หลังจากความใกล้ชิดกัน เมื่อรู้ว่าไปต่อกันไม่ได้ เขากับเธอจึงกลายเป็นเพื่อน เขาพยายามไม่สร้างความสัมพันธ์ทางร่างกายใดๆ อีกเพื่อให้เป็นปัญหา
“คุณจริงจังเหรอคะ” เธอถาม แล้วกลืนน้ำลาย แววตาขมขื่น
“ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจริงจังนะ บอกตามตรงว่าผมไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนเท่ากับเธอคนนี้มาก่อน”
มือบางกำแน่น ริมฝีปากสั่น พยายามควบคุมสติอารมณ์ตนเอง หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบนไหล่ แล้วฝืนยิ้มออกมา
“พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายละคร ต้องกลับก่อนนะคะกาเรส ไว้เจอกัน” พราวฟ้าเลือกเดินออกมาจากห้องนั้น เปิดประตูหยุดยืน น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ยกมือปาดมันออก
“อเล็กซ์!”
เสียงเรียกทำเอาคนอยู่ในภวังค์ตั้งสติ แล้วก้มศีรษะ
“ครับ”
“ไปส่งพราวฟ้าให้ฉันหน่อย มันดึกแล้วอันตราย”
“ได้ครับคุณกาเรส” เขารับคำ แล้วก้าวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
เสียงเปิดประตู ทำเอาคนหน้าห้องรีบเช็ดน้ำตาออก หันมาสบตาเห็นลูกน้องเขายืนอยู่
“มีอะไรหรือเปล่
