EP.10 เคียงข้าง
2189 คำ
สัมพันธ์เพื่อนรักวิศวะ 10
เคียงข้าง
หลายวันต่อมา...
รันดานั่งเหม่อลอยทอดสายตามองบรรยากาศยามค่ำคือผ่านบานกระจกใสของคอนโดมิเนียม ในใจคิดล่องลอยนึกถึงแต่ประโยคคำพูดของชายหนุ่มเพื่อนสนิทที่เธอดันเผลอคิดเกินเพื่อนแล้วสารภาพความรู้สึกออกมาเมื่อหลายวันก่อนและนับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้พูดคุยกับเขาอย่างที่ผ่านมาอีกเลย แต่ถ้าถามว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้แล้วถ้าเธอรู้ว่าถ้าหากสารภาพออกไปแล้วทุกอย่างจะเป็นแบบนี้เธอยังจะพูดมันออกไปไหม คำตอบของเธอก็เหมือนเดิมเพราะถ้าหากปล่อยไว้นานความรู้สึกของเธอก็จะถลำลึกไปมากกว่านี้ ซึ่งรู้ตอนนี้มันก็ดีแล้วเธอจะได้ตัดใจหักห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ให้เลยเถิดและเจ็บไปมากกว่านี้
ติ้ง!
มือเรียวคว้าหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ ขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือน หน้าจอโทรศัพท์ปรากฏภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่ถ่ายรูปด้วยกันและคนในรูปก็ไม่ใช่ใครอื่นคือคนที่เธอกำลังนึกถึงอยู่ในตอนนี้ ดวงตากลมโตมองภาพตรงหน้านิ่งก่อนจะกดปิดลงเพราะนี่ไม่ใช่ภาพแรกและครั้งแรกที่เธอเห็นแต่เธอต้องเห็นภาพพวกนี้มาตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอกับไคไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกและผู้หญิงในรูปก็คงมีความสำคัญกับเขาไม่น้อยถึงได้โพสต์รูปคู่ด้วยกันบ่อย ๆ
เธอนั่งนิ่งอยู่นานก่อนจะกดส่งข้อความหาใครคนหนึ่งที่ในเวลานี้เธอคิดว่าเขาคงจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้เธอได้
"นายอยู่ไหนมารับฉันหน่อยได้รึเปล่า"
@King Club
"อึก~" มือเรียวหยิบแก้วใสที่บรรจุน้ำสีอำพันในแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วความขมบาดคอของมันทำให้เธอต้องนิ่วหน้า
"กระดกแบบนั้นอยากเมาเหรอ?" คำถามของศิวาที่เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ปล่อยเธอไว้คนเดียวส่วนเขาก็ออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกทำให้เธอต้องหันกลับไปมองก่อนจะละสายตากลับมามองบรรยากาศภายในผับแทน เพราะในตอนนี้เธอนั่งอยู่ในห้องวีไอพีชั้นบนของผับของไคแต่ในวันนี้แตกต่างจากทุกวันเพราะวันนี้มีแต่เธอและศิวาสองคนเท่านั้น
"แน่นอนสิฉันถึงให้นายไปรับไง" เพราะเธอมั่นใจว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องเมาจนไม่สามารถขับรถกลับเองได้แน่นอนจึงให้ศิวาไปรับมา
"ทำไมถึงมานั่งดื่มแบบนี้" ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งโซฟาตรงข้ามกับเพื่อนสาวด้วยท่าทางเรียบนิ่งตามฉบับ
"...ฉันก็แค่ แค่เบื่อ ๆ อยากเมาเฉย ๆ" เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับศิวาหรือใครในตอนนี้ ขอเวลาให้เธออีกสักหน่อยให้จิตใจเธอเข้มแข็งกว่านี้เธอจะบอกเอง รันดามองหน้าเพื่อนเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาก็เห็นศิวามองหน้าเธออยู่เธอจึงหันหน้าหนีพร้อมยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มอีกครั้งจนกระทั่งฤทธิ์ของมันเริ่มเล่นงานจนเธอมึนเมา ใบหน้าสวยแดงก่ำจากฤทธิ์เหล้าจนนั่งโซเซ
