ขบวนทหารจากลั่วหยางเดินทางมาถึงหมู่บ้านในยามโหย่ว (17.00 – 18.59 น.) ลานหมู่บ้านตอนนี้เต็มไปด้วยลูกบ้านอย่างเนืองแน่น บางคนยิ้มแบบมีความสุขเมื่อเห็นหน้าสามี บางคนร้องไห้ผิดหวังเมื่อทราบข่าวร้ายของคนรัก เสียงยินดีปนสะอื้นดังระงมไปหมด
" ท่านแม่ท่านพ่ออยู่ไหนหรือขอรับ" เสี่ยวฉินถามอย่างกระตือรือร้นและกวาดสายตาไปรอบๆก็สะดุดกับอาตงที่ยื่นอยู่
"เอ้ะ!? อาตงทำไมไปยื่นอยู่ตรงนั้นคนเดียว เราไปหาอาตงกันก่อนเถอะขอรับ" เสี่ยวฉินน้อยตัดสินใจด้วยตัวเองเสร็จสรรพพลางจูงมือมารดาและพี่ใหญ่ของตนไปหาอาตงด้วยกัน
"อาตง!" เสี่ยวฉินเอ่ยทักอาตงที่ยืนทำหน้าเหลอหลา
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้แล้วท่านพ่อเจ้าเล่า?" เสี่ยวเฉิงเอ่ยขึ้นถามบ้าง
"ขะ ข้า จำหน้าท่านพ่อไม่ได้..." อาตงตอบทำหน้าเศร้า
เด็กทั้งสามในตอนนั้นเพิ่งได้สองหนาวกว่าๆตอนบิดาของพวกเขาไปออกรบ หา
