“ฝากดูแลน้องโยโกะด้วยนะครับ” ขุนพันหันไปบอกคนงานทั้งสาม เพราะตนต้องไปประชุมงานกับเลขาใหญ่และมือขวาคนสนิทด่วน
“ครับ / ค่ะ” ทุกคนขานรับอย่างเข้าใจ
“โอเค ผมจะไปนั่งคุยงานรอในร้านกาแฟตรงนั้นนะครับ” ขุนพันบอกพร้อมกับชี้ไปยังร้านกาแฟที่อยู่ห่างไปราวๆ 10 เมตร
“ครับ / ค่ะ” ทุกคนขานรับก่อนจะพากันเดินเข้าไปในตลาดสด
“พ่อเลี้ยงน่ารักจังเลยนะคะ” ส้มเอ่ยชมด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“อืม...หมูร้านไหนที่สดและสะอาดคะ?” เขมมิกาแสร้งถามเรื่องอื่นกลบเกลื่อนความเขินอาย ทำเอาทุกคนพากันหัวเราะขึ้นตามๆ กัน
“ร้านนั้นค่ะ” ส้มรีบชี้ไปยังร้านที่เธอมักจะมาสั่งซื้อหมูไปทำอาหารที่ฟาร์มเป็นประจำ
“ไปกันเลยค่ะ” เขมมิกาบอกก่อนจะออกเดินนำเข้าไปในร้านขนาดใหญ่ ที่กินเนื้อไปถึงสองล็อก เป็นห้องแอร์ติด กระจกใส แลดูสะอาดสะอ้าน พอก้าวผ่านประตูเข้าไปข้างในร้านเธอก็ถึงกับแปลกใจ เพราะเธอไม่ได้กลิ่นของเนื้อหมูเลยสักนิด ผิดไปจากหลายๆ ร้านท
