“เป็นยังไง ได้ไหมลูก”
อำนวยออกปากถาม พร้อมกับลุกตรงเข้ามาหา ท่าทางใส่ใจไม่น้อย อันที่จริงเขาไม่ได้สนเท่าไรนักว่าบุณย์นราจะหางานได้หรือไม่ได้ คนเป็นพ่อห่วงใยความรู้สึกของบุตรสาวมากกว่า กลัวจะผิดหวังที่ถ่อสังขารไปสมัครงานไปสัมภาษณ์ก็แล้วแต่เขาไม่รับ เด็กจบใหม่หางานกันยากแค่ไหน เรื่องนี้นายอำนวยพอรู้อยู่บ้าง
บุณย์นราพยายามกลั้นยิ้ม แกล้งตีหน้าเศร้า เดินเข้ามากอดเอวนายอำนวยแน่น ซุกหน้ากับอกของท่าน เกลี่ยแก้มไปมาเบา ๆ คล้ายกับอยากให้ปลอบโยน เห็นอาการของลูกแบบนี้แล้วก็ให้เวทนาไม่น้อย นายอำนวยจึงเปิดปากกล่าวปลอบใจในทันที “ไม่เป็นไรหรอกลูก เขาไม่รับ ก็มาช่วยพ่อสานแหนี่ก็ได้”
บุณย์นรากำลังจะอ้าปากเฉลยว่าได้งานแล้ว แต่กลับมีเสียงถามดังแทรกมาอีกคน
“เป็นยังไงบ้าง เขาว่าไง รับไหม”
เป็นบุณฑริกานั่นเองที่ถามดังมาก่อนตัว เพราะเมื่อครู่เห็นหลังน้องสาวเดินเข้าบ้านมาไว ๆ เลยรีบตำส้มตำส่งให้ลูกค้า แล้วฝ
