“อะ อากิตจะพาหนูกลับบ้านอย่างนั้นหรอคะ” ฉันไม่ได้สนใจพี่ติณ ถึงแม้ว่าเขาจะกระชากแขนของฉันจนแทบจะหลุดก็ตาม
“อาต้องขอโทษแทนหลานชายของอาด้วยที่ทำตัวแย่ๆ แถมยังบังคับให้หนูอยู่ที่นี่กับมัน”
“บอกแล้วไวครับว่าอย่ามายุ่งเรื่องของผม!!” พี่ติณตวาดบอกอากิตอย่างไม่เกรงกลัว
“หนูอยากกลับบ้าน อากิตพาหนูกลับบ้านทีนะคะหนูไม่อยากอยู่ โอ้ย~” ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินไปหาอากิตแขนของฉันก็พี่ติณถูกกระชากแรงๆ อีกครั้ง
“ปล่อยเธอซะ แกไม่ควรเลี้ยงผู้หญิงคนนี้ไว้ในบ้าน”
“ทำไมครับ อากลัวอะไร ?” พี่ติณถามกลับทำให้อากิตเงียบ เขาจึงพูดต่อ “หรืออากลัวว่าผมจะตามสืบเรื่องอุบัติเหตุของพ่ออีกครั้ง”
“อาจะกลัวทำไม” อากิตหลบสายตาของพี่ติณ
หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว การที่พี่ติณถามอากิตแบบนี้หมายความว่าเขาเริ่มเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดแล้วใช่ไหมหรือเรื่องที่ตามสืบมีอะไรคืบหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของผม
