Chapter 11
คุณเป็นของผม
เสียงคลื่นม้วนตัวสาดซัดเข้าสู่ชายหาดสีหม่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทะเลไม่เคยพักแม้โลกจะหมุนเปลี่ยนเวียนไปมันก็ยังคงทำหน้าที่ของตนอย่างซื่อสัตย์เสมอ ทะเลยามค่ำคืนนั้นช่างดูมืดมนชวนให้ใจหม่นหมองตามประสาคนเศร้าเหงาหัวใจ…มาลารินนั่งกอดเข่าทอดสายตาไปยังผืนน้ำข้างหน้าพร้อมสูดกลิ่นคาวเค็มเข้าปอดมาได้พักใหญ่…เพียงแค่เธอโทรไปร้องไห้เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เพื่อนฟัง เพื่อนซี้เพื่อนตายเช่นอติเทพก็บึ่งรถมาจากกรุงเทพฯในกลางดึกที่หลายคนกำลังนอนหลับ เพราะกลัวว่าเพื่อนจะคิดสั้นโดดทะเลตาย
“ฉันเตือนแกแล้วใช่มั้ยรักว่าอย่าริหลงรักผู้ชายกลางคืน แกไม่น่าเผลอตัวเผลอใจไปกับเขาอีกครั้ง…เฮ้อ…แล้วจะยังไงล่ะทีนี้”
มาลารินนิ่งเงียบเพราะกำลังสับสน คืนนี้ไม่มีที่นอนเพราะความโกรธทำให้ผลีผลามเก็บของคืนกุญแจห้องแล้วขับรถออกมาจากโรงแรม
“ทำไมดวงฉันต้องเจอแต่คนหลอกลวงด้วยอั๊ต ชาตินี้ฉันจะเจอบ้
