั้นรัดติ๋วเหมือนเด็กพวกนั้นคงได้เห็นไปถึงตับไตไส้พุง” เขามองไปยังนักศึกษาคนอื่นที่เดินรอบๆ ข้างอลิลดา แต่ละคนแต่งสั้นเสมอหูกันทั้งนั้น แต่มันก็ปกติ เพราะสมัยนี้ใครๆ ก็แต่งกันทั้งนั้น
บรึ้น!
แล้วชนาธรณ์ก็กระชากตัวรถออกไปจากจุดที่จอดทันทีเมื่อมองไปยังร่างเล็กที่เดินหายลับไปกับกลุ่มนักศึกษาคนอื่นเข้าไปในมหาวิทยาลัยแล้ว
- ผู้เขียน