"นั่งซึมแบบนี้เหมือนไม่ใช่เธอเลยนะ" คำพูดของคนตรงหน้าทำให้เธอหันไปมองก่อนจะหันกลับมาพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ ถึงแม้จะมึน ๆ แต่เธอก็ยังคงมีสติที่รับรู้ได้
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"
"ก็ปกติแล้วเธอไม่ได้เป็นแบบนี้"
"ฮ่า ๆ ฉันไม่ได้เป็นไรหรอกน่า ฉันก็แค่อยากรู้ว่าถ้าฉันเป็นแบบนี้นายจะทำยังไงแค่นั้นเอง" หญิงสาวแสร้งหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงพร้อมส่งยิ้มให้กับเพื่อนหนุ่มราวกับเธอไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พูด
"ไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลา ถ้าเหนื่อยก็แค่พักแล้วก็อย่าลืมว่ายังมีฉันที่อยู่ข้างเธอ" คำพูดของศิวาทำให้เธอนิ่งไปถึงแม้จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่เธอรู้สึกได้ว่ามันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงขนาดไหน ดวงตากลมโตเงยหน้ามองคนตรงหน้านิ่งพร้อมหยาดน้ำตาสีใสที่คลอเบ้าอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวภายในห้อง ศิวามองภาพตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยถึงแม้เขาจะรู้จักกับเธอได้ไม่นานเธอหญิงสาวก็เปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของเขา ปกติแล้วเขาเห็นแต่รันดาเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งไม่เคยร้องไห้ให้เห็นเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้เธอคงจะทนไม่ไหวจริง ๆ
"ฮึก~ ฉันเหนื่อยจัง...ฉัน...อึก! นายปลอบฉันหน่อยได้ไหม" เธอไม่สามารถกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ได้ในเวลานี้เธอแสดงด้านอ่อนแอออกมาให้ศิวาได้เห็นทั้งที่ปกติแล้วเธอเป็นคนที่เข้มแข็งตลอดเวลา
ศิวาที่เห็นแบบนั้นก็ยอมเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เพื่อนสาวที่นั่งโซเซสะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟา ซึ่งแน่นอนคนอย่างเขาไม่เคยต้องมานั่งปลอบใครแบบนี้มาก่อน
"ถ้าเหนื่อยก็พัก ยิ่งดันทุรังมันจะยิ่งทำให้เหนื่อยฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เข้มแข็งตลอดเวลาแสดงด้านอ่อนแอออกมาบ้างก็ไม่มีใครว่าเธออ่อนแอหรอกนะ" เขาจะไม่ถามว่าเธอเป็นอะไรแต่ก็คงไม่พ้นเรื่องของไค เพราะหลายวันมานี้ความผิดปกติของรันดากับไคทำให้เพื่อนในกลุ่มรู้ดีว่าทั้งคู่มีปัญหากันแต่ก็ไม่ได้มีใครเอ่ยปากถามเพราะถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องของคนสองคน
"ฮึก! ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้กับคนที่ไม่ควรรู้สึกด้วย ฮึก..." ศีรษะทุยเล็กเอนซบลงที่ไหล่หนาของเพื่อนหนุ่มพร้อมกับปล่อยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเพราะถ้าเลือกได้เธอเองก็ไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้กับคนที่ไม่ควรรู้สึกอย่างไคที่ให้สถานะเป็นได้แค่เพื่อนร่วมเตียงเท่านั้น
"ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ ร้องออกมาให้พอแล้วต่อไปนี้เธอต้องกลับมาเป็นรันดาคนเดิมของฉันให้ได้"
"นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ" เธอส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มในขณะที่ใบหน้ายังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจนเครื่องสำอางเลอะเปื้อนใบหน้าตามไปด้วย ถึงแม้ศิวาจะมีนิสัยขี้เล่นจนเกินไปแต่เอาเข้าจริง ๆ เขากลับเป็นคนที่เข้าใจเธอมากที่สุด
"หึ ร้องไห้จนหน้าเละไปหมดแล้ว"
"ฮึ่ย! ยอมให้วันหนึ่งก็ได้แต่นายต้องดื่มเป็นเพื่อนฉันนะ" เธอกะพริบตาปริบ ๆ ให้กับศิวาเพื่อเป็นการขอร้องเพราะวันนี้เธอจะเมาให้ลืมโลกไปเลย
"จะไหวเหรอดูสภาพเธอตอนนี้สิไม่เหลือคราบรันดาสาวสุดแซ่บแล้วนะ"
"ไหวอยู่แล้ว นายนั่นแหละอย่าแพ้ฉันล่ะ"
"หึ" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากให้กับคำพูดของเพื่อนสาวก่อนจะรับแก้วเหล้าที่เธอส่งมาให้ขึ้นมาดื่ม เขานั่งดื่มกับเธอจนเวลาล่วงเลยเข้าไปยังเที่ยงคืนกว่าซึ่งตอนนี้รันดาก็มีสภาพไม่ผิดอย่างที่เขาคาดการเอาไว้เลย
"รัน...รันดา" มือหนาจับพวงแก้มนวลที่แดงก่ำไปด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เบา ๆ เพื่อเรียกสติเพราะตอนนี้เธอได้ฟุบหลับลงไปแล้ว
"อือ~ วากินอีก~" หญิงสาวครางละเมอออกมาในลำคอทั้งที่เปลือกตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิททำให้ศิวาส่ายหัวเบา ๆ ให้กับความขี้เมาของเพื่อนสาว
"ลุกไหวไหมเดี๋ยวฉันจะไปส่งที่คอนโด" เพราะจะให้เธอนอนที่นี่ก็คงไม่สะดวกแล้วอีกอย่างในเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว
"ฉานจากินต่อ~ นายกินเป็นเพื่อนกันน้า~" มือเล็กปัดป่ายไปมาด้วยความรำคาญเมื่อถูกมือหนาจับดึงให้ลุกขึ้นจากโซฟา
"วันอื่นค่อยมากินต่อ วันนี้กลับไปนอนพักก่อนเธอไม่ไหวแล้วนะ"
"ไม่ปาย ฮึก...ไอ้โคนใจร้าย~" รันดาละเมอพร่ำเพ้อออกมาซึ่งแน่นอนว่าคนที่เธอละเมอถึงก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไค ศิวาส่ายหน้าไปมาพร้อมถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อคลุมแจ็คเก็ตหนังคลุมขาของหญิงสาวเอาไว้พร้อมหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องไว้ที่ไหล่แล้วช้อนอุ้มร่างเล็กของเพื่อนสาวขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังลานจอดรถ
"จะให้ผมขับรถให้ไหมครับ" ลูกน้องคนสนิทของไคที่ทำหน้าที่เปิดประตูรถให้เอ่ยถามออกมาหลังจากที่เขาวางร่างเล็กลงบนเบาะรถแล้ว
"ไม่ต้อง มึงดูแลผับให้นายมึงเถอะแล้วไม่ต้องบอกมันนะว่ากูมาที่นี่"
"ครับ" ชายหนุ่มรับคำก่อนจะเดินก้าวถอยห่างหลังจากรถแล่นออกไปเขาก็เดินกลับเข้าไปในผับทันที
