“เออ อาจารย์วินคะ คือแพรคิดว่าเราก็สนิทกันมานานแล้ว... แพรอยากให้อาจารย์เรียกแพรว่าแพรอย่างเดียวได้ไหมคะ?”
“หือจะดีเหรอครับ”
“ดีสิคะ เรียกแต่อาจารย์ๆ ดูเป็นทางการเกินไป มันดูอึดอัด แพรไม่ค่อยชอบเลย” วินหันไปสบตากับแพรที่ยิ้มให้กับเขาอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับและยิ้มออกมา ซึ่งเขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองได้ทำให้ใครต่อใครหลงก็เพราะความน่ารักของเขา โดยที่เขาทำมันแบบไม่รู้ตัว
“ได้สิครับ แพร”
“งั้นแพรขอเรียกอาจารย์ว่าวินได้ไหมคะ?”
“ได้สิครับแพร”
“ค่ะ วิน” ร่างบางรู้สึกใจเต้นรัว เหมือนกำลังก้าวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น ทั้งนี้ก็เหลือแต่เขาแล้วล่ะที่รู้สึกยังไงกับเธอก็เท่านั้น ทั้งสองคนพากันเดินไปตามห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ซึ่งวินก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเดินเคียงข้างกับแพรซึ่งเหมาะสมกันมาจนใครหลายคนอิจฉา ทั้งคู่มาหยุดที่ร้านอาหารไทยร้านหนึ่งก่อนจะสั่งอาหารกินกันและพูดคุยกันไปมา เพราะสรรพนามที่เปลี่ยน
