มารดาจะเลี้ยงดูเจ้าเอง

บทที่เจ็ด ไปตลาดครั้งแรก

ยามเซิน (15.00 – 16.59 น.) สามคนแม่ลูกกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยพร้อมของป่าที่เก็บมาเต็มตะกร้า

           อิงฮวาคาดว่าวันนี้น่าจะไปตลาดไม่ทันเพราะรอบเกวียนเข้าเมืองหมดรอบแล้วจึงไล่เด็กๆไปอาบน้ำก่อนจะหันมาเก็บของและลงมือทำอาหารเย็นทันที

           โชคดีที่ครอบครัวเธอค่อนข้างมีอันจะกินกว่าบ้านอื่น เพราะความขยันของสามีและยังมีทรัพย์สินที่มารดาทิ้งไว้ให้บวกกับการที่เธอคนก่อนปักผ้าไปขายในเมืองนั้นทำให้ตอนนี้มีเงินเก็บประมาณ20ตำลึงทอง1ตำลึงเงินกับอีก50อีแปะ

           อิงฮวามองเงินเก็บเหล่านั้นแบบครุ่นคิด เธอคิดว่ายังไงมันยังคงไม่เพียงพอหากเธอจะส่งให้ลูกทั้งสองไปเรียนที่สำนักศึกษา (สาเหตุที่ร่างเดิมตายเพราะว่าต้องการหาเงินให้มากขึ้นเพื่อที่จะได้ส่งลูกไปเรียนโดยทำการเก็บของป่าไปขายเพิ่มแต่เพราะหักโหมร่างกายอ่อนแอจึงป่วยเป็นไข้ป่าตายเสียก่อน) ดังนั้นวิญญาณนักธุรกิจจึงเริ่มเข้าสิงเธออีกครั้งเมื่อคิดได้ว่าเงินนั้นเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด ซึ่งเธอมีจุดมุ่งหมายว่าพรุ่งนี้จะไปสำรวจตลาดเพื่อหาช่องทางรวยเสียหน่อย!

           "ท่านแม่ขอรับ พวกเราอาบน้ำเสร็จแล้วขอรับ" เสี่ยวฉินเดินเข้ามาหามารดาที่ห้องครัวตามด้วยแฝดพี่ที่เดินตามมาติดๆ

           "พวกเจ้าไปนั่งเล่นรอแม่ข้างในก่อนเถิดเดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วแม่จะไปเรียก"

           อิงฮวาหันมาตอบลูกน้อยโดยที่เด็กทั้งสองก็ทำตามอย่างว่าง่าย ใจจริงเธออยากให้ทั้งสองท่องจำคำศัพท์และฝึกคัดอักษรต่อแต่ก็คิดได้ว่ามันอาจจะหนักเกินไปสำหรับเด็กๆ เพราะในวันนี้พวกเขาก็ได้เรียนรู้มามากพอแล้ว เธอควรปล่อยให้พวกเขาได้พักสมองเพื่อผ่อนคลายบ้าง

            ยามโยว่ (17.00 – 18.59 น.) หลังจากทำอาหารเรียบร้อยแล้วอิงฮวาก็ไปอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคล 

           เย็นนี้เธอทำอาหารง่ายๆคือโจ๊กไข่กับผักโขมทอดกรอบที่โรยเกลือเล็กน้อยเพื่อเพิ่มรสกลมกล่อมและเหมือนว่าเมนูผักโขมทอดกรอบจะเป็นที่ชื่นชอบเป็นอย่างมากสำหรับเด็กๆทั้งสองคน เพราะผักโขมบนโต๊ะนั้นหมดเกลี้ยงก่อนโจ๊กเสียอีก 

           "เสี่ยวเฉิงเสี่ยวฉิน ลองชิมดูสิมันหวานมากเลย!" หลังจากที่กินข้าวเสร็จก็ล้างปากด้วยผลหั่วหลงกั่วต่อ (แก้วมังกร) โดยมีอิงฮวาชิมให้ดูเป็นตัวอย่าง

