บทที่ 1
407 คำ
ร่างเล็กยืนแอบอยู่ที่พุ่มไม้มองไปยังในสวนที่ตอนนี้มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังยืนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ที่ตรงนั้นไม่ใช่เธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คนตัวโตยืนพูดคุยด้วย ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาสวมแหวนหมั้นให้ในช่วงพิธีตอนเช้าที่ผ่านมา ตั้งแต่เล็กจนโตอลิลดา พร้อมใจ หรือ ดา วัย 20 ปี เธอเติบโตอยู่ภายใต้ชายคาของบ้านหลังใหญ่พฤกษารักษ์ แม่ของเธอเป็นแม่บ้านหรือเรียกว่าคนรับใช้นั่นเอง และเธอเป็นลูกคนรับใช้ก็ต้องเป็นคนรับใช้ตั้งแต่จำความได้ คอยรับใช้คุณๆ ในบ้านหลังใหญ่ ส่วนพ่อของเธอก็เป็นคนขับรถให้กับคุณนายของบ้าน ทุกคนในบ้านช่างมีบุญคุณท่วมหัวครอบครัวของเธอเหลือเกิน และคุณท่านก็ส่งเสียให้เธอเรียนหนังสือ ตอนนี้เธอเรียนมหาวิทยาลัยรัฐในกรุงเทพฯ แห่งหนึ่ง และวิชาที่เธอเลือกเรียนคือบัญชี เพื่อที่ในอนาคตจะได้มาทำงานตอบแทนพระคุณคุณท่านที่เลี้ยงดูและให้เธอได้เรียนหนังสือจบสูงๆ ตอนนี้เธอกำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สาม อีกแค่หนึ่งปีก็จะเรียนจบปริญญาตรีอย่างที่ตั้งใจแล้ว
“มาทำอะไรตรงนี้ลูก” นิดายื่นมือมาวางบนไหล่เล็กของลูกสาวพร้อมสายตามองไปตามสายตาของลูกสาวตนที่จ้องมองอยู่ แล้วก็ต้องถอนหายใจดังออกมา
เฮ้อ!
“ตัดใจซะเถอะลูก เรากับคุณธรมันคนละชนชั้นกัน อีกอย่างเขาก็หมั้นไปแล้วด้วย” นางบอกปลอบลูกสาวด้วยมองออกว่าหลายปีมานี้ลูกสาวนั้นมองลูกชายของเจ้าของบ้านเปลี่ยนไป
“หนูทำใจตั้งแต่แรกแล้วแหละแม่นิด เพราะหนูรู้ดีว่ายังไงกาอย่างหนูก็ไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองราชสีห์อย่างคุณธรหรอก” เธอหันมายิ้มให้แม่แล้วก็จับมือท่านที่ไหล่ตัวเองมากุมแน่นแล้วพาแม่เดินออกไปจากพุ่มไม้ที่ตนแอบอยู่
นิดารู้ดีว่าลูกสาวกำลังแสร้งยิ้มทำเป็นเข้มแข็ง เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอเดินผ่านหน้าห้องพักของลูกสาวก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาเบาๆ จากช่องของประตู แต่ทำยังไงได้ เมื่อโชคชะตาให้กำเนิดมาแบบนี้
- ผู้เขียน
