EP.09 ฉันชอบนาย
2087 คำ
สัมพันธ์เพื่อนรักวิศวะ 09
ฉันชอบนาย
"เอ่อ...แล้วนี่วินมีเรียนตอนไหนล่ะ" เลล่าที่เห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดีก็เบี่ยงประเด็นโดยการเอ่ยถามธาวินที่นั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ รันดาแทน
"ก็อีกสักพักครับ" ธาวินหันมาตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้กับรุ่นพี่สาว ส่วนทางด้านรันดานั้นจ้องใบหน้าคมคายของไคเขม็งด้วยความไม่พอใจกับการกระทำของเขา
"ไอ้วิน อาจารย์เรียกเข้าคลาสแล้วเว้ย" เสียงของชายหนุ่มที่เอ่ยออกมาทำให้ทุกคนบนโต๊ะหันไปมองเว้นแต่รันดากับไคที่ยังจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ธาวินยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบกับข้อความของกลุ่มห้องที่ว่าอาจารย์เรียกเข้าคลาสก่อนเวลาก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์
"พี่รันเดี๋ยวผมไปเรียนก่อนแล้วกันไว้ครั้งหน้าไปดูหนังกับผมตามสัญญาด้วยล่ะ คราวนี้ผมไม่ให้เบี้ยวแล้วนะ" ธาวินหันไปพูดกับรุ่นพี่คนสนิทเพราะเขาเอ่ยชวนเธอมาหลายครั้งแล้วแต่รันดาก็มีเรียนตลอด
"อื้ม ไปเรียนเถอะห้ามโดดนะ"
"ครับผม" ธาวินยิ้มรับก่อนจะเดินไปทางกลุ่มเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็คือคนที่เอ่ยเรียกเขานั่นเอง
บรรยากาศบนโต๊ะเงียบสนิทจนเลล่าและวานิลทำตัวไม่ถูกเมื่อมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังจ้องหน้ากับไคอยู่นิ่ง ทำให้เลล่าที่ทนบรรยากาศแสนอึดอัดไม่ไหวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"ยะ...ยัยรันแกรีบทานข้าวสิใกล้จะถึงคลาสแล้วนะ"
"ฉันอิ่มแล้ว" มือเรียวรวบช้อนวางไว้ก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งทั้ง ๆ ที่ถูกสายตาคมของคนข้าง ๆ จ้องมองอยู่ตลอดเวลา
"ไอ้คนเมื่อกี้มันเป็นใคร" ภูผาเอ่ยถามเพื่อนสาวเพราะแค่ดูก็รู้แล้วว่าธาวินคงไม่ได้คิดกับรันดาแค่รุ่นพี่ธรรมดา
"เป็นรุ่นน้องของฉันเอง แล้วพวกนายก็ไม่ต้องห่วงหรอกน่าคนอย่างฉันไม่พลาดท่าใครง่าย ๆ หรอก" เพราะเธอรู้ว่าภูผาและทุกคนนั้นเป็นห่วงเธอในการเลือกคุยหรือคบกับใครเพราะเธอก็ถือว่าเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิทกับพวกเขา ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้อึดอัดและก็ไม่ได้คิดจะเปิดใจให้ใครในตอนนี้
"แล้วที่ว่าไปดูหนังคืออะไร" คำถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งดังออกมาแต่ไม่ใช่จากใครนอกจากคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอในตอนนี้
"ก็ดูหนังไง มันมีอะไรเข้าใจยากตรงไหน" เธอตอบกลับเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจเพราะเธอเองก็คิดกับธาวินแค่รุ่นพี่รุ่นน้องเท่านั้น
"อ้าวไคมาทำอะไรที่นี่เหรอ?" เสียงทักทายของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองรวมทั้งรันดา
"ก็เห็นอยู่ว่านั่งอยู่ที่โรงอาหารคงมาซ่อมรถหรอกมั้ง" เลล่าพึมพำออกมาด้วยความหมั่นไส้แต่นั่นทำให้ทุกคนได้ยินชัดเจนรวมถึงเจ้าของคำถามด้วยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ติน่าตวัดสายตามองเลล่าด้วยความไม่พอใจก่อนจะตีสีหน้ายิ้มแย้มออกมาดังเดิม
"มาทานข้าวที่นี่เหรอ?" เธอยังคงปั้นหน้ายิ้มแย้มทักทายเขาอีกครั้งราวกับไม่คิดอะไรกับคำพูดของเลล่าแม้จะเจ็บใจมากก็ตาม
"อื้ม แล้วเธอมาทำอะไร" ชายหนุ่มตอบกลับเสียงนิ่งพร้อมกับเอ่ยถามกลับตามมารยาทเพราะติน่าก็ยังเป็นเพื่อนร่วมคลาสแต่ไม่ได้หันหน้ามองกับคู่สนทนาแต่งอย่างใด
"มาทานข้าวกับเพื่อนน่ะ แล้วนี่..." เอ่ยตอบพร้อมมองหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะเห็นสายตาของไคเอาแต่จ้องมองโดยที่ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย
