เขิน?

1323 คำ
ตอนที่8 กินไส้กรอกมั้ย เก้าลงจากรถหรูที่จอดติดเครื่องยนต์คันหนึ่งสภาพเหงื่อโชก ก่อนจะปิดประตูรถเขายังถูกดึงไปจูบราวกับจะกลืนกินเขาลงท้องยังไงยังงั้น “มาเจอกันบ่อย ๆ นะ” “ไม่รู้สิ มาได้ก็จะมา” “ใช้บัญชีเดิมมั้ย” “อืม” เขารีบหันหลังวิ่งกลับเข้าไปหาบีน่าที่ชั้นสอง แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อโต๊ะที่ควรจะมีเธอนั่งรออยู่กลับเหลือเพียงเศษซากของการดื่มทิ้งไว้ไม่ยอมเสียเวลานานจึงหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาโทรหาเธอ พี่บี “พี่บี..” “บีน่าไม่อยู่ค่า” “อีตุ๊ด?” “ตุ๊ดพ่อมึงสิไอ้เก้า” “นี่พวกมึงเมื่อไหร่จะเลิกยุ่งเรื่องของกูกันวะ” “มึงก็เลิกยุ่งกับเพื่อนกูสิไอ้เด็กเวร” ติ๊ด ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหัวเสีย บีน่าไม่มีทางที่จะไม่รอเขาเพื่อนเธอต้องลวงล่ออะไรแน่ ๆ ก่อนจะกลับมาที่นี่เขาเห็นรถของเธอก็ยังอยู่ ‘ไว้คืนหน้าก็ได้’ “มึง กูว่ากลับไปดูมันดีมั้ย” “ดูอะไรมันเล่าอิทธ์มันก็ให้คนมาบอกแล้วว่าเดี๋ยวมาส่งมันเองน่ะ” “มึงว่ามันจะโกรธเรามั้ย” “ให้มันกลับมาก่อนเถอะ ค่อยว่ากัน” ..... ลมหายใจของหญิงสาวเป่ารดแผงอกของอิทธิกรเพราะเขาเอาเธอเข้ามาขังไว้ในอ้อมกอดอย่างลั่นแกล้ง กว่าจะทำให้เธอสยบลงได้ก็เล่นเขาเสียเหงื่อกันเลยทีเดียว “ไอ้บ้าอิทธ์” “ตื่นมาก็ปากเก่งเลยนะ” “ปล่อยเลยนะ ฉันไม่อยากกอดนาย” “แต่เมื่อคืนเราเสร็จพร้อมกันนะ” บีน่าซุกหน้าลงใต้ผ้าห่มเมื่ออายเกินกว่าจะสู้หน้าแต่ก็เจอกับอีกอย่างของเขาในนั้นแทน ‘ยังไม่นอนอีกเหรอ’ “แอบมองน้องชายผมเหรอ” “สภาพ.. ใครจะมองเถอะ” ว่าให้เขาแก้เขินแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็หลบสายตาเขาอยู่ดี “เอาไงต่อ” “เอาไงอะไร” “ก็จะเอายังไง” “ก็มันคืออะไรเล่าก็พูดมมาสิ” บีน่ารู้สึกว่ากำลังถูกเขามองเธอจึงยิ่งพยายามหลบตา จนถูกเขาจับให้หันกลับมามองหน้ากันตรง ๆ “ทำอะไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันนะ” “เราจะเอากันอีกหรือจบแค่นี้” “จบสิ ไม่เอาแล้ว” หลังได้คำตอบเขาก็ปล่อยให้เป็นอิสระ บีน่าใช้ผ้าห่มห่อตัวเธอไว้แล้วก้มเก็บผ้าชิ้นน้อยของเธอที่ข้างเตียง “เดี๋ยวไปส่ง” “ฉันเอารถมา” เธอตอบกลับเขาทันควันก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำที่เธอตั้งใจมาใช้มันตั้งแต่เมื่อคืน ซ่าาา “อ๊ะ! งื้ออ ไอ้บ้าอิทธ์ไอ้หื่น” ออกจากห้องน้ำในสภาพเดียวกับเมื่อคืนก็ตรงออกไปทางประตูทันที เธอไม่ได้มองหาว่าเจ้าของอยู่ที่ไหนแต่เป้าหมายคือลานจอดรถเท่านั้น “อิทธ์ นายเข้าไปอยู่ในรถฉันได้ยัง แล้วได้...” “ขึ้นรถเร็ว ๆ” ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมอิทธิกรถึงสั่งแบบนั้นแต่สายตาที่จริงจังทำให้บีน่าทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย “หาอะไรกินก่อนนะ” “อิทธ์ ฉันอยากกลับ” “หิว ขอกินก่อนไม่นานหรอกน่า” หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวสีแดงกอดอกหันหน้าหนีเขาเมื่อถูกขัดใจ เธอไม่อยากจะอยู่ใกล้หนุ่มรุ่นน้องคนนี้นาน ๆ ภาพเมื่อคืนมันหลอกหลอน “ลงมาสิ” อิทธิกรเปิดประตูรถฝั่งของหญิงสาวออกเมื่อเขาเดินไปได้หลายก้าวแต่เธอยังไม่ยอมลง บีน่าทำตัวลีบแบนพร้อมกับหันหน้าหนีสายตาของคนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่ “ขอกินข้าวแค่แป้บเดียว” “เอากุญแจรถฉันคืนมา” “...” “นายจะกินก็ไปกินคนเดียวสิ ฉันไม่กิน” อิทธิกรยังคงใช้สายตานิ่งเรียบมองเธอ ซึ่งเธอไม่เคยถูกเขามองแบบนั้นแม้คืนที่อาละวาดจนผับเขาเละก็ไม่เคยเลย “บีน่า” “นายเรียกฉันเหรอ” “โดนเอาแค่สามทีลืมชื่อตัวเองเลยเหรอ” “นาย!” อิทธิกรเลิกคิ้วรอว่าเธอจะพูดอะไรแต่บีน่าก็เลือกที่จะไม่ให้เขามองหน้าเธอได้อย่างเต็มตา “เป็นอะไรหันหนีอยู่ได้ เขิน?” “เหอะ คนอย่างบีน่านะอิทธ์” “ก็คนอย่างบีน่านั่นแหละ เลิกทำตัวเหมือนสาววัยใสเถอะ ถึงจะเหลือเยื่อนั่นมาถึงผมก็ตาม” “นาย...” บีน่ากัดริมฝีปากแน่นเมื่อนึกไม่ออกเลยว่าทำไมเมื่อคืนอะไร ๆ ก็ง่ายไปหมด แล้วเธอก็จำมันได้ตั้งแต่เริ่มกันด้วย “ลีลา” ว๊ายยย! บีน่าถูกคนตัวโตกระชากออกจากรถก่อนจะจำต้องเดินตามเขาบนรองเท้าส้นสูงที่วันนี้ทำขาเธอสั่นแปลก ๆ แต่ก็ถึงโต๊ะอาหารได้อย่างปลอดภัย “กินใส้กรอกมั้ย” “อะ..ไส้กรอกเหรอ จะบ้าหรือไง” พนักงานเสิร์ฟมองท่าทางเลิ่กลั่กของหญิงสาวด้วยความงุนงง ส่วนคนที่มากับเธอเกือบจะหลุดขำเธอจึงได้สติ “เอ่ออ ไส้กรอก..ด้วยค่ะ” “รออาหารสักครู่นะครับ” “คิดอะไร ลามก” อิทธิกรพูดขึ้นเมื่อไล่หลังพนักงานหนุ่ม “คิดอะไรเล่า เปล่า ไม่มีไม่ได้คิดอะไรเลย” “ถ้าอยากกินไส้กรอกผมรอถึงห้องก่อนนะ เดี๋ยวเอาให้กิน” “...” มุมปากของชายหนุ่มบิดยิ้มรอบที่เท่าไรแล้วก็นับไม่ได้ตั้งแต่ตื่นมาพร้อมกับผู้หญิงประหลาดอย่างคนตรงหน้า เธอแหกทุกอย่างที่เขาเคยเจอ “นายจะกลับยังไง” บีน่าหลุดปากถามตามมารยาทเธอไม่ได้ใส่ใจจริง ๆ หรอกว่าเขาจะกลับยังไงหลังจากที่เธอถึงเพนท์เฮาส์ส่วนตัวแล้ว “เดี๋ยวเพื่อนมารับ ขึ้นไปรอบนห้องได้มั้ย” “ไม่ได้!” “ทำไม” “ก็... ฉันไม่ให้นายขึ้นไปไง” “กลัวเหรอ” บีน่าเพิ่งสังเกตก็วันนี้ว่าอิทธิกรเป็นคนมีรอยยิ้มประดับมุมปากตลอดเวลา และเธอก็ไม่ชอบมองมันเท่าไรคล้ายว่าเขาเย้ยหยันใส่เธอแปลก ๆ “อย่างเจ๊ผมเอาแค่ทีเดียวเท่านั้นแหละ เปลืองตัว” “เหอะ อย่างนายฉันก็ไม่กินซ้ำหรอกจ้ะ ไม่อร่อย” หญิงสาวยื่นหน้ามาพูดใกล้ ๆ กับชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซ็นติเมตรก่อนจะหันกลับเดินเข้าที่พักบนชั้นสูงสุดของที่นี่ เขาเดินตามมาเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ‘คงไม่อยากรอเพื่อนข้างล่างแค่นั้น’ ห้องขนาดกว้างใหญ่เกือบเท่าบ้านหนึ่งหลังประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทุกสิ่งอย่าง หรูหราราวกับวังผู้ดีอังกฤษที่เขามองว่ามันดูขลัง ๆ เก่า ๆ “ผมนั่งบนโซฟาได้มั้ย” “ได้สิ หรือนายจะไปนั่งบนเคาท์เตอร์นั่นล่ะ ถามแปลก ๆ” บีน่าชี้ไปที่บาร์เครื่องดื่มของเธออย่างเยาะเย้ย เธอทำเหมือนเขาเป็นเด็กบ้านนอกอย่างนั้นแหละ “อยู่คนเดียวเหรอ ห้องใหญ่ขนาดนี้” “เปล่า ในอนาคตจะมีสามีมาอยู่ด้วย” “มียังล่ะ” ตึก ๆ ตึก ๆ หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อน้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นชิดใบหูของเธอ เขาแอบมายืนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ “มีแล้ว” “ไอ้เก้าน่ะเหรอที่จะเอามันมาทำผัว ให้คิดใหม่” “ไม่เห็นต้องคิดใหม่ ฉันชอบเขามากและเขาก็ชอบฉัน” “ลองเอาผมเป็นผัวดูมั้ยล่ะ สักสิบสองชั่วโมงก็ได้” “โนเวย์ค่ะ ฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม