5.แค่มานอนกับข้าก็พอ

1186 คำ
มิเกลลืมตาขึ้นมาช้าๆเธอเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง มันบอกเวลาหกโมงเช้าแล้ว เธอใช้มือทั้งสองข้างดันท่านเคาน์ออกไปเพราะตอนนี้เขากำลังนอนทับแขนเธออยู่ แน่นอนว่าแขนของเธอนั้นปวดไปหมดเพราะตัวของเขามันหนักมากทีเดียว "อะ..เอ่อ ข้าต้องไปแล้วค่ะ" เขาปรือตาขึ้นมามองหน้ามิเกลพร้อมกับดึงเธอที่กำลังจะลุกขึ้น ให้ล้มตัวลงนอนเพื่อให้เขาได้โอบกอดอีกครั้ง "....แต่ว่าข้ายังไม่อยากตื่น" "เช่นนั้นท่านเคาน์ก็นอนต่อสิคะ เดี๋ยวข้าจะออกไปก่อน.." เขายังคงโอบกอดเธอแน่น และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย "ข้านอนไม่หลับมาหลายปีแล้ว นี่คือครั้งแรกที่ข้านอนหลับได้อย่างเต็มที่..." นั่นเพราะว่าเขารู้สึกปลอดภัย อ้อมแขนเล็กๆที่บรรจงตบไหล่เขามันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด ราวกับว่าพออยู่ในอ้อมกอดของเธอแล้ว จะไม่มีสิ่งใดมาทำร้ายเขาได้ "ตะ...แต่ว่า" "ไม่ไปได้ไหม? ไม่ใช่สิ ข้าไม่ให้เจ้าไปไหนหรอกนะ!" อ่า นี่มันไปกันใหญ่แล้ว จะไม่ให้เธอไปได้อย่างไรกัน เธออุตส่าห์เก็บข้าวของเอาไว้หมดแล้ว "ข้าลาออกจากที่นี่แล้วค่ะท่านเคาน์ ข้ามิใช่สาวใช้ของไฮริชน์อีกแล้ว" "สมัครเข้ามาใหม่สิ เจ้าต้องการอะไรงั้นเหรอ? เงินเดือนที่มากขึ้น งานที่สบายมากกว่าเดิม ข้าสามารถให้เจ้าได้ทุกอย่างเลย" งะ..เงินงั้นเรอะ! แต่ว่าถึงอยู่ที่นี่ต่อจะได้เงินในจำนวนมหาศาล แล้วชีวิตที่เหลือของเธอล่ะ เธอจะใช้มันไปกับการทำงานทั้งชีวิตงั้นเรอะ!! "ไม่ค่ะ ข้าไม่ต้องการเงินทองหรือว่าอะไรทั้งนั้น ข้าเพียงอยากออกไปใช้ชีวิตที่เป็นของข้า" แล้วอยู่ที่นี่นางมิได้ใช้ชีวิตหรืออย่างไรกัน? "เช่นนั้นข้าขอเพียงแค่อาทิตย์ละครั้ง มานอนกับข้าอาทิตย์ละครั้งก็พอ!" เธอน่ะเข้าใจความหมายของเขานะ แต่ทำไมพอเขาพูดออกมาตรงๆเช่นนี้มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆกันนะ "หนึ่งร้อยเหรียญทอง ข้าจะให้เจ้าทุกอาทิตย์เลย แค่เจ้ามาหาข้า..." หนึ่งร้อยเหรียญทอง!!! เดือนหนึ่งก็สี่ร้อยเหรียญทอง นี่เธอจะได้เป็นมหาเศรษฐีเลยนะ เงินจำนวนที่เขาเสนอมานั่นไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย ทำให้สุดท้าย..เธอก็ยินยอมที่จะตกลง มิเกลก้มมองกระดาษในมือซึ่งเป็นที่อยู่ร้านดอกไม้ของพี่เวเน่ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา บางทีเธอควรจะเก็บเงินซื้อบ้านสักหลัง แล้วก็เก็บเงินอีกก้อนไปซื้อบรรดาศักดิ์คืนมาเพื่อจะได้ทำธุรกิจอะไรสักอย่าง ร้านขายดอกไม้ของพี่เวเน่นั้นงดงามและโดดเด่นมากทีเดียว มีดอกไม้หลากหลายชนิดวางเพื่ออวดโฉมอยู่หน้าร้าน แถมด้านในยังมีลูกค้าสามถึงสี่คนกำลังเลือกซื้อดอกไม้ที่วางเรียงรายอยู่ "ให้ตายเถอะมิเกล!! รีบเข้ามาก่อนสิ!" "พี่ขายของไปเถอะค่ะ ข้าในตอนนี้มีเวลาว่างมากพอที่จะนั่งรอพี่ทั้งวันเลย" มิเกลวางกระเป๋าลง เธอเดินไปหาสตรีชนชั้นสูงผู้หนึ่งที่กำลังเลือกซื้อดอกไม้ "ดอกทานตะวันนี่ช่างงดงามเหมือนเลดี้เลยนะคะ ข้าเชื่อว่าดอกไม้นี่จะต้องสร้างความสดใสให้คฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ของเลดี้ได้อย่างแน่นอน!" "ขอบคุณนะคะ เช่นนั้นข้าเหมาดอกทานตะวันทั้งตะกร้าเลย ข้าจะนำไปถวายที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ มีคำกล่าวว่านักบุญหญิงมารีนชอบดอกไม้มาก ข้าไม่รู้จะเอาดอกอะไรไปมอบให้ท่านนักบุญหญิงดี เห็นดอกทานวันนี่ช่างงดงามและอบอุ่นเช่นเดียวกันกับท่านนักบุญ..." "อ่า..