Chapter 9
ให้ผมช่วยคุณ
‘บ้าจริง ใครเรียกอีกนะ’
ลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาหยุดนิ่งที่ชั้นสามสิบเก้า มาลารินจับจ้องมองบานประตูที่กำลังเปิดออก ดวงตากลมโตเบิกกว้างใจเต้นโครมครามเมื่อสบเข้ากับนัยต์ตาชวนฝันของใครบางคน ใจเธอเต้นแรงยิ่งกว่าพบหน้าภาคิมกับผีเน่าอัญรินทร์ ส่วนเขาเองก็มีท่าทีตกใจผสานงุนงงไม่แพ้กัน เดาเอาจากการที่เขายืนนิ่งไม่ก้าวเข้ามา
'ที่รัก...’
'กาย...หนะ นี่เรา…ไม่ได้ฝันใช่มั้ย!’
นั่นคือคำถามในใจพร้อมแอบจิกอุ้งมือตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังตื่นอยู่ แววตาคู่สวยไล่มองไปยังคนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ต่างฝ่ายต่างยืนนิ่งสบตากันไปมาราวตกอยู่ในภวังค์...ในชั่ววินาทีที่ลิฟต์กำลังจะปิด หรัณย์เพิ่งนึกได้ว่าตนเป็นคนเรียกลิฟต์ ชายหนุ่มจึงรีบก้าวขาเข้าไปพร้อมๆ กับที่ประตูค่อยๆ ปิดลง
"ที่รัก...คุณจริงๆ ใช่มั้ย..."
"กาย..."
กลิ่นน้ำหอมที่ราคาไม่ธรรมดาโชยมาแตะจมูกจนพาให้ใจ
ไหวหวั