           เมื่อเด็กน้อยทั้งสองเห็นท่านแม่ตนกินผลไม้ประหลาดนั่นเข้าไปแล้วทำสีหน้าพึงพอใจออกมาก็เริ่มลองหยิบขึ้นมาชิมบ้าง

           "หวานจังขอรับ" เสี่ยวเฉิงที่ได้ชิมคำแรกก็ทำตาโตเพราะไม่คิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้

           "สดชื่นมากขอรับ" เสี่ยวฉินเองก็ไม่น้อยหน้าก้มลงไปกัดอีกคำ

           "เห็นไหมแม่บอกแล้วว่ามันกินได้" ทั้งสามกินผลไม้จนอิ่มหนำก่อนจะเตรียมตัวเข้านอนเพราะพรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อนั่งเกวียนไปตลาด

           เจ้าลูกหมาทั้งสองต่างดีใจเป็นอย่างมากเข้ามาออดอ้อนหอมแก้มมารดาตนกันเสียยกใหญ่เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มารดาอนุญาตให้พวกเขาไปด้วย

            จากนั้นสามคนแม่ลูกก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปมาจนเหนื่อยอ่อนแล้วก็เข้านอนกันในปลายยามซวี(19.00 – 20.59 น.) 

           เช้าวันต่อมาอิงฮวาทำเมนูง่ายๆคือซุปไข่ร้อนๆ ที่กินกับหมั่นโถวที่ทำทิ้งไว้เมื่อวาน เมื่อทำอาหารเสร็จก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนจะไปปลุกเจ้าลูกหมาให้ไปบ้วนปาก ล้างหน้าล้างตามากินข้าว

           ในมื้อเช้าก็ผ่านไปด้วยเสียงหัวเราะอิ่มเอมไปด้วยความสุขของเจ้าลูกหมาและเธออีกตามเคย สามคนแม่ลูก     หลังจากอิ่มหนำสำราญกันแล้วก็จูงมือกันไปบ้านลุงต้าฟงที่รับจ้างขับเกวียนเข้าเมืองทันที

           "อ้าว อาอิง วันนี้พาเจ้าแฝดไปด้วยหรือ" ต้าฟงทักหญิงสาวที่มักจะเข้าเมืองไปคนเดียวเป็นประจำอย่างแปลกใจเมื่อครั้งนี้เห็นเธอจูงมือลูกน้อยมาด้วย

           "เจ้าค่ะท่านลุง นี่เจ้าค่ะสามสิบอีแปะ" อิงฮวายิ้มตอบก่อนจะจ่ายเงินค่าเดินทางให้

           " เด็กๆข้าลดให้คนละห้าอีแปะเเล้วกัน เอามายี่สิบอีแปะพอ " ต้าฟงค*****นให้อิงฮวา

           "ขอบคุณขอรับท่านตา/ขอบคุณขอรับท่านตา" เด็กทั้งสองที่ก้มหัวขอบคุณอย่างรู้ความนั้น ก็ได้เรียกสายตาเอ็นดูจาก ต้าฟงเป็นอย่างมาก

           "ดี ดี ดี เลี้ยงได้ดี" ต้าฟงพยักหน้าแบบพึงพอใจให้เด็กน้อยก่อนจะหันไปเอ่ยกับอิงฮวา

           "ขอบคุณนะเจ้าคะ"

           อิงฮวากล่าวขอบคุณก่อนจะพาเด็กๆขึ้นไปนั่งบนเกวียน รอได้สักพักคนก็เต็มคันจึงเริ่มออกเดินกันทางในทันที ประมาณยามเฉิน(07.00 – 08.59 น.) เกวียนก็มาถึงในเมือง

           "หากใครจะกลับก็มาเจอกันอีกสองชั่วยาม" ต้าฟงบอกกับทุกคนก่อนจะนำเกวียนไปฝากที่จุดรับฝาก จากนั้นทุกคนก็ต่างรีบแยกย้ายไปทำธุระของตัวเอง

