“ปล่อยได้แล้วพี่ทัพ”
สั่งเขาพร้อมกับขืนมือของตัวเองไว้ ก็ตรงนี้มันลานจอดรถ สะดวกแล้วที่จะพูดคุยกัน ไม่เข้าใจทำไมต้องมาแสดงกิริยาท่าทางเป็นเจ้าของเธอแบบนี้ด้วย ขนาดอติเทพคู่หมั้นของเธอยังไม่เคยทำเลย
“ไม่ปล่อย เราต้องไปคุยกันที่บ้าน”
ที่บ้านที่นำทัพหมายถึงก็คือบ้านพักของเขานั่นเอง
“ทำไมต้องคุยกันด้วยคะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน แล้วทำไมพี่มาอยู่นี่ได้” เธอเพิ่งนึกได้ว่าเขาอยู่ราชบุรี
“พี่ย้ายมาทำงานที่ขอนแก่นแล้ว ต่อไปเราจะได้เจอกันบ่อยๆ ไง”
‘พูดเหมือนเป็นแฟนเราเลยแฮะ บ้าไปแล้วผู้ชายคนนี้’ บ่นในใจก่อนจะโต้กลับ
“มันเกี่ยวอะไรกับณิ คือณิเป็นแฟนพี่เอ็มไม่ใช่แฟนพี่ทัพนะคะ และกรุณาปล่อยมือณิด้วย มันคงไม่เหมาะที่คนเป็นอาจะมาจับมือคู่หมั้นของหลานชาย”
เธอพูดเรียกสติให้อีกฝ่ายด้วยสำนึกว่าไม่ควรทำแบบนี้กับตน แต่มันก็ไม่ได้ผลเพราะมือใหญ่นั้นยังคงกุมมือเธอแน่นเหมือนเคย
“แต่พี่อยากบอก”
นำทัพไม่อ
