นักรบกลับบ้านได้ในช่วงบ่ายของอีกวันตอนที่ออกไปรอรับ รู้สึกได้ถึงแววตาว่างเปล่าติดเย็นชาของเขาที่มองมา ยิ่งตอกย้ำความผิดของตัวเองให้มากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
ใบหน้าที่บวมยุบดีแล้ว แต่เนื้อตัวเขามีรอยแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด บุณย์นราลอบคิดในหัวว่าท่าทางเขาไม่น่าบอบบางได้ขนาดนี้เลย แล้วเข้าไปดูแลอาการของเขาต่อที่ในห้อง เห็นว่านักรบนอนหลับตาอยู่ก็ค่อยเดินเงียบเสียงที่สุด หาที่นั่งในนั้น พบว่าไม่มีม้านั่งเลยสักตัวเลยนั่งลงบนพื้น รอว่าเขาอยากได้อะไร เผื่ออยากได้เธอจะหยิบหามาบริการให้เขา
ท่าทีนิ่ง ๆ ของนักรบแบบนี้เขย่าประสาทเธอมากกว่าเสียงตวาดเสียงว่าหรือคุกคามเธอเสียอีก บุณย์นรานึกแล้วก็เสียใจที่บ้าบิ่นบดกุ้งแห้งใส่ลงในน้ำแกงให้เขากิน
นี่มันชีวิตคนคนหนึ่งเชียวนะ
หากเขาตายขึ้นมาจริง ๆ คงเป็นตราบาปติดตัวเธอไปตลอดชีวิตนี้เลย
ที่สำคัญกว