           อิงฮวามองตลาดในเมืองด้วยแววตาสนใจ เธอนั้นตื่นเต้นพอๆกับเจ้าลูกหมาทั้งสองเหมือนกันเพราะว่านี้ถือเป็นการมาตลาดครั้งแรกของเธอ ถึงแม้จะเคยเห็นจากในความทรงจำเดิมก็เถอะแต่มันก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

           'อืม...อย่างแรกก็ต้องไปขายเห็ดหลินจือก่อนแล้วค่อยนำผ้าที่ปักไปขายต่อสินะ' เมื่อคิดถึงจุดที่จะไปอิงฮวาก็จูงมือเด็กๆทั้งสองไปยังร้านขายสมุนไพรที่เคยนำของมาขายเป็นประจำทันที โดยที่เธอก็ไม่ลืมที่จะสอนให้เด็กๆคอยจดจำเส้นทางในตลาดไปด้วย

           เมื่อทั้งหมดเดินมาถึงหน้าร้านก็พบกับเสี่ยวเอ้อร์ที่คุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่

           "พี่สาววันนี้เอาอะไรมาขายรึ...เเล้วนี่ท่านพาน้องชายมาด้วยหรือขอรับ?" 

           "ขอพบหลงจู๊หน่อยนะวันนี้ข้าได้ของดีมาขายล่ะอาหลิน"

           "…."

           "อ้อและนี่คือลูกชายของข้าเอง"

           "คารวะขอรับ/ขอรับ" เด็กทั้งสองกล่าวทักทาย ส่วนเสี่ยวเอ้อร์ลิ่วหลินนั้นอึ้งไปแล้ว

           "…."

            'ไอ้หยาสาวในดวงใจเขามีลูกแล้วรึ!' ลิ่วหลินนิ่งค้างยืนเหม่อสักพักจนอิงฮวาต้องเรียกซ้ำ

           "อาหลิน อาหลิน?"

           "อ้อ ขอรับเดี๋ยวข้าจะไปเรียกหลงจู๊ให้ พี่สาวตามข้ามานั่งรอในนี้สักครู่นะขอรับ"

           ลิ่วหลินเดินคอตกออกไปได้สักพักหลงจู๊ประจำร้านก็เดินออกมา

           "คารหลงจู๊เจ้าค่ะ"

           "คารวะท่านตาหลงจู๊ขอรับ/ขอรับ" สามแม่ลูกลุกขึ้นคารวะชายชราที่เดินเข้ามาหลังร้าน

           "ดี ดี ดี " เมื่อสายตาหลงจู๊เหลือบไปเห็นเจ้าแฝดสองก็พูดว่าดีเเล้วลูบเคราแบบถูกใจ ช่างรู้ความยิ่งนัก ในวัยเท่านี้นับว่าเลี้ยงได้ดีจริงๆ

           "เห็นอาหลินบอกว่าเจ้าได้ของดีมาขาย มันคืออะไรหรือแม่นางอิงฮวา รับรองข้าจะให้ราคายุติธรรมกับเจ้าอย่างแน่นอน"

           อิงฮวาค่อนข้างมั่นใจในร้านนี้ว่าเป็นร้านที่ยุติธรรมที่สุดเพราะในความทรงจำของเธอ ร้านนี้ไม่กดราคาเหมือนร้านอื่นๆที่เคยนำสมุนไพรไปขาย

           "เจ้าค่ะ นี่คือเห็ดหลินจือเจ้าค่ะ" อิงฮวาหยิบเห็ดทั้งหมดออกจากตะกร้ามาวางไว้

           "โอ้สวรรค์!" หลงจู๊ทำตาโตเมื่อเห็นสิ่งของตรงหน้า นี่ตัวเขาคงไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่ เห็ดหลินจือนี้มันนานกว่าสิบกว่าปีเเล้วที่ไม่มีใครนำมันมาขาย!! 

