“ข้าว่าเรารอดูอีกซักพักเถิด เผื่อพวกทหารค้นหาพวกเราไม่เจอก็อาจจะล่าถอยไปเองก็ได้”
“เจ้าค่ะ”
ทั้งสองจึงซ่อนตัวอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดลง จึงเห็นพวกทหารทยอยกันกลับไปจนเกือบหมดแล้วพวกนางจึงรีบออกจากที่ซ่อน พลางเร่งรีบเดินทางเพื่อจะข้ามแดนไปยังแคว้นฉู่ ซึ่งเป็นหนทางเดียวที่นางจะสามารถหนีรอดจากเงื้อมมือของคนของบิดาได้ ทั้งสองพากันเร่งฝีเท้ากันจนถึงเขตแดนของแคว้น เมื่อมองซ้ายแลขวาและเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วจึงค่อยๆพากันก้มหน้าก้มตาเดินตามกลุ่มพ่อค้าที่กำลังจะข้ามชายแดนเช่นกัน ทั้งสองพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อข้ามพ้นชายแดนมาได้ จึงเริ่มพากันหาทางปลีกตัวหนีออกจากกลุ่มพ่อค้าเพื่อจะเดินทางกันไปต่อ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ขยับกายทำสิ่งใดก็ถูกชายฉกรรจ์ที่เดินทางมากับกลุ่มพ่อค้ากรูกันเข้ามาล้อมพวกนางเอาไว้ ก่อนจะเห็นเสียนกู่ที่แต่งกายเป็นหัวหน้าพ่อค้าที่นางอาศัยเดินตามมาก้าวออกมาประจันหน้า ร่างบางยื