"อือ...อยากกินอีก~ อาวมาอีก~" ในระหว่างทางหญิงสาวยังคงละเมอพร่ำเพ้อออกมาจนทำให้ศิวาที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่หันไปมองนิ่ง ๆ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาก็ไม่เคยเห็นสภาพของรันดาเมามายแบบนี้มาก่อน ซึ่งอาจจะมีบ้างที่เธอดื่มจนเมามายแต่ก็ไม่ถึงขนาดนี้
"รันดามีสติหน่อย" มือหนาเอื้อมเข้าไปจับมือเรียวของเพื่อนสาวเอาไว้เมื่อเธอกำลังดึงชุดเดรสที่สวมใส่อยู่ไปมาเพื่อระบายความร้อนรุ่มจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก่อนจะจับเสื้อแจ็คเก็ตหนังที่คลุมขาเธออยู่ขึ้นมาคลุมร่างเธอเอาไว้อย่างทุลักทุเล
"ร้อน...อื้อ อยากอาบน้ำ"
"เดี๋ยวฉันเร่งแอร์ให้อยู่เฉย ๆ ก่อน" ร่างสูงกดปรับแอร์ในรถให้อุณหภูมิต่ำลงจนเธอมีท่าทีที่สงบลงก็ทำให้เขาถอนหายใจออกมาหนัก ๆ
ไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าคอนโดมิเนียมหรูซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเพื่อนสาวเขากับเครื่องยนต์ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งในทันที
"รันถึงแล้วลุกไหวไหม" เขาใช้มือตบพวงแก้มนวลของเธอเบา ๆ เพื่อปลุกแต่เธอก็ยังคงนอนนิ่งเขาจึงช้อนอุ้มเธอขึ้นโดยไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าสะพายข้างของเธอขึ้นมาด้วย
เท้าหนาก้าวเข้าไปในคอนโดหรูซึ่งแน่นอนว่ามีสายตาของผู้คนที่พบเห็นต่างมองมาอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้มีใครทักท้วงใด ๆ ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปในลิฟต์โดยมีพนักงานสาวกดลิฟต์ให้
"อื้อ..ง่วงแล้ว~"
"ถึงแล้ว คีย์การ์ดเธออยู่ไหน"
"..." เมื่อไม่ได้คำตอบกลับมาเขาจึงวางเธอให้ยืนกับพื้นในขณะที่ยังประคองร่างเธอเอาไว้โดยใช้มืออีกข้างค้นหาคีย์การ์ดห้องในกระเป๋าสะพายข้างของเธอ
"ไอ้วามึงมาทำอะไรที่นี่?" ในระหว่างที่ศิวากำลังจะพารันดาเดินไปยังห้องก็ได้ยินเสียงของใครอีกคนดังขึ้นจนทำให้เขาต้องหันไปมอง
"รัน...ทำไมรันดาถึงมีสภาพแบบนี้" ไคเอ่ยออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวที่เพื่อนรักพยุงอยู่คือรันดาที่ตอนนี้มีสภาพเมามายและไม่ได้สติทำให้ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นเพราะปกติแล้วเวลาเธอเมามายแบบนี้จะมีเขาคอยดูแลทุกครั้ง
"มึงก็น่าจะรู้ว่าที่รันดาเป็นแบบนี้เพราะใคร" คำพูดของศิวาทำให้เขายืนนิ่ง เพราะมันคงเป็นเขาเองที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
"ถ้างั้นมึงก็กลับไปเดี๋ยวกูจะดูแลรันเอง"
"มึงจะมาดูแลในสถานะอะไรไอ้ไค มึงลองบอกกูดิ"
"ในฐานะเพื่อนไงวะ" ไคตอบกลับทันควันด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์
"หึ ถ้าในฐานะนั้นก็ไม่ต้องเพราะรันดาก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน" ศิวาแค่นหัวเราะให้กับคำพูดของเพื่อนรัก แม้แต่ความรู้สึกของตัวเองยังไม่ชัดเจน
"ไอ้วามึง..."
"อื้อ...วา ง่วงแล้ว~"
-------
พี่ศิวาคนดีย์~ เป็นไงล่ะอีไคเพื่อนๆๆๆๆ ดีนัก
อ่านแล้วคอมเมนต์ + กดใจ กันเข้ามาเยอะๆ น้า ไรท์จะได้มีกำลังใจในการอัปให้
- ผู้เขียน
