เสือร้องไห้

แบกยัยนั่นมา!

เคยแล้วงั้นเหรอ หึ ทำเป็นใสๆ แต่แท้จริงแล้วคงจะผ่านโลกมามากมายสินะ งั้นก็ดีจะได้ไม่เสียเวลาอะไรมากนัก เขาไม่น่าอดทนเลยทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยต้องทนอะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ คนอย่างเฮนรี่ เรียกหญิงที่ไหนก็เต็มใจมาอ้าขา อ้าปากให้เขาทั้งนั้นหลอกให้เขาอดทนจะได้เพิ่มราคาให้ตัวเองละสิ

"อ่ะ! ทะ ