วันรุ่งขึ้นทุกอย่างดำเนินไปเหมือนวันปกติ ร่างบางนั่งหลังตรงอยู่ในศาลากลางสวนของจวนตระกูลหยาง ดวงตากลมสบมองกระดาษแผ่นใหญ่ที่วางไว้บนไม้ตั้งฉากซึ่งถูกสั่งทำตามคำขอของฮูหยิน มือขาวจับพู่กันแตะลงบนสีที่ต้องการก่อนนำไปตวัดเพิ่มสีสันให้กับภาพตรงหน้า ความสุขของการได้กลับมาทำในสิ่งที่รักทำให้ใบหน้าพริ้มเพราแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มบางดูราวกับนางเซียนลงมาจุติ
“นี่มันช่างงดงามราวกับของจริงเลยเจ้าค่ะ!” น้ำเสียงสดใสเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆ
“พี่สะใภ้มีฝีมือขนาดนี้ เปิดร้านได้เลยนะขอรับ” เรื่องการค้าขายทำให้ดวงตาเรียวเล็กลุกวาวราวกับเจอสมบัติ
สองแฝดตระกูลหยางตัวติดกับพี่สะใภ้ราวกับลูกไก่ พวกเขาชื่นชอบหญิงสาวมากไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถสอนสั่งได้เข้าใจง่ายยิ่งกว่าบรรดาอาจารย์เสียอีก ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นถึงความสามารถในการปราบเจ้าเด็กแสบจึงเอ่ยขอว่าให้สองแฝดมานั่งศึกษาเวลารั่วซีวาดภาพเผื่อว่าอยากเรียนรู้ขึ้นมาบ้าง
