เสือร้องไห้

จูบฉัน

"เรียกคนอื่นดีกว่าไหมครับนายถ้าคุณมิลก์ไม่โอเค ก็มีอีกหลายคนที่เขาพร้อมนะครับ"

"มึงหุบปากไปเลยไอ้เวรมาร์คัส กูจะเอาคนนี้"

เฮนรี่เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นจนถึงขั้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองรอแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มาร์คัสเห็นเฮนรี่อดทนรอมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เขาไม่รู้เลยว่าหากไฮเนสพาคุณมิลก์กลับมาเธอจะมีสภาพเป็นยังไงนับจากนี้

"แต่นายเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นนะครับ ถ้า ... เออ ... ผมหมายถึงว่า ถ้าคุณมิลก์กลับมาผมเกรงว่านายจะรุนแรงกับเธอจนเธออาจจะได้รับอันตรายเพราะนายนะครับ"

"หึ! คิดจะหนีกูไปก็ต้องรับผลที่ตามมาให้ได้"

ปากพูด แต่สายตาจ้องมองไปยังทางเบื้องหน้าแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็กที่จะเดินมาพร้อมกับไฮเนสเลย ถ้าไฮเนสกลับมาตัวเปล่า เขาจะยิงมันให้ตายเลยคอยดู!

"ปล่อยฉันนะ! คนบ้าฉันเวียนหัวหมดแล้ว!"

เสียงใสดังไกลมาจากทางมืดข้างหน้า เฮนรี่รีบเพ่งสายตามองไปที่ทางข้างหน้าแต่ก็ยังไม่มีแม้แต่รูปร่างคนให้ปรากฏขึ้นมา มาเฟียหนุ่มเริ่มร้อนใจเขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มและหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน

"ปล่อยฉันลงสิ!"

หืม! ปล่อยลง ไฮเนสทำอะไรทำไมมารตีถึงบอกให้ปล่อยเธอลง อย่าบอกนะว่ามันอุ้มเธอมา หน้าเธอก็ต้องแนบอกมัน สองมือของเธอก็ต้องประคองรอบคอมัน ดวงตาของเธอก็ต้องจ้องมองใบหน้ามัน ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอก็ต้องขยับต่อหน้ามัน ไอ้เวรไฮเนสกล้าเคลมคนของเขามันอยากตายใช่ไหม!

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันปวดหัว จะตายอยู่แล้ว ถ้าเลือดไม่ไปเลี้ยงสมองคุณลุงเอาพี่ตายแน่!"

คุณลุงเหรอ ฟังไปฟังมาคำนี้มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ อดนึกถึงตอนที่แอบขโมยตัวคะนิ้งไปซ่อนเขาเองก็ได้เป็นป๋าด้วยแหละ แต่ตอนนี้เป็นคุณลุงมาร์คัสบอกว่าเทรนลุง เทรนอา กำลังมาแรง ก็ยังดีที่เธอยังรู้จักใช้บารมีของเขาข่มคนอื่นบ้างเขาไม่ถือ แต่! ทำไมเรียกมันว่าพี่แล้วเรียกเขาว่าลุงไอ้ไฮเนส มันคงขี้เกียจหายใจแล้วสินะ!

"มาแล้วครับนาย"

ให้ตายเถอะไอ้เวรนี่มันแบกเธอกลับมาจริงๆ

เฮนรี่ชะเง้อคอรอคอยให้ไฮเนสกลับมา แต่ภาพที่เขาเห็นมันทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นทุกที มารตีห้อยต่องแต่งเป็นลูกตุ้ม เมื่อไฮเนสแบกเธอพาดบ่าแกร่งของเขามา มือหนาของลูกน้องสุดที่รักสัมผัสที่สะโพกของเธอจนเขาแทบจะคลุ้มคลั่ง เฮนรี่กำหมัดแน่นอย่างพยายามอดทนเขาท่องในใจตลอดเวลา มันเป็นลูกน้อง เป็นคนที่รู้ใจเขา เขาจะไม่ฆ่ามัน ไม่ฆ่ามัน ไม่ฆ่าก็บ้าแล้วเว้ย ไอ้เวร!