"เดี๋ยวฉันเตรียมเข้าคลาสก่อนนะ พวกนายก็กินข้าวกันไปก่อนแล้วกันเย็นนี้มารับฉันด้วยนะวา" รันดาเอ่ยออกมาโดยไม่สนใจในคำพูดของติน่าแม้แต่น้อยพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นก่อนจะหันไปบอกกับกลุ่มชายหนุ่มเพื่อนสนิทและย้ำกับศิวา เพราะคอนโดของเธอกับศิวาอยู่ทางเดียวกันหลายครั้งที่เธอมักจะติดรถศิวากลับด้วย
"อื้ม กลับตอนไหนก็ไลน์บอกแล้วกัน" ศิวาบอกเพียงแค่นั้นเพราะเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรหากรันดาจะให้มารับเพราะมันก็เป็นเรื่องปกติถึงจะไม่บ่อยนักก็ตามเพราะมีไคคอยรับส่งอยู่แล้ว
ติน่ากำมือแน่นด้วยความเจ็บใจเมื่อถูกหักหน้าก่อนจะหันกลับมามองไคที่ยังคงมองตามร่างเล็กของหญิงสาวคนเดิมไปจนลับสายตาโดยที่ไม่ได้สนใจหรือพูดคุยกับเธอแม้แต่น้อยจนเธอต้องเดินออกไปเงียบ ๆ พร้อมความไม่พอใจแต่จะแสดงออกมาให้ไคเห็นไม่ได้
"ถือว่ายังเก็บอาการได้ดี" เสียงของศิวาเอ่ยออกมาพร้อมกับมองติน่าเพื่อนสาวร่วมคลาสที่เดินออกไปเงียบ ๆ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นคนยังไงแต่ที่แสดงออกมาอ่อนหวานต่อหน้าพวกเขาก็เป็นเพราะรู้ว่าไคชอบผู้หญิงอ่อนหวาน
"หึ" ภูผากับเหนือมองตามไปพร้อมกับแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ
"ยัยนี่น่าตบชะมัดเลย ทำเป็นไม่รู้จักแกทั้ง ๆ ที่แกคือผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มนั้นและไม่มีใครไม่รู้จัก ฮึ่ยพูดแล้วหมั่นไส้อะ" เลล่าเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้พร้อมหย่อนสะโพกลงบนโต๊ะหินอ่อน ใคร ๆ ก็รู้ว่าติน่าเป็นคนยังไงแต่ก็ยังคงแสดงปั้นหน้าเป็นหญิงสาวผู้อ่อนหวาน หน้าด้านจริง ๆ
"ฉันเห็นตอนยัยนั่นมองแกด้วยแหละเหมือนไม่พอใจจนอยากจะฆ่าแกอะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้" วานิลยกยิ้มออกมาอย่างขบขันกับท่าทางของติน่าที่โดนเพื่อนรักของเธอหักหน้าถึงสองครั้งสองหน
"แล้วฉันก็มั่นใจด้วยนะว่าภาพที่ถูกปล่อยออกมาตอนนั้นเป็นฝีมือของยัยนี่แน่ ๆ คงอยากจะให้คนเขาสร้างเพจเชียร์ให้คบกันเหมือนแกกับไคนั่นแหละ"
"ช่างเถอะอย่าไปใส่ใจกับเรื่องไร้สาระเลย"
"แล้วแกไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ดูก็รู้ว่ามั่นหน้าและหน้าด้านอยากจะได้ไคขนาดไหน"
"ถ้าไม่มายุ่งกับฉันฉันก็จะไม่ยุ่ง แต่ถ้ามายุ่งกับฉันเมื่อไหร่พวกแกก็รู้ว่าฉันไม่มีทางยอม"
"แบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นรันดาเพื่อนรักของฉันหน่อย" เลล่าตบมือให้กับคำพูดของเพื่อนรักด้วยความพอใจเพราะเธอรู้จักนิสัยของเพื่อนเธอดีว่าไม่ใช่คนที่ยอมคนง่าย ๆ ทั้งสามสาวพูดคุยกันสักพักก่อนจะเข้าห้องเรียนเมื่อถึงเวลาเรียนคาบสุดท้าย
"ทำไมเป็นนาย!?" รันดาเอ่ยออกมาด้วยความตกใจเมื่อเปิดประตูรถเข้ามาเจอกับไคแทนที่จะเป็นเจ้าของรถอย่างศิวาที่เธอส่งข้อความบอกให้มารับเมื่อหลายนาทีก่อน
"หึ ผิดหวังมากสิ อยากให้เป็นไอ้วานักรึไง!" ไคพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมตวัดสายตามองเพื่อนสาวอย่างไม่พอใจที่เธอถามหาแต่ศิวา
"ใช่ ถ้าไม่ใช่ศิวาฉันก็ไม่กลับ" พูดจบมือเรียวก็จะปิดประตูรถไว้ดังเดิมแต่ถูกมือหนาจับข้อมือเอาไว้พร้อมกระชากเธอขึ้นมาบนรถก่อนที่เขาจะกดล็อกรถในทันที
"งั้นก็ต้องเสียใจด้วยที่ไม่ใช่ไอ้วา แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ลงจากรถถ้าฉันไม่อนุญาต"
"อย่ามาวางอำนาจนะไค แล้วนายมาทำไมไม่ทราบฉันไม่ได้บอกให้นายมารับสักหน่อย" รันดาจ้องใบหน้าคมคายของเพื่อนหนุ่มเขม็งเมื่อถูกวางอำนาจใส่
"แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้" ยิ่งเธอพูดเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้เขายิ่งทำให้เขาไม่พอใจจากที่ไม่สบอารมณ์มาตั้งแต่บ่ายดันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
"ก็ฉันไม่อยากให้มาไง ปลดล็อกรถเดี๋ยวนี้นะ" มือเล็กจะยื่นเข้าไปกดปลดล็อกรถแต่กลับถูกมือหนาจับเอาไว้พร้อมออกแรงบีบจนเธอนิ่งหน้า
"อย่าให้ฉันหมดความอดทนนะรันดา เธอก็รู้ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง" คำพูดที่จริงจังไม่มีแววล้อเล่นของชายหนุ่มทำให้เธอนิ่งไปเพราะรู้ดีว่าเขาไม่ได้พูดแค่ขู่เธอเท่านั้น
"ฮึ่ย! ทำไมต้องมายุ่งกับฉันด้วย" หญิงสาวพึมพำออกมาก่อนจะสะบัดหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นหน้าของชายหนุ่มข้าง ๆ เหนือปรายตามองเธอเพียงนิดก่อนจะหันไปมองถนนต่อโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาจนกระทั่งรถเคลื่อนเข้าไปจอดในลานจอดรถของคอนโดมิเนียมหรูที่เขาและเธอพักอาศัยอยู่
ทันทีที่รถจอดเธอก็ไม่รอช้ากดปลดล็อกรถก่อนจะเปิดประตูลงจากรถในทันทีทำให้ร่างสูงต้องรีบเดินตามไปเพราะยังไงวันนี้เขาต้องเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง
แกร๊ก~
"ออกไปจากห้องฉันนะนายจะเข้ามาทำไม?" ในระหว่างที่เธอจะปิดประตูห้องกลับถูกร่างหนาของเพื่อนสนิทแทรกเข้ามาอย่างถือวิสาสะจนเธอต้องมองแรงใส่ด้วยความไม่พอใจ
"ฉันจะเข้าจะออกมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน"
"แต่นี่มันห้องของฉัน"
"แล้วไง" เขาตอบกลับเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกลงบนโซฟาในห้องโถงทำให้หญิงสาวต้องเดินกระทืบเท้าปึงปังตามไปด้วยความไม่พอใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้เลย
"ขอร้องล่ะไคนายกลับไปก่อนได้ไหม" เธอพูดเสียงอ่อนด้วยความเหน็ดเหนื่อยเพราะยังไงเขาก็ไม่ยอมออกจากห้องเธอหากเธอยังคงพูดจาโผงผาง
"เป็นอะไรก็บอกมา เธอทำแบบนี้แล้วฉันจะรู้เหรอวะ" เขาเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดของเธอแต่เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่
"เราลองห่างกันสักพักไหม..." คำพูดของเธอทำให้เขาชะงักไปก่อนจะหันมองหน้าเธอด้วยสายตาที่คาดเดายาก
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง?"
"เรายังเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันขอให้เราลองห่างกันในสถานะเพื่อนร่วมเตียง...ไม่มีเซ็กซ์ไม่มีความสัมพันธ์กัน" เพราะเธอลองมาคิดดูแล้วว่าควรห่างออกจากสถานะนี้สักที แรก ๆ เธอก็ไม่ได้คิดหรือกังวลอะไรแต่ในตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว
"เพราะอะไร?"
"เราอาจจะต้องการเวลาทบทวนบางอย่างนะ เช่นความรู้สึกของเรา"
"ความรู้สึก? มันจะมาทบทวนอะไรตอนนี้วะในเมื่อทุกอย่างมันก็เป็นเหมือนเดิมมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว" ใช่ ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นแล้วมันก็คงมีแค่ความรู้สึกของเธอที่ไม่เหมือนเดิม
"แต่มันไม่ใช่สำหรับฉันไง!"
"แล้วความรู้สึกของเธอมันคืออะไรวะ!"
"ก็ฉันชอบนายไง!" คำพูดของเธอทำให้ทุกอย่างเงียบลงในทันทีเช่นเดียวกับไคที่นิ่งไปเพราะไม่รู้มาก่อนว่าเพื่อนสาวคนสนิทอย่างรันดาจะมีความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อให้เขา
"...รู้แบบนี้แล้วก็กลับไปซะ" เธอพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องแต่ก็ต้องชะงักกับประโยคต่อมา
"เธอก็รู้ว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน"
-------
เป็นได้แค่เพื่อน อืม..แค่เพื่อนแหละเนาะ จะรอดูวันคลานตามเลย
อ่านแล้วอย่าลืมกดใจ + คอมเมนต์ให้ไรท์ด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจอัป ส่วนใครที่อยากให้กำลังใจไรท์ก็สามารถโดเนทค่าขนมกันเข้ามาได้นะคะ
- ผู้เขียน
