วันนี้ฉันแทบจะลุกไปเรียนไม่ไหว ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเอมี่แล้วไม่รู้ว่าเธอออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พี่ติณยังนอนหลับอยู่ข้างๆ ฉัน เขาคงเพลียเพราะเมื่อคืนมันหนักมากจริงๆ
ฉันดูเวลาในโทรศัพท์ยังพอมีเวลาจึงหันหน้าเข้าหาพี่ติณแล้วมองใบหน้าของเขาอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร ไม่เคยมีครั้งไหนที่ฉันไม่ต้องการพี่ติณคนเดิมกลับมา แต่ฉันรู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางกลับมาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
เวลาที่คิดถึงพี่ติณ ฉันมักจะคิดถึงเรื่องราวในอดีต
ย้อนกลับไปตอนที่ฉันยังเรียน ม.ปลาย มีเหตุการณ์หนึ่งที่ยังจำมาจนถึงตอนนี้
“ยืนคุยอะไรกับไอ้ผู้ชายคนนั้นตั้งนาน” พี่ติณเป็นคนมารับฉันที่โรงเรียนถามขึ้นเพราะเห็นว่าฉันยืนคุยกับรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง
“เขามาขอเบอร์หนูค่ะ” ฉันตอบตามความจริงไม่คิดจะโกหก
“แล้วให้หรือเปล่า ?”
“ให้ค่ะ”
“ให้ทำไมชอบหรือไงหน้าแบบนั้น!!”
“เปล่าค่ะ หนูก็แค่ให้ตามมารยาท
