พ่ายรักอ๋องร้าย

ตอนที่ 3 ใช้ชีวิตให้สุขสบาย

วันรุ่งขึ้นเหมยลี่ก็ให้เจียวจูไปกระจายข่าวว่าเธอได้รับการกระทบกระเทือนทางด้านจิตใจจนทำให้ความจำเลอะเลือนไป เพื่อผู้คนและบ่าวรับใช้ในจวนจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมฟูเหรินถึงจำคนเหล่านั้นไม่ได้และเพื่อที่จะได้ทำอะไรได้ง่ายและสะดวกมากขึ้น

ในเมื่อเธอไม่อาจรู้ได้ว่าบทหลังจากนั้นมันเป็นยังไงเธอก็จะเขียนมันขึ้นมาเองแล้วกัน ยังไงเธอก็ยังภาษีดีกว่าเพราะรู้ประวัติทุกคนหมด

เจียวจูทำตามที่ฟูเหรินสั่งทุกอย่างจนผู้คนที่ได้ยิ่งต่างมีทั้งสงสารนางที่สามีไม่รักเลยคิดสั้นปลิดชีพตัวเองแต่ดันไม่ตายแค่ความจำเสื่อม บ้างก็มองว่าสมควรแล้วกับความร้ายกาจของนางที่ไม่เคยช่วยเหลือหรือปราณีผู้ใด

จนข่าวล่วงรู้ถึงหูท่านอ๋องที่องครักษ์คนสนิทอย่างซูปี้มารายงานถึงความเป็นมาเป็นไปของนาง และเรื่องที่เขาให้ไปสืบเกี่ยวกับครอบครัวของนางหวังจะเป็นใหญ่ยึดราชบังลังก์

"ท่านอ๋องขอรับ บ่าวที่ไกลชิดฟูเหรินไปป่าวประกาศว่าฟูเหรินเสียใจหนักมากเรื่องที่ท่านอ๋องรับสนมเพิ่ม จึงหมายปลิดชีพตัวเองแต่ไม่สำเร็จเลยทำให้ความจำเสื่อมขอรับ "

"อืม..จับตาดูนางเอาไว้อย่าให้มาวุ่นวายกับพระสนมอีก"

อ๋องหนิงหลงตอบด้วยความเฉยชาไม่ได้ยินดียินร้ายกับการที่ผู้หญิงนางนั้นจะเป็นอะไรไป นางกล้าสั่งคนมาฆ่าเจียงหวงได้คงมิเป็นอะไรแค่เรื่องแค่นี้ ผู้หญิงที่ร้ายกาจแบบนางไม่เหมาะที่จะได้รับแม้แต่เศษเสี้ยวของความห่วงใยจากใคร

ถ้าไม่ต้องแต่งงานกับนางเพื่อทัดทานอำนาจของบิดาของนางมักใหญ่ใฝ่สูง ข้าคงไม่ต้องมานั่งทุกใจเรื่องความร้ายกาจของนางและสังหารนางทิ้งเสียไม่ให้เป็นเสนียดต่อจวนข้า อ๋องหนิงหลงคิดและแค้นใจกับฮูหยินที่แต่งเข้าจวนอย่างจำทน ไม่แม้แต่จะแตะต้องตัวนางแม้เศษปลายผ้า

นางฆ่าตัวตายก็ดีข้าจะได้ไม่ต้องมานั่งอธิบายต่อบิดาของนางว่ามีใครลอบฆ่านางหรือไม่ คงทนความอัปยศอดสูของตัวเองมิได้ หึ! คนแบบนางอยู่ที่ไหนก็รกที่นั่น เขาคิดแม้แต่บ้านของนางเองยังไม่เคยมาดูดำดูดีก็สมควรแล้ว

เหมยลี่เริ่มปรับตัวและใช้ชีวิตในร่างของฟูเหรินให้สุขสบายเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับร่างนี้อยู่บ้าง แต่ก็ล้วนเป็นความทรงจำที่ทุกข์ทรมารใจ ไม่มีความทรงจำดีเลย จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่เพราะเหมือนมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ร่างนี้มันบอกว่านางคงรู้สึกดีมากคือการได้ช่วยเหลือเด็กชายคนหนึ่งจากการจมน้ำ เธอไม่เข้าใจว่ามันจะสุขใจได้ยังไงหรือนางผู้นั้นจะรักเด็กชายคนนั้น

"เห้ออ..ไม่อยากคิดแล้วปวดหัว "

"เจ้าคะ? ฟูเหรินพูดอะไรนะเจ้าคะ ข้าฟังไม่ถนัด"

เจียวจูที่ยืนดูกิริยาของคุณหนูของเธอที่เหมือนคิดอะไรวนเวียนไปมาอย่างสงสารและเห็นใจถามขึ้น

