สามวันหลังจากนั้นภาพวาดที่เสิ่นรั่วซีตั้งใจมอบให้ทุกคนก็แล้วเสร็จ นอกจากสองแฝดแล้วท่านผู้เฒ่าทั้งสองเองก็ได้รับด้วยเช่นกัน สำหรับหญิงสาวการวาดภาพเป็นเพียงความสุขอีกอย่างหนึ่งเท่านั้นไม่ได้มองว่ามันมีมูลค่ามากมายอะไร ถึงแม้ในชีวิตก่อนผลงานของนางจะมีราคาหลายแสนหยวนก็ตามที
“นี่…เจ้ามอบให้แม่จริงหรือซีเอ๋อร์”
ฟ่านเลี่ยงเหลียงมองภาพในมือด้วยดวงตาสั่นไหว ในกระดาษแผ่นใหญ่เป็นภาพหนึ่งหญิงหนึ่งชายยืนเคียงข้างกันด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขซึ่งดูราวกับมีชีวิต มันคือภาพเหมือนของนายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่า ถึงเคยคิดอยากจ้างจิตรกรมาวาดให้หลายครั้งแต่ก็เป็นเพียงลายเส้นน้ำหมึกไม่ได้มีสีสันสมจริงเยี่ยงนี้
“เจ้าค่ะท่านแม่ ลูกสะใภ้ถือวิสาสะวาดขึ้นโดยไม่ได้ขออนุญาตพวกท่าน ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าค่ะ” เพราะอยากทำให้ประหลาดใจจึงเก็บเป็นความลับและนั่งวาดอยู่ในห้องคนเดียวเงียบๆ ฝาแฝดทั้งสองเองก็ไม่รู้เรื่องนี้
“จะถือ
