มารดาจะเลี้ยงดูเจ้าเอง

บทที่สาม ต่างมิติกับเจ้าลูกหมาบวกพรข้อแรก

"ท่านแม่ขอรับ ท่านแม่" เด็กน้อยสองคนเขย่าแขนมารดาบนเตียงด้วยอาการใจหายเมื่อเรียกเท่าไรนั้นร่างบนเตียงก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเสียที

" ฮึก พี่ใหญ่ เหตุใดท่านแม่ไม่ตื่นขึ้นมาเลย"เด็กน้อยร้องไห้น้ำตานองเมื่อเห็นว่าตนพยายามเรียกมารดาเท่าไหร่ร่างบนเตียงนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะลุกหรือตอบสนองกลับมา

แฝดผู้พี่เมื่อเห็นแฝดน้องร้องไห้ก็ไม่รู้จะปลอบประโลมอย่างไรเพราะตัวเขาเองก็เริ่มใจหายแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังใจแข็งตอบน้องกลับไปว่า

"ท่านแม่ต้องตื่นสิ ท่านแม่บอกพวกเราว่าขอเข้ามาพักผ่อนเท่านั้น เสี่ยวฉินอย่าร้องไห้นะท่านแม่ไม่ชอบให้เราสองคนร้องไห้จำได้หรือไม่?"

"ขอรับ...แต่ท่านแม่ไม่ตื่นมาหนึ่งวันแล้วนะพี่ใหญ่ ท่านแม่ไม่หิวหรอกหรือ?" เสี่ยวฉินตอบแฝดผู้พี่ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย

"บางทีท่านแม่อาจเหนื่อยเกินไป...เมื่อวานท่านออกไปหาของป่าทั้งวันเลยนี่นาเอาล่ะเรามาลองปลุกท่านแม่กันอีกครั้งเถิด"

"ขอรับ" เสี่ยวฉินรับฟังแฝดพี่แบบว่าง่าย ก่อนที่เด็กทั้งสองจะเขย่าแขนบนเตียงเรียกมารดาตนอีกครั้ง

เสียงเรียกบวกกับแรงเขย่าเล็กๆทำให้ร่างบนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"ท่านแม่ตื่นแล้วหรือขอรับ!!"

ร่างเล็กบนเตียงลืมตาขึ้นก่อนจะกะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง ดวงหน้าหวานหันไปมองที่มาของเสียงก็พบกับเจ้าลูกหมาตัวน้อยหน้าตามอมแมมสองคนกำลังเกาะแขนเธออยู่ข้างเตียง

แววตาของเด็กทั้งสองนั้นวาววับไปด้วยความยินดีเมื่อเห็นว่ามารดาตนฟื้นแล้ว ผิดกับดวงตาดอกท้อที่กวาดมองรอบด้านแบบตื่นตะลึงเพราะดูยังไงก็ไม่ใช่ที่ที่เธอจากมาเป็นแน่...

โอ้พระเจ้า!!

ฉันทะลุมิติมาจริงๆสินะ!!

"ท่านแม่ตื่นแล้วพี่ใหญ่ ท่านแม่ตื่นแล้ว" เด็กน้อยทั้งสองโถมตัวเข้าหามารดาอย่างเต็มรัก อิงฮวาเองก็โอบกอดเด็กทั้งสองอย่างมึนงง

แม้เธอจะทะลุมิติมาก็จริงแต่ปัญหาตอนนี้คือเธออยู่ในร่างของใคร?แถมความทรงจำยังไม่มีอีกด้วย

"ท่านแม่เป็นอันใดหรือไม่ขอรับ?" เสี่ยวเฉิงแฝดผู้พี่ถามขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นมารดาที่ตื่นขึ้นมานั้นนั่งขมวดคิ้วจนยุ่ง

"หนูทั้งสอง เอ่อ ไม่สิ ไม่สิ เจ้าทั้งสองคนชื่ออะไรหรือ?"

เมื่อเด็กทั้งสองได้ยินดังนั้นก็ผละออกมาจากอ้อมอกมารดาก่อนจะย้ายตนเองมานั่งข้างๆแทน

เสี่ยวฉินตัวน้อยเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็เริ่มจะงอแง ‘ท่านแม่ลืมเขากับพี่ใหญ่หรอกหรือ!!’ เด็กน้อยขบคิดในใจก่อนจะถามย้ำมารดาตนอีกที

"ท่านแม่ลืมเสี่ยวฉินกับพี่ใหญ่หรือขอรับ" เด็กน้อยทั้งสองก้มหน้าลงมองฟูกนอนอย่างน่าสงสารหากมีหูกับหางทั้งสองคงหูลู่หางตกแล้วเป็นแน่...

อิงฮวามองเด็กตรงหน้าด้วยความเอ็นดูก่อนจะคว้าเจ้าตัวเล็กทั้งสองมากอดไว้แนบอกอีกครั้ง

‘จริงสิมีพรอยู่นี่นาหากจะขอให้จำเรื่องราวได้จะดีไหมนะ? หากเริ่มใหม่โดยไม่รู้อะไรเลยคงปวดหัวน่าดู’ เมื่อคิดได้ดังนั้นอิงฮวาจึงอธิษฐานในใจ

'กำไลเอ๋ยขอให้ฉันนั้นมีความทรงจำของร่างนี้'

'สัมฤทธิผล' อิงฮวาได้ยินเสียงตอบกลับขึ้นในหัวก่อนที่ความทรงจำเดิมของร่างใหม่จะไหลย้อนเข้ามาแบบรวดเร็วตั้งแต่ต้นจนจบจนเธอสะดุ้งเฮือกนั้นทำให้เด็กทั้งสองในอ้อมอกพลางตกใจไปด้วย

"เฮือก!!"

"ท่านแม่เป็นอะไรหรือขอรับ? ท่านจำพวกข้าไม่ได้จริงๆหรือ..." เป็นเสี่ยวเฉิงที่ถามมารดาตนอย่างน้อยใจ เหตุอันใดกันที่ทำให้ท่านแม่จำเขากับน้องไม่ได้!!

"แม่ขอโทษ เสี่ยวเฉิง เสี่ยวฉิน มา มา คนดีของแม่ แม่เจ้าเพียงตื่นขึ้นมาแล้วมึนงงไปเสียหน่อย อย่าได้ถือโทษโกรธมารดาเลยหนา" ลี่อิงฮวาในร่าง 'เมิ่งอิงฮวา' กระชับอ้อมแขนพลางโอบกอดลูกน้อยแล้วโยกตัวไปมาปลอบประโลมเจ้าลูกหมาน้อยทั้งสองไว้

"ข้าไม่ได้โกรธท่านแม่เพียงแค่น้อยใจเท่านั้นขอรับ" เสี่ยวเฉิงตอบกลับพลางกระชับแขนป้อมกอดเอวมารดาอย่างรักใคร่

"ใช่ๆเสี่ยวฉินก็น้อยใจ"

"โอ๋ๆ เด็กดีของแม่อย่าน้อยใจไปเลยนะ" อิงฮวาผละทั้งสองออกมาจากอ้อมกอดพลางกดจมูกโด่งฟัดแก้มซาลาเปาน้อยของเด็กทั้งสองด้วยความเอ็นดู

เธอฟัดซ้ายทีขวาทีจนในเรือนได้ยินแต่เสียงหัวเราะของทั้งสามแม่ลูก

"คิกๆ พอแล้วขอรับพวกเรายอมแล้ว"

"ใช่ขอรับ คิกๆๆ" เสี่ยวเฉิงกับเสี่ยวฉินนั้นหัวเราะชอบใจเป็นอย่างมากเมื่อถูกมารดาฟัดแก้ม ปกติมารดาจะทำแค่กอดไม่ก็หอมหน้าผากพวกเขาเท่านั้นพอโดนฟัดแก้มก็รู้สึกดีเพิ่มขึ้นเป็นอย่างยิ่ง!

"ชื่นใจเสียจริง! เอาหล่ะเด็กน้อยของแม่ไปอาบน้ำอาบท่าเสียเดี๋ยวแม่จะไปเตรียมอาหารให้" อิงฮวาตบก้นลูกน้อยทั้งสองให้ไปอาบน้ำ

"ขอรับ/ขอรับ" เจ้าแฝดทั้งสองขานรับทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะวิ่งฉิวหายไปทันที

"ฮู่วว การมีลูกนี่มันดีแบบนี้นี่เอง!! เจ้าหมาน้อยของแม่!!" อิงฮวายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

โชคดีที่บ้านหลังนี้เป็นบ้านขนาดกลาง มีสามห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องโถงและอีกหนึ่งห้องครัว โดยห้องทั้งหมดอยู่ภายในบ้านจะมีแต่ห้องครัวที่มีหน้าต่างเยอะหน่อยเพื่อระบายอากาศ ส่วนห้องน้ำนั้นโชคช่างเข้าข้างเมื่อเธอมาในยุคที่มีการวิวัฒนาการต่อรางน้ำจากลำธารเข้าใช้ในครัวเรือนแล้ว

ใบหน้าสวยหวานวาดรอยยิ้มขึ้นมาจนเห็นลักยิ้มบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้าง

อิงฮวายิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงเจ้าลูกหมาทั้งสองพลางขอบคุณท่านตาเทพที่ส่งเธอมายังโลกแห่งนี้

'เอาล่ะเรามาสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกันเถอะ!'