สี่สิบนาทีต่อมา...
“ทำไมคุณทำอาหารเก่งจัง?” ขุนพันถามอย่างสงสัย หลังเห็นสาวเจ้าหยิบนู่นจับนี่อย่างคล่องแคล่ว ทำให้อาหารเสร็จเร็วกว่าที่คิด
“ขอบคุณค่ะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันแบ่งไปให้ป้ามาลาชามหนึ่งได้ไหมคะ” เขมมิกาถามยิ้มๆ
“ได้อยู่แล้วครับ คุณตักใส่ชามมาเดี๋ยวผมเอาไปให้เองครับ” ขุนพันขันอาสา พร้อมกับหยิบถาดมาวางรอใส่ชาม
“ค่ะ” เขมมิกาขานรับก่อนตักสุกี้ทะเลใส่ชาม ตามด้วยน้ำจิ้มสุกี้ในถ้วยแยกไปต่างหาก
ขุนพันยกไปเสิร์ฟให้กับแม่บ้านที่กำลังรดน้ำและแต่งกิ่งดอกไม้อยู่ตรงระเบียงที่ตนมักออกไปนั่งรับลมชมวิวเป็นประจำ
จากนั้นก็กลับมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร ซึ่งนางฟ้าคนสวยได้ตักสุกี้ใส่ชามใบใหญ่จัดรอตนเรียบร้อยแล้ว
“กลิ่นหอมจังเลยนะครับ” ขุนพันเอ่ยชมอย่างรู้สึกหิว รีบตักน้ำจิ้มสุกี้ราดลงไปในชาม 4-5 ช้อน
“ต้องชิมดูก่อนค่ะ ไม่รู้ว่ารสชาติจะถูกปากคุณหรือเปล่า” เขมมิกาบอกพลางตักน้ำจิ้มสุกี้ใส่ลงไป