           "ท่านคิดเห็นอย่างไรเจ้าคะ"

           "ดี ฮ่าๆๆ ราคายุติธรรมแน่นอน รับนี่ไปแม่นางอิงฮวา ภายภาคหน้าหากเจ้าพบเจอของหายากเช่นนี้สามารถยื่นป้ายหยกนี้ได้ทุกสาขาเพื่อติดต่อกับหลงจู๊ของร้าน!" ชายชรายื่นป้ายหยกให้อิงฮวาโดยเธอก็ไม่อิดออดรับมาเก็บไว้

           "ขอบคุณเจ้าค่ะ"

           "สามดอกเล็กมีอายุ 50 ปี ส่วนสามดอกใหญ่อายุหนึ่งร้อยปี! โอ้สวรรค์ ดอกที่โตสุดนี่ประมาณสามร้อยปีเห็นจะได้!!" ชายชราหยิบเห็ดขึ้นมาสำรวจด้วยมือที่สั่นเทา

           มือเหี่ยวย่นยิ่งสั่นขึ้นไปอีกเมื่อตรวจสอบดูอายุเห็ด

           "อะแฮ่ม สามดอกเล็กข้าให้ดอกละ 250 ตำลึงทอง ส่วนดอกที่มีอายุร้อยปีข้าให้ดอกละ 500 ตำลึงทอง ส่วนดอกที่อายุสามร้อยปีข้าแนะนำให้แม่นางนำไปประมูล เจ้าคิดเห็นอย่างไร เพราะแม้แต่ในวังหลวงยังไม่มีเห็ดที่อายุมากถึงสามร้อยปีมาก่อน"

           "ประมูลหรือเจ้าคะ"

           "ใช่ เดือนหน้าจะมีการจัดประมูลของหายากที่เมืองหลวงเจ้าสะดวกไปหรือไม่?"

           อิงฮวาทำหน้าครุ่นคิดว่าจะไปเมืองหลวงดีมั๊ย แต่คิดไปคิดมาเมืองหลวงนั้นแสนวุ่นวาย

           "หากไม่เป็นการรบกวน หลงจู๊ช่วยออกหน้าให้ได้หรือไม่เจ้าคะ ตัวข้านั้นไม่สะดวกไปอีกทั้งลูกยังเล็กนัก"

           "ไม่มีปัญหาๆ ร้านของเราจะออกหน้าให้เจ้าเอง! อย่างนั้นมาลงนามในสัญญากันก่อนเถิด" หลงจู๊เอ่ยตอบแบบดีใจที่ร้านของตนจะได้เป็นคนนำเห็ดหายากแถมมีอายุเยอะที่สุดไปประมูล 

           อิงฮวาอ่านสัญญาและลงนามเรียบร้อยก่อนจะเก็บสัญญาไว้ที่อกเสื้อ เนื้อหาในนั้นไม่มีอะไรมากมันเป็นการแบ่งผลกำไรสิบส่วนเป็นค่าออกหน้าเท่านั้นเอง

           "แล้วเรื่องเงินล่ะ เจ้าจะรับเป็นตั๋วหรือเป็นเงินทั้งหมด" 

           "ข้าขอรับเป็น 5 ตำลึงทอง 45ตำลึงเงินกับอีกห้าพันอีแปะเจ้าค่ะ ส่วนที่เหลือขอรับเป็นตั๋วเงินทั้งหมด ส่วนของที่ประมูลก็ขอรับเป็นตั๋วเงินทั้งหมดเหมือนกันนะเจ้าคะ" 

           "ได้ๆ" หลงจู๊นำเงินและตั๋วเงินออกมาให้ก่อนที่จะเอ่ยว่าเจอกันเดือนหน้าเพื่อรับตั๋วเงินค่าเห็ดที่จะนำไปประมูล ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายเมื่อซื้อขายสินค้าสำเร็จ

           อิงฮวานำตั๋วเงินทั้งหมดที่ได้มายัดไว้ในอกอย่างมิดชิด ก่อนจะจูงมือลูกน้อยไปยังร้านผ้าที่ตนปักผ้าไปขายเป็นประจำและได้เงินเพิ่มมาอีกเพียง 1 ตำลึงเงินเท่านั้น

           ผ้าที่เธอนำมาส่งนั้นมีด้วยกันถึงยี่สิบผืน แถมแต่ละลายยังยากมากๆ เถ้าแก่เนี้ยร้านนี้ช่างเคี้ยวชะมัด เธอจึงตัดสินใจว่าจะไม่รับจ้างปักผ้าขายเเล้วเพราะได้เงินน้อยนิด ตอนแรกเถ้าแก่ของร้านไม่ยอมให้เธอเลิกปักผ้ามาส่ง แต่ไม่ยอมเเล้วทำอะไรได้เพราะทั้งสองไม่ได้มีหนังสือยินยอมทำธุรกิจว่าจ้างกัน สุดท้ายจึงจบด้วยการด่าสาดของร้านและคำขู่ว่าหากไม่มีจะกินถึงจะเอาผ้ามาขายให้ก็จะไม่รับซื้อเด็ดขาด!

           อิงฮวาไม่ได้ตอบโต้แค่ยิ้มอ่อนให้ยายแก่ที่ร้านก่อนจะจูงมือลูกน้อยออกมา

           "จะไม่เป็นไรจริงๆหรือขอรับท่านแม่"เสี่ยวเฉินเงยหน้ามองมารดา

           "ทำไมเขาต้องว่าท่านแม่ เสี่ยวฉินไม่ชอบท่านยายคนนั้นเลย"

           "ไม่ต้องไปสนใจหรอกลูก เราไปซื้อของเข้าบ้านกันเถอะ!"

           อิงฮวาลูบหัวเจ้าลูกหมาทั้งสองอย่างเอ็นดู ดูสิมีความเป็นห่วงเป็นใยแม่แถมยังไม่ดื้อไม่ซนอีก ฮืออออ ชีวิตเธอตอนนี้ช่างดีนัก!

           และแล้วในวันนี้สามแม่ลูกก็จบด้วยการตระเวนซื้อของนั่นนี่ไปทั่วตลาดใช้เวลามากถึง1ชั่วยาม ก่อนจะรู้ตัวกันอีกทีก็ต้องจ้างเกวียนมาขนกลับบ้านถึงสองคันเลยทีเดียว

           เสี่ยวฉินและเสี่ยวเฉิงวันนี้นั้นมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้มาเที่ยวตลาดอีกทั้งมารดายังซื้อขนมให้พวกเขาอย่างมากมายรวมถึงของเล่นต่างๆอีกเพียบ

           ภาพเกวียนรับจ้างสองคันใหญ่ที่ขนสิ่งของเต็มคันรถผ่านเข้ามาในหมู่บ้าน โดยเกวียนคันที่สองนั้นมีอิงฮวาและเด็กแฝดนั่งอยู่ ในมือของเด็กน้อยทั้งสองนั้นข้างหนึ่งถือถังหู่ลู่ส่วนอีกข้างหนึ่งถือน้ำตาลปั้นนั้นได้สร้างความอิจฉาริษยาให้ชาวบ้านบางคนรวมถึงเด็กน้อยบางกลุ่มเป็นอย่างมาก 

            'บ้านเมิ่งช่างน่าหมั่นไส้ไม่รู้จักเก็บออมไปซื้อของเสียเยอะแยะช่างฟุ่มเฟือยนัก!'เหล่าคนขี้อิจฉาต่างขบคิดในจิตใจ

* ค่าเงินจีนโบราณ

1 ตำลึงทอง = 10 ตำลึงเงิน

1 ตำลึงเงิน = 1000 เหวิน (อีแปะ)

** ตั๋วเงินจะคล้ายเช็คเงินสด