บทที่ 1 แรกเริ่มแผนรัก 1
661 คำ
ตั้งแต่ลาออกจากงานมาอยู่บ้าน วันๆ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไร กินนอน แต่งตัว ถ่ายรูปอัปลงเฟซบุ๊คสวยๆ เก๋ๆ ไปวันๆ แม้ไม่ได้ไปไหนฉันก็แต่งหน้านอนอ่านหนังสือนิยายเล่มโปรด แต่แล้ววันนี้ก็ต้องตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดที่คิดว่าดูดีและสวยที่สุด เมื่อคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันให้ไปออกงานสังคมที่อำเภอกับคุณลุงที่น่ารัก จะว่าน่ารักดีไหม เพราะท่านนำแต่เรื่องปวดหัวมาให้ฉันไม่เคยขาด และวันนี้ก็เช่นกัน ลางสังหรณ์ฉันไม่ผิดแน่ๆ
“หนูณิเสร็จรึยัง สายมากแล้วนะ เดี๋ยวไปไม่ทันแสดงความยินดีกับนายอำเภอหรอก”
ลุงพนาย อุรารัตน์ หรือลุงนาย พี่ชายของแม่ฉันนั่นเอง ท่านเป็นผู้มีหน้ามีตาในสังคม ตำแหน่งของท่านคือผู้ใหญ่บ้านประจำหมู่บ้านที่ฉันอยู่ และยังเป็นเพื่อนสนิทนายอำเภออีกด้วยค่ะ และงานที่จะไปวันนี้ก็เป็นงานวันเกิดของนายอำเภอที่ฉันต้องไปร่วมด้วยเหมือนทุกปี และไม่ใช่ไปแสดงความยินดีอะไรหรอก แต่จะให้ฉันไปทำความสนิทกับลูกชายนายอำเภอ ซึ่งฉันเบื่อมาก ถ้าคนมันจะรักกันมันรักกันตั้งแต่ปีที่แล้วที่รู้จักกันแล้ว
“ค่าลุงนาย ณิต้องใส่ชุดกับรองเท้านี้จริงๆ เหรอ”
ตอบลากเสียงยาว เดินหน้าบึ้งออกมาจากบ้านด้วยชุดเดรสลายลูกไม้ รองเท้าส้นสูงสูง 4 นิ้วเห็นจะได้ ซึ่งมันทำให้ผู้หญิงตัวเตี้ยอย่างเธอดูสูงสง่าขึ้นมาทันที บวกกับใบหน้ากลมจิ้มลิ้มแล้วมันช่างน่ารักเหลือเกิน
“แบบนี้แหละหลานลุง หนูสวยมากวันนี้ วันนี้ลูกชายเพื่อนลุงต้องตกหลุมรักหนูแน่ๆ”
ไม่เคยมีสักครั้งจะไม่อวยหลานสาวตัวเอง ก็แน่ละอยากให้หลานแต่งงานออกเรือนไปกับคนดีๆ เหมือนลูกสาวของตน น่าห่วงสุดตอนนี้เห็นจะเป็นฌาณิการ์ เป็นคนไม่ค่อยแคร์ใคร พูดขวางโลก ไม่เอาอกเอาใจใคร ยากที่จะหาคนยอมรับหลานสาวเขาได้ แต่ยังไงเสียลุงพนายคนนี้จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้หลานสาวได้ผู้ชายดีๆ มาเป็นคู่ชีวิต
“เมื่อไหร่ลุงจะเลิกวุ่นวายกับการจับคู่ให้ณิสักที ขนาดพ่อกับแม่ณิยังไม่เห็นวุ่นวายเลย ก็บอกแล้วไงจะอยู่คนเดียวไม่แต่งงาน”
“ดูพูดเข้า ไปกันเถอะ เดี๋ยวลุงขับรถให้เองวันนี้ หลานลุงออกจะสวย แล้วก็ทำตัวให้น่ารักด้วยลูกนายอำเภอเพื่อนลุงจะได้สนใจ”
ว่าแล้วก็เดินนำหน้าหลานสาวไปยังรถ เพราะรักเพราะห่วงบั้นปลายของชีวิตหลานสุดที่รักหรอกถึงต้องมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของหญิงสาวแบบนี้
“เบื่อ! กี่ครั้งแล้วกับการดูตัว คนแก่พูดไม่รู้เรื่อง ฉันอายุ 30 แล้วนะ หาเองได้ไหมผัวน่ะ แค่กระดิกนิ้วก็มาแล้ว แต่เผอิญฉันไม่อยากได้ไง ฉันสวย”
บ่นพึมพำเดินตามผู้เป็นลุงไปยังรถ เป็นแบบนี้ตลอด พาเธอไปด้วยทีไรก็ได้แต่ความขายขี้หน้ามา ก็ความซุ่มซ่าม ความโก๊ะ เปิ่น ซื่อของเธอมักทำเรื่องน่าอายตลอด ยิ่งเข้าสังคมคนเยอะๆ แบบนี้ยิ่งเสี่ยงต่อการขายหน้าระดับร้อยเลยก็ว่าได้ อีกอย่างงานเขามีตอนเย็น ทำไมต้องไปตอนเช้าด้วย ไม่เข้าใจเลย จะไปช่วยเขาดูความเรียบร้อยงานทำไมก็ไม่รู้
“ลุงจะให้หนูไปช่วยงานเขาทำไมกัน ทำไมเราไม่รอไปตอนเย็น” ถามทันทีเมื่อขึ้นมานั่งบนรถ
“ไปเถอะน่า ลุงพาไปตอนเช้าก็ไปเถอะ อย่าถามมากไปถึงก็รู้เองแหละ” ตอบจบก็รีบออกตัวรถทันที
- ผู้เขียน