เป็นเช่นที่เลดี้กล่าวเลยค่ะ ท่านนักบุญหญิงนั้นงดงามและเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวัน เดี๋ยวข้านำไปห่อให้นะคะ กรุณารอสักครู่" ความงามของนางเอกนั้น เธอประจักษ์ด้วยสายตามาแล้ว สวยสมกับเป็นนางเอกของเรื่องจริงๆ ว่าแต่ท่านเคาน์จะไม่เป็นไรใช่ไหม เพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันงานล่าสัตว์ และวันนั้นท่านเคาน์จะถูกหักหน้าโดยการปฏิเสธที่จะรับจิ้งจอกหิมะจากนักบุญหญิงมารีน เรื่องนี้ทำให้ชื่อเสียงของท่านเคาน์เสื่อมเสียเป็นอย่างมาก... มิเกลถอนหายใจเบาๆ พอได้อยู่กับเขาแล้วก็พบว่าเขาไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร เป็นแค่ลูกแมวตัวน้อยที่มีความมั่นในรักกับสตรีผู้หนึ่งเท่านั้นเอง น่าสงสารอยู่เหมือนกันแฮะ เธอส่งช่อดอกทานตะวันให้สตรีผู้นั้นก่อนจะรับเงินมา มิเกลส่งเงินให้พี่เวเน่พร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟา "เจ้าดู...เปลี่ยนไป" "ยังไง? สวยขึ้นงั้นเหรอคะ" มิเกลกล่าวติดตลก "เรื่องความงดงามของเจ้านั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว ข้าหมายถึงเจ้าดูราวกับ..มีอะไรในใจ ลืมอะไรไว้ที่ไฮริชน์รึเปล่า" ลืม..อะไรงั้นเหรอ? "ไม่มีหรอกค่ะ ข้าเก็บข้าวของทุกอย่างมาหมดแล้ว" พี่เวเน่ส่งยิ้มแทนคำตอบ "เอาเสื้อผ้าของเจ้าไปเก็บไว้ด้านบนสิ อีกเดี๋ยวพี่ก็จะปิดร้านแล้ว เรามาช่วยกันทำมื้อเย็นดีไหม?" นิ้วมือที่เรียวยาวของมือเกลกำลังลูบไล้ไปที่กลีบดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนเบาๆ "ข้าแวะมาหาพี่เฉยๆค่ะ ข้าว่าจะหาซื้อบ้านหลังเล็กๆสักหลังเอาไว้อยู่ พี่มีความฝันของพี่แล้วจะให้ข้ามารบกวนพี่ได้อย่างไรกัน!" เวเน่วางกรรไกรตัดดอกไม้ในมือลง เธอรีบเดินมาหามิเกล "รบกวนอะไรกัน มิเกลเจ้าก็รู้ว่าพี่รอคอยเจ้ามาตลอด ถึงจะมิใช่สายเลือดแต่เจ้าคือคนที่พี่นับว่าเป็นน้องสาวนะ!" นั่นแหละ เพราะความดีที่มากล้นของพี่เวเน่ นั่นทำให้เธอยิ่งไม่กล้ารบกวน ทุกคนต่างก็มีพื้นที่เป็นของตัวเอง เธอไม่กล้าลุกล้ำความเป็นส่วนตัวนั้นเข้าไปหรอก "ข้าจะแวะมาหาพี่บ่อยๆเลยค่ะ รับรองได้เลยว่าพี่จะต้องเห็นหน้าข้าจนเบื่อไปเลย!" เวเน่รู้ดีว่าเธอมีอาจเหนี่ยวรั้งมิเกลเอาไว้ได้ น้องสาวคนนี้เป็นเด็กดี แต่หากพอดื้อแล้วไม่มีทางที่นางจะฟังคำของเธอหรอก "เช่นนั้นพี่จะพาเจ้าไปดูบ้านของมาดามเอรอนนี่ เป็นบ้านที่สภาพดีราคาถูกแถมยังอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย" อย่างน้อยเธอก็อยากจะเห็นน้องสาวคนนี้อยู่ในสายตา หากมีเรื่องราวไม่คาดคิดอะไรเกิดขึ้นเธอจะได้ไปช่วยเหลือได้ทัน
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม