“หนูไม่ได้ต้องการเลยสักนิด ไม่อยากทำหนูเหนื่อย” ฉันเอามือดันแผงอกพี่ติณไว้ไม่ให้เขาโน้มลงมา
“ตอนแรกฉันก็จะไม่ทำ แต่เธอดันปลุกมันขึ้นมาเอง เธอก็ต้องรับผิดชอบ” พี่ติณพูดอะไรกัน ฉันไปปลุกอะไรของเขาเมื่อไหร่
“หนูไปปลุกอะไรตอนไหนคะ พี่ติณคิดไปเองเหอะ!”
ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักพี่ติณออกแล้วลุกขึ้นกำลังจะพุ่งไปที่ประตู แต่พี่ติณเร็วกว่าเพราะตอนนี้เขากำลังยืนขวางหน้าประตูเอาไว้
“กลับไปที่เตียงแล้วแก้ผ้าออกซะ”
“หยุดออกคำสั่งสักทีได้ไหมคะ ทำไมพี่ติณเป็นแบบนี้!!”
“ฉันก็เป็นแบบนี้จะให้เป็นแบบไหน”
“ไม่จริง หนูรู้จักกับพี่ติณมาเขาไม่ใช่คนแบบนี้ ไม่อย่างนั้นหนูคงไม่ชอบพี่หรอก….” ฉันเงียบกระทันหันเมื่อเผลอพูดความในใจออกมาต่อหน้าพี่ติณ พี่ติณเองก็เงียบเหมือนกัน
บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสนิท ฉันอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ สักทีจริงๆ ที่พูดอะไรแบบนั้น ถึงแม้ว่าพี่ติณจะรู้ว่าฉันคิดยังไงแล้วก็เถอ