"เปล่าๆ เจียวจูข้าอุดอู้อยู่ในห้องนี้มาสามวันแล้วนะเบื่อจะตายชัก เธอพาฉันออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้างสิ เออ..เผื่อความทรงจำฉันจะกลับมาไง "

เจียวจูฟังคุณหนูของเธอพูดแต่ละคำทำเอาเธอเวียนหัวกับคำพูดพวกนี้แต่ก็พอฟังเข้าใจ คุณหนูของเธอคงได้รับการกระทบกระเทือนทางด้านจิตใจอย่างหนักถึงเป็นเช่นนี้ แต่เป็นเช่นนี้ก็ยังดีกว่าที่นอนร้องไห้ข้าวปลามิยอมแตะแบบเดิม ใช่!แบบนี้ดีแล้ว

"ได้สิเจ้าคะ เดี๋ยวข้าพาท่านไปเดินเที่ยวเล่นในจวนก่อน รอท่านหายดีเราค่อยไปเดินตลาดดีไหมเจ้าคะ"

"ดีๆ แค่ฉันได้ออกจากที่นี่ก็ดีมากไปแล้วปะไปกันเลย "

เหมยลี่ลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉงแต่ก็ต้องเซจะล้มเพราะร่างกายนี้ไม่ค่อยแข็งแรง คงไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรหนักๆหรือหยิบจับอะไรเพราะมีคนค่อยรับใช้เอาใจตลอด เธอต้องไปออกกำลังเสียหน่อยแล้วร่างที่อ่อนปวกเปียกนี้จะได้แข็งแรงขึ้นมาบ้างเหมยลี่คิด

"เป็นอะไรเจ้าคะคุณหนู ข้าไปตามหมอหลวงให้นะเจ้าคะ" เจียวจูเอ่ยด้วยความตกใจ

"ไม่ๆ ฉันแค่ลงเร็วไปหน่อยปะเราไปเดินเล่นกันดีกว่าไปเจออากาศถ่ายเทฉันอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ "

"ไหวแน่นะเจ้าคะ " เขียวจูเป็นห่วงปกติคุณหนูของเธอก็ไม่ค่อยแข็งแรงนัก ยิ่งตั้งแต่มาอยู่ในจวนนี้ยิ่งปวดทั้งกายและใจ

"ไหวสิไปกัน "

จากนั้นทั้งสองก็ออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้และแวะชมนกชมไม้ที่ศาลาที่ยื่นลงไปในน้ำอย่างสบายใจ เหมยลี่ชอบสวนแบบนี้มากๆ และถ้าจำไม่ผิดเธอเป็นคนเขียนให้สวนมีลักษณะเป็นแบบนี้ ด้วยเธอเป็นนักเขียนไส้แห้งคงไม่มีโอกาสไปเที่ยวหรือมีสวนดอกไม้แสนสวยแบบนี้ในบ้านแน่ๆ เลยได้แต่จินตนาการและเขียนออกมาใส่นิยายของเธอแทน

"รู้สึกดีไหมเจ้าคะฟูเฟริน "

เจียวจูเอ่ยถามคุณหนูของเธอเมื่อออกมาข้างนอกเธอต้องเรียกตามศักดิ์ยศที่คุณหนูของเธอได้รับ ไม่เช่นนั้นใครมาได้ยินเธอเรียกแบบเดิมจะมีปัญหาเอาได้ว่าแม้แต่บ่าวยังไม่เคารพต่อฟูเฟรินแล้วใครจะสนใจเคารพนางกัน

"ดีสิ ดีมากๆ เลยเราเล่นที่นี่ทุกวันนะเจียวจูฉันชอบ "

"เจ้าค่ะฟูเฟริน " เมื่อเธอเห็นผู้เป็นนายอารมณ์ดีและอาการดีขึ้นนางก็พลอยใจชื้นไปด้วย

เหมยลี่ใช้ชีวิตที่นี่ในร่างนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วก็ไร้วี่แววอ๋องนั่นมาเยี่ยมเยียนใจดำจริงๆ ตอนนี้เธอเริ่มปรับตัวและชินกับร่างนี้แล้ว แทบจะจำชื่อตัวเองไม่ได้แล้วเพราะทุกคนต่างเรียกเธอแต่ฟูเฟริน

ดีแล้วที่ตาอ๋องไม่มาเธอจะได้ใช้ชีวิตในแบบของเธอได้สบายไม่ต้องค่อยปั้นหน้าเข้าหากัน แต่ยังไงสักวันเธอก็คงต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอดันเขียนและปูเรื่องราวมาให้ท่านอ๋องเกลียดเมียเอกเสียงั้นเหมือนสวรรค์จะลงโทษเธอ แทนที่จะส่งเธอไปอยู่ในร่างพระสนมที่ท่านอ๋องทรงรักและโปรดปราน กลับมาอยู่ในร่างของฟูเหรินที่ทุกคนเกลียดชัง