"ไอ้ไฮ ...!"

"คุณลุง~ ช่วยด้วย~"

อ่า ... กำลังจะด่าลูกน้องแต่พอเสียงหวานเรียกชื่อเขา ทุกอย่างก็ดูนุ่มนิ่มไปหมด ขนาดกำลังจะโมโห ก็ยังสงบลงได้ เฮนรี่รีบเดินปรี่ไปอุ้มมารตีกลับคืนมาก่อนจะส่งสายตาไม่พอใจไปให้ไฮเนส แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เรื่อง

"มาร์คัส"

"ครับ"

"เอาแอลกอฮอล์ หรือ น้ำเกลือก็ได้ ล้างมือไอ้ไฮที"

"ล้างมือผมทำไมครับนาย"

"มึงก็ล้างๆ ไปเถอะน่า" มาร์คัสพูดช่วยเพื่อนเพราะเขาดูจากสายตาของผู้เป็นนายแล้ว หากไม่ล้างมือให้ไฮเนส ก็คงต้องถูกตัดมือทิ้งแน่ บอกแล้วว่าเขาน่ะโหดร้ายเกินกว่าจะเป็นคนที่มีเลือดเนื้อเสียอีก มีจิตใจเสียอีก

"กลับ!"

ปากหนาพูดขึ้นในตอนที่ยังอุ้มมารตีขึ้นแนบอก เขาเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับแล้วให้มารตีนั่งบนตักแกร่ง จากประสบการณ์รอบที่แล้วเขาเลยรีบล็อกประตูรถเอาไว้กันเธอหนีอีก วันนี้เขาต้องได้เธอ หลังจากนั้นก็ค่อยทิ้งทิ้งไปอย่างไม่ไยดีแบบที่เคยทำ

"ปล่อยฉันนะคุณลุง ฉันต้องกลับบ้าน ต้องไปรับงานที่อาบอบนวดแล้วพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปทำงานอีก"

รับงานอีกแล้วเหรอเห็นทีต้องเช็กที่อาบอบนวดหน่อยแล้ว ...

"อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากโดนฉันเอาเธอในรถ"

" ... หยะ ... หยาบคาย"

"ฉันเงี่eนมาก และฉันก็ต้องการเอาเธอมากด้วย ฉันอยากปล่อยลูกรักของฉันที่ร่องเธอ ที่หน้าท้องเธอ ที่นมเล็กๆ ของเธอ ที่ใบหน้าเธอ ที่ปากเธอ แล้วฉัน เฮนรี่อยากทำอะไรก็จะทำให้ได้!"

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเท่าไข่ห่านเมื่อได้ยินสิ่งที่มาเฟียหนุ่มพูดออกมาโดยไม่คิด ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเจอคนแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อว่าในโลกนี้จะมีคนโรคจิต บ้ากามขนาดนี้

" ... สะ ... สารเลว"

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ!

มือเรียวกำกำปั้นแล้วทุบไปที่บ่าแกร่งเพื่อหวังเอาตัวรอด เฮนรี่ก็ยังไม่หยุดขับรถไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะขับรถได้ทั้งๆ ที่มีเธอนั่งอยู่บนตักเขา เขาเป็นใครกันแน่ทำไมถึงได้เก่งกาจ และไม่กลัวตายอย่างนี้

"ไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว ฉันไม่น่ามาเจอคุณลุงเลยถ้าทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียวฉันจะ ..." จะอะไรดีล่ะ

" ... " เฮนรี่เลิกคิ้วขึ้นเพื่อรอฟังคำสาปแช่งในขณะที่ตัวเองก็ขับรถไปด้วย

"ฉันจะ ... "

"จะทำไม"

"ฉันจะหนี"

"เหอะ! ตามใจเธอแต่ฉันต้องได้เอาเธอก่อนเท่านั้นเธอถึงจะหนีไปได้ อันที่จริงไม่ต้องหนีก็ได้นะ ฉันน่ะเป็นพวกเบื่อง่าย ได้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง แต่ถ้าฉันติดใจ ฉันเรียกเมื่อไหร่เธอก็ต้องมาทันที!"

