“ลงมา! ”
พอจดรถก็สั่งให้คนตัวเล็กลงมา แต่เธอก็ยังนั่งตัวแข็งอยู่บนเบาะจนต้องไปเปิดประตูรถแล้วดึงกระชากเธอลงมาจากรถ
“ทำไมต้องรุนแรงด้วย ณิจะกลับบ้านเข้าใจไหมจะกลับบ้าน” ตะโกนใส่หน้าของนำทัพ
“ก็นี่ไงบ้านของเรา” ว่าแล้วก็อุ้มร่างเล็กขึ้นพาดไหล่ตนก้าวยาวๆ เข้าบ้าน แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามดิ้นและเอามือทุบหลังเขาก็ตาม
เผียะ!
“โอ๊ย! ตีก้นณิทำไม”
“ก็อยากดื้อทำไม ยอมดีๆ จะไม่เจ็บตัวนะ”
ไม่สนว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำผิดต่อหลานชาย เพราะเขากลัวตัวเองเสียใจมากกว่าที่ปล่อยให้ฌาณิการ์หลุดมือไป ยังไงเสียเธอก็ต้องตกเป็นของเขาในค่ำคืนนี้ ช้าไม่ได้แล้ว
“โอ๊ย!”
ร้องออกมาอีกครั้ง เมื่อถูกโยนทิ้งบนเตียงกว้างของเขา เธอมัวแต่สนใจเรื่องกลับบ้านจนลืมไปเลยว่าตอนนี้เขามาอยู่ในห้องนอนของคนตัวโตแล้ว
“แค่นี้ทำเป็นร้อง เก็บเสียงไว้ร้องตอนเรามีความสุขกันดีกว่านะ”
ยิ้มกริ่มให้คนบนเตียง มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกท
