หยิบเครื่องแบบพนักงานขึ้นมอง แล้วก็อดนึกถึงเจ้านายไม่ได้ นาทีนี้เธอยกให้เขาเป็นเจ้านายแห่งปีไปเลย ไม่ใช่เจ้านายแสนดีนะ แต่เป็นคำตรงข้ามกันต่างหาก
ยูนิฟอร์มที่เขาบอก มีไม่ซ้ำกันเลยสักชุด
“วันแรกเธอต้องใส่ชุดนี้บุณย์นรา”
นักรบชี้ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า บุณย์นรามองแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย มองหาชุดที่เข้าคู่กันได้พร้อมกับรื้อออกทีละชุด ถามเขากลับ
“แล้วใส่ชุดไหนไว้ข้างในคะ”
“ใส่แค่ผ้านี่ผืนเดียว”
เธอมองผ้ากันเปื้อนชิ้นเดียวแล้วก็ทำท่าวางลง
นักรบมองคนตรงหน้าแล้วก็มองเลยไปที่อาหารที่เจ้าหล่อนทำเอาไว้ให้ทุก ๆ มื้อ ทุก ๆ วัน แต่เขาไม่เคยแตะพวกมันเลย บอกเหมือนต่อรอง “หนึ่งชุดแลกกับอาหารของเธอสามมื้อในหนึ่งวัน เธอสวมยูนิฟอร์มเมื่อไร อาหารที่ทำมาก็จะกินให้”
ได้ยินแบบนั้นก็คล้ายกับได้ปลดล็อกความรู้สึกผิดที่มีทั้งหมดต่อเขา ผู้เป็นนายจ้างของเธอ
“คุณจะยอมกินอาหารที่ฉันทำจริง ๆ น
