4
1250 คำ
ก่อนหน้าจะหมดสติไป เธอนั่งรถประจำทางระหว่างเมืองเดินทางมาไกลจากโอเรกอน เพื่อมาพบกับเจ้าของสวน Wonder Orchard แต่เพราะความหิวที่ไม่ได้กินอะไรเลยเมื่อมาพบแอปเปิลสีแดงสดลูกใหญ่จึงทำให้เธอเด็ดมากินโดยไม่ทันได้ขออนุญาตเจ้าของ
ร่างบอบบางเดินไปที่ประตู เธอต้องหาใครสักคนให้เจอเพื่อถามว่าที่นี่ใช่สวน Wonder Orchard หรือไม่ ทว่ามือเรียวบางกำลังเอื้อมจับที่บิดประตูแต่บานประตูก็ถูกผลักเข้ามาเสียก่อน
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงห้าวกับใบหน้าคล้ำแดดของคนที่เปิดประตูเข้ามาทำให้เดือนนาราตกใจ
“คะ คุณเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน”
คนมาใหม่กวาดมองสาวน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า “ที่นี่คือสวน Wonder Orchard ว่าแต่คุณเป็นใคร ไม่ใช่คนแถวนี้นี่ หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นขโมยเลยนะ” ชายหนุ่มที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าคนงานบอกอย่างเสียดาย
“ฉันไม่ใช่ขโมย ฉันต้องการพบกับเจ้าของสวนนี้ คุณช่วยพาฉันไปพบเขาหน่อยสิ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเขา” เดือนนาราบอกความต้องการของตัวเองทันที เธอเริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจคนที่นี่ขึ้นมา
“เรื่องสำคัญอะไร บอกผมมาก็ได้ ผมเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่”
คนฟังรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันต้องการคุยกับมิสเตอร์แบรดลีย์เจ้าของสวนนี้ ถ้าไม่ใช่เขา ฉันไม่คุย” เดือนนารายื่นคำขาด แล้วจ้องเขม็งไปที่คนที่ยืนขวาง เธอต้องการคุยเรื่องสำคัญ ถ้าคุยจบได้เร็วเธอก็จะได้รีบกลับ
“คุณเดวิดไม่มาพบหัวขโมยอย่างคุณหรอก คุณเดวิดสั่งให้ผมจับตัวคุณไว้แล้วรอส่งสถานีตำรวจเช้าพรุ่งนี้ ข้อหาบุกรุกและลักทรัพย์”
“บุกรุกและลักทรัพย์” เดือนนาราครางด้วยความตกใจ “แต่ว่าฉันไม่ใช่ขโมย แค่กินแอปเปิลไปสองลูกถึงกับจับส่งตำรวจเลยเหรอ ไม่โหดไปหน่อยหรือไง ไหนว่าสวน Wonder Orchard เป็นสวนที่ใหญ่ที่สุดในสโปแคนไงล่ะ ทำไมแค่นี้ถึงกับหวงด้วย” เดือนนาราโวยวาย “หรือเอาอย่างนี้ แอปเปิลผลนั้นราคาเท่าไร ฉันจ่ายเงินให้ก็ได้” เดือนนาราหยิบแบงก์ดอลลาร์ส่งให้แม้ราคาแบงก์ที่ยื่นให้จะมากกว่าราคาแอปเปิลก็ตาม แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่ยอมรับ
“ทำไมไม่รับไปล่ะ” เดือนนาราถามเสียงแข็ง
“อย่าเสียเวลาเลย รอไปพบตำรวจพรุ่งนี้เถอะ คุณเดวิดเกลียดหัวขโมยที่สุด คนที่กล้าขโมยแอปเปิลในสวนนี้ศพสุดท้ายถูกฝังไปเมื่อปีก่อน จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขโมยแอปเปิลที่สวนอีกเลย”
“แต่ฉันไม่ใช่ขโมย ฟังกันบ้างสิ” เดือนนาราพยายามอธิบาย แต่ว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ยอมฟัง “กรุณาฟังฉันหน่อย ฉันไม่ใช่ขโมยจริงๆ เชื่อฉันเถอะ”
คนที่ได้รับคำสั่งให้มาเฝ้าขโมยส่ายหน้า เขามองผู้หญิงตรงหน้าแล้วดูอย่างไรก็ไม่น่าจะใช่หัวขโมย เธอดูตัวเล็ก บอบบาง เหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตอนที่เจ้านายอุ้มเธอเข้ามาที่บ้านพักคนงาน เขายังคิดว่าเธอเป็นสโนวไวท์เสียอีก
“ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก คุณเดวิดสั่งมาแล้วให้พาคุณไปส่งตำรวจพรุ่งนี้”
“ไม่นะ ไม่...”
เสียงประตูปิดดังปัง ไม่มีใครฟังคำอธิบายทำให้เดือนนาราเข่าอ่อนยวบ อยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียงด้วยความโมโห นี่เธอจะต้องมาติดคุกที่อเมริกาหรือนี่ จะทำยังไงดี ทำไมไม่มีใครฟังเธอบ้างเลย
เดือนนาราเม้มปากแน่น ดวงตากลมโตมองไปที่หน้าต่างห้อง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมย เธอแค่หิวจนตาลายแล้วหลงมาอยู่ในสวนแอปเปิลเลยต้องทำผิดเด็ดแอปเปิลมากิน
เดือนนาราไม่แน่ใจว่าคนที่สะพายเด็กไว้ด้านหน้าใช่มิสเตอร์เดวิด แบรดลีย์ เจ้าของสวนนี้หรือไม่ เพราะเธอยังไม่ทันมองเขาเต็มตา แต่เพราะความตกใจผสมกับความเหนื่อยล้าที่อดนอนมาหลายวันก่อนที่จะเดินทางมาเลยทำให้เป็นลมไปเสียก่อน
ฉันจะต้องพบคุณให้ได้มิสเตอร์แบรดลีย์
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ” เสียงขออนุญาตตามมาด้วยเสียงเข้มที่บอกให้เข้ามาได้
“มีอะไร” คนพูดไม่ได้มองหน้าคนมาใหม่ เพราะต้องตรวจออร์เดอร์ในมือที่ฝ่ายขายของ Wonder Orchard ส่งรายงานขึ้นมา ออร์เดอร์ในไตรมาสนี้มีมากกว่าไตรมาสก่อนมาก
“คุณเดวิดครับ ผู้หญิงคนนั้นตื่นแล้ว เธอบอกว่าอยากขอพบคุณเดวิดด้วยครับ ผมถามว่าเรื่องอะไร เธอก็ไม่ยอมบอก พูดแต่ว่าจะคุยกับคุณเดวิดคนเดียว”
นิโคลัสหัวหน้าคนงานรายงานหลังจากขึ้นมาจากบ้านพักคนงาน เขาได้รับคำสั่งจากเดวิดให้ขังตัวหัวขโมยสาวไว้ที่บ้านพักคนงานก่อนจะพาไปสถานีตำรวจในเช้าวันพรุ่งนี้
เดวิดเพิ่งกล่อมดิโน่ตัวแสบหลับคาอกไปเมื่อครู่แล้วพาไปนอนในห้อง และเพิ่งได้มีเวลาตรวจเอกสาร เขาถอนหายใจแรงๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมา
“อยากจะขอพบฉันอย่างนั้นหรือ” เดวิดโคลงศีรษะ แม่สาวเอเชียร่างเล็กคนนั้นมีเรื่องอะไรอยากพบเขา เขาไม่เคยมีคู่ขาเป็นสาวเอเชียแบบหล่อนเลย หรือมีแต่ก็จำไม่ค่อยได้ หากให้จำใบหน้าสาวๆ ว่าเคยควงใครมาบ้าง เขาจำหน้าม้าแม่พันธุ์ในฟาร์มได้แม่นกว่าอีก
“ใครกัน หรือจะมาอ้างว่ายังไม่ได้ค่าตัว” เขาใช้งานหนักแต่จ่ายหนักและไม่เคยลืมจ่ายค่าตัว หรือถ้าเขาเมาหนักอาจจำเธอไม่ได้จริงๆ แต่เขาไม่มีทางลืมวางเช็คให้พวกหล่อนทุกครั้งหลังเสร็จกิจแน่นอน
“เธอไม่บอกครับว่าอยากคุยเรื่องอะไร” นิโคลัสย้ำ
“แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอ”
อันที่จริงเดวิดต้องยอมรับว่าแม่สาวเอวบางร่างเล็กคนนั้นมีใบหน้าสวยจิ้มลิ้มน่ามองไม่น้อย ตอนเธอถือแอปเปิลในมือดูไปแล้วเหมือนสโนวไวท์ไม่มีผิด ทั้งตอนที่เธอหมดสติล้มลงไปมันชวนให้คิดว่าถ้าเขาก้มลงไปจุมพิตที่กลีบปากนุ่มๆ แดงระเรื่อเธอจะฟื้นขึ้นมาไหม
แต่เกรงว่าเขาจะออกคำสั่งให้ดิโน่ปิดตาไม่ได้ เจ้าตัวแสบอาจจะแอบดู ซึ่งเขาไม่อยากทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าเด็ก ถึงดิโน่จะยังไม่รู้ความก็เถอะ
ตอนนั้นนิโคลัสมันผ่านมาพอดีเพราะเขาเรียกมันเข้ามา จะเข้าไปอุ้มเธอแต่เขาห้ามไว้ก่อนและให้นิโคลัสมาอุ้มดิโน่ไปแทน ส่วนตัวเขาอุ้มเธอไปไว้ที่บ้านพัก ตอนนั้น เขายังลอบมองใบหน้าสวยนั้นหลายครั้ง ดวงตา ปาก คิ้วคาง รับกันไปหมด เนื้อตัวก็นุ่มนิ่มขาวผ่อง แถมหน้าอกหน้าใจก็อวบอิ่มพอดีตัว
“ถ้าคุณเดวิดไม่ต้องการพบเธอจริงๆ พรุ่งนี้ผมจะได้พาไปสถานีตำรวจตั้งแต่เช้านะครับ”
เดวิดหลับตาครุ่นคิดก่อนจะเรียกลูกน้องคนสนิทไว้ “เดี๋ยวก่อนนิค ก่อนไปก็พามาหาฉันอีกทีแล้วกัน ฉันอยากเห็นหน้าหล่อนอีกครั้ง”
- ผู้เขียน