เท้าหนักเหยียบคันเร่งมุ่งหน้ากลับคอนโดของตัวเอง เขาซื้อชั้นทั้งชั้นแล้วปรับปรุงใหม่จนน่าอยู่ บ้านเขาก็มี ทั้งคฤหาสน์ เพนท์เฮ้าส์ สถานที่ตากอากาศ หรือบ้านสำหรับพักร้อนในจังหวัดต่างๆ แต่ส่วนใหญ่เขาจะพักอยู่ที่คอนโดชั้นบนสุดเสียมากกว่าที่อื่น เพราะสามารถลากผู้หญิงในคอนโดมากินได้อย่างง่ายดาย ใกล้ที่ทำงาน และไปหาเพื่อนได้อย่างอิสระไม่ต้องรอนาน

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะสืบเรื่องของคุณ ฉันจะทำข่าวคุณ เรื่องที่คุณไปอาบอบนวด! ฉันจะใส่สีตีไข่ในข่าวของคุณให้เกิดความเสียหาย เอาให้คุณอยู่ที่ประเทศนี้ไม่ได้เลยคอยดู!" สายตาของเธอบ่งบอกว่าเธอเอาจริง

มาเฟียหนุ่มจอดรถในที่จอดรถที่มีป้ายทะเบียนรถของเขาเองติดอยู่ที่คอนโดหรูย่านสาทร ก่อนที่จะดับเครื่องยนต์ แล้วดันร่างบางให้แผ่นหลังแนบชิดกับพวงมาลัยรถมือหนายกขึ้นบีบที่ลำคอเล็กของเธอออกแรงเพียงนิดข่มขู่ให้เธอกลัว สายตาที่จ้องมองเธอราวกับว่าหากเธอขยับหรือหายใจแรงเพียงแค่ครั้งเดียวเขาก็สามารถส่งเธอไปคุยกับยมบาลได้ทุกวินาที

"ที่เธอทำแบบนี้เพราะเธออยากจะเพิ่มความเสี่ยงให้ตัวเองรึไง"

" ... อึก ..." มารตีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกินในเวลานี้ เธอเริ่มตัวสั่นเป็นลูกแมวตกน้ำหัวสมองกำลังคิดหาทางเอาตัวรอดทั้งจากเขาคนนี้ และป้าที่บ้านเพราะถ้าเธอไม่มีผ้าตัวอย่างกลับไปเธอต้องถูกตีเหมือนทุกครั้งแน่ๆ

"ฉันจำชื่อเธอได้ จำหน้าเธอได้ และฉันจะตามล่าเธอ"

เฮนรี่นิ่งกว่าทุกครั้งที่เธอเจอ หรือเธอไปพูดกระตุ้นอะไรบางอย่างเขาหรือเปล่ามือหนาคลายออกจากลำคอเล็กทำให้เธอหายใจได้สะดวกขึ้น เขาจ้องหน้าเธอนิ่งอยู่ภายในรถคันหรูสายตาของเขาที่จ้องมองเธอราวกับกำลังบอกเธอว่า …

'เนื้อที่เข้าปากเสือไปแล้ว เสือมันไม่มีวันคายมันออกมาหรอกนะ'

"จูบฉัน"

"คะ?"

"ถ้าไม่อยากให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ก็จูบฉัน"

"หะ!" วิธีรักษาโรคหงุดหงิดแบบใหม่งั้นเหรอ จูบรักษาโรคเนี่ยนะ

"จูบฉันก่อน แล้วจะปล่อยให้กลับบ้าน"