จากร้ายกลายมาเป็นรักคุณ

รัฐวอชิงตัน สหรัฐอเมริกา เป็นเวลาเกือบสามทุ่มครึ่ง ร่างสูงใหญ่นอนพลิกกายไปมาอยู่บนเตียงกว้าง สายตาคู่คมมองทารกตัวกลมเพศชายวัยแปดเดือนที่วันนี้เขาจับสวมชุดนอนสีฟ้าลายไดโนเสาร์ดูทั้งหล่อทั้งน่ารัก ปกติท่อนแขนกำยำของเขาเคยเป็นที่หนุนศีรษะของสาวๆ สวยๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นที่นอนประจำของเด็กน้อยแต่ตัวไม่น้อยไปแล้ว หัวเล็กทุยขนาดเพียงเท่าฝ่ามือเขาหนุนแขนส่วนเท้าและแขนของเจ้าอ้วนก็ถีบกระทุ้งไปมาบางครั้งก็วาดไปบนอากาศ มิหนำซ้ำยังส่งเสียงร้องเอิ๊กอ๊ากชอบใจ แต่พอเสียงห้าวทุ้มที่เล่านิทานอยู่เงียบลงเปลี่ยนเป็นเสียงหาวหวอด เจ้าตัวกลมก็ประท้วงด้วยการส่งเสียง “แอ๊...แอ๊” “ไม่ต้องมาแอ๊แล้วดิโน่ นี่มันดึกแล้ว เป็นเด็กทารก ต้องนอนแต่หัวค่ำเข้าใจไหม” แววตาคู่คมมองทารกน้ำหนักเกินวัยที่กำลังถูกเขาขัดใจ ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นจ้องกลับทั้งที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแต่มันกล้าดุเขา “แอ๊...แอ๊” คงเป็นเพราะไอ้อ้วนมันยังอยากฟังนิทานต่ออีกสักเรื่องกระมัง เขาคงจะเล่าสนุก หลังจากทเพิ่งเล่านิทานเรื่องหมูสามตัวจบไปหมาดๆ และเจ้าแสบก็นอนฟังด้วยท่าทางชอบอกชอบใจไม่ร้องสักแอะ “ดิโน่ นายยังไม่ง่วงอีกเหรอ แต่ฉันง่วงแล้วนะ” คนเล่าเปิดปากหาว “ฉันเล่าเรื่องแจคผู้ฆ่ายักษ์จบไปแล้ว ต่อด้วยลูกหมูสามตัว จะให้เล่าเรื่องอะไรอีก” เสียงเล็กๆ นั้นดุเขากลับ “แอ๊...แอ๊” ราวกับจะบอกว่าอยากเล่าเรื่องอะไรก็เล่าไปเถอะ กำลังฟังพลิน เดวิดมองแก้มย้วยๆ ของมันที่แนบกับท่อนแขนเขา อ้วนได้ใจ อยากจะหยิก แต่เกรงว่ามันจะแหกปากร้องเสียงดังลั่นบ้าน เขาเกรงว่าไอ้อ้วนจะนอนดึกเกินวัย “ตัวแค่นี้กล้าดุฉันเหรอ งั้นไม่เล่าแล้ว หลับตาแล้วนอนหลับเดี๋ยวนี้ จะดับไฟ” “แอ๊...” คราวนี้เจ้าตัวกลมร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด ใบหน้าของทารกจ้ำม่ำเบะแล้วเบะอีก จนกระทั่ง ‘เดวิด แบรดลีย์’ กลัวว่าเสียงของดิโน่จะกวนไปถึงเรือนพักคนงาน เพราะเจ้าหมอนี่มีเสียงร้องที่ทรงพลัง ท่าทางปอดจะใหญ่มาก “โอย...หยุดร้องซะทีไอ้อ้วน ชาวบ้านเขาจะหลับจะนอน เด็กอะไรร้องไห้น่าสะพรึง เอาล่ะฉันยอมนายแล้วไอ้อ้วนพอใจยัง” เขามองหน้าเจ้าอ้วนวัยแปดเดือนอย่างอ่อนใจ คิ้วหนาด้านขวาเลิกสูงขึ้น “ฉันจะเล่านิทานเรื่องโปรดของฉันให้นายฟังเอาไหม” ดิโน่เปลี่ยนจากเสียงร้องไห้เป็นเสียงหัวเราะชอบใจ “แอ้ แอ้” เดวิดหลุดหัวเราะ “เด็กบ้า เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ ไบโพลาร์หรือไง” “แอ๊” เขาโดนไอ้อ้วนดุอีกแล้ว มันรู้ไหมว่าแด๊ดดี้ยังไม่เคยกล้าดุเขา “ใครอยากฟังยกมือขึ้น” ทารกร่างกลมชูขาหมูขึ้นทั้งสองข้าง เดวิดมองแล้วส่ายหน้า ระอากับพฤติกรรมของไอ้อ้วน “ไอ้ซ่าขาเบียด ฉันบอกให้ยกมือไม่ใช่ยกเท้า ผิดกติกาไม่เล่าแล้ว นอนดีกว่า” การขัดใจไอ้อ้วน สนุกมาก เท่านั้นเดวิดก็รู้ว่าเวลาทารกร้องไห้จ้า น่าสะพรึงกลัวแค่ไหน จนในที่สุดลุงอย่างเขาต้องยอมยกธงขาวให้กับเสียงร้องไอ้อ้วน “ฉันยอมแล้ว หุบปากซะอ้วน ถ้าอยากฟังนิทาน” “ “ สิ้นเสียงร้องของดิโน่ “เอาละนิทานเรื่องสุดท้ายในคืนนี้ชื่อว่า สโนไวท์กับเจ้าชายสุดหล่อ” ทารกน้ำหนักเกินมาตรฐานไปมากแหงนคอมามองหน้าเขาด้วยท่าทางสนใจ กระดกหัวและเอาตัวตันๆค่อยๆ มาไต่พาดแผงอกกว้างของเขาเล่น มันค่อยๆ กระดึ๊บๆ ร่างอ้วนๆ มานอนคว่ำบนแผงอกกว้างอย่างสบายใจ เดวิดหมั่นไส้เลยลูบหัวมันเบาๆ ดวงตากลมโตใสซื่อนั้นแหงนมามองเขาทีหนึ่ง เหมือนมีคำถามว่าลุงจะเล่าได้หรือยัง “มองหน้าทำไม่ไอ้ซ่าขาเบียด เออฉันกำลังจะเล่าแล้ว ทำมามองหน้านายนี่มันซ่า มันแสบได้พ่อนายมาจริงๆ จะบอกให้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะ นายเป็นคนแรกที่ได้ฟัง” จากนั้นเดวิดเก็เริ่มเล่านิทานเรื่องสโนไวท์กับเจ้าชายสุดหล่อฉบับที่มีเขาเป็นพระเอก “ณ ดินแดนอันไกลโพ้นแห่งหนึ่ง ที่นั่นเต็มไปด้วยความสุข และความหวัง...” เสียงที่ดังพอให้ได้ยินกันสองคน ค่อยๆ เงียบลงไป ส่วนไอ้ซ่าขาเบียดทารกชอบฟังนิทานค่อยๆ หลับไปตั้งแต่เดวิดเล่าถึงฉากที่เจ้าชายสุดหล่อเริ่มใช้สโนไวท์หน้าอกใหญ่ไปล้างจาน... จากนั้นก็เป็นเสียงกรนน้อยๆ ครอกฟี้ของคนเป็นลุงสลับกับหลาน รัฐวอชิงตัน สหรัฐอเมริกา คัมภีร์ไบเบิลกล่าวถึง ‘แอปเปิล’ ว่าเป็นผลไม่ต้องห้ามบนสวรรค์ที่พระเจ้าห้ามอดัมและอีฟกิน แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มีมาแต่เดิมของมนุษย์ทำให้ทั้งสองฝ่าฝืนกินมันเข้าไป นั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้มนุษย์ทำบาป แต่ปัจจุบัน แอปเปิลกลายมาเป็นผลไม้ที่ได้รับความนิยมที่สุดในโลก เขาว่ากันว่ากินแอปเปิลหนึ่งลูกห่างไกลหมอหนึ่งวัน ห่างจากแม่น้ำสโปแคนขึ้นไปด้านทิศเหนือ มีพื้นที่กว้างขวางที่อุดมไปด้วยดินภูเขาไฟ มีภูเขาโอบล้อม และสายน้ำเย็นไหลผ่าน ที่นั่นคือ ‘Wonder Orchard‘ สวนแอปเปิลที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในวอชิงตัน แม้แอปเปิลจะมีมากกว่า7500 สายพันธุ์จากทั่วโลก แต่ที่สวนแห่งนี้คัดพันธุ์ที่เหมาะสมมาเพียง 8 สายพันธุ์หลักเพื่อปลูกในพื้นที่กว่าหนึ่งพันเอเคอร์ และส่งไปจำหน่ายกว่าห้าสิบประเทศทั่วโลก สวนแอปเปิลครบวงจรแห่งนี้มีกำไรไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันล้านดอลลาร์ต่อปี เพราะนอกจากจะป็นสวนแอปเปิลที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐอเมริกาที่นี่ยังเปิดพื้นที่บางส่วนเป็นรีสอร์ และฟาร์มม้าสายพันธุ์ดีที่ได้รับรางวัลการันตีถึงสามปีซ้อน ทั้งหมดนี้มีเจ้าของชื่อ ‘เดวิด แบรดลีย์’ ทายาทลำดับที่ 1 ในตระกูล ‘แบรดลีย์’ เมื่อฤดูใบไม้ร่วงย่างเข้ามา ผลแอปเปิลสีแดงสายพันธุ์เรดดีลิเชียส รสชาติหวานละมุนก็พร้อมให้เก็บเกี่ยว ผลสีแดงเต็มต้นสลับกับใบสีเขียวลักษณะยาวรีส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ ทุกอย่างงดงามดั่งภาพวาดถ้าหากไม่มีเสียงร้องดังมาจากใต้ต้นแอปเปิลเพราะมือหนาพยายามเอาหัวนมออกจากปากเล็กๆ เสียงชายหนุ่มครางดังออกมาเพราะไม่อาจทนต่อความเสียวซ่านที่ได้รับ “โอ้ววว อูยยย เสียว พอก่อนดีไหม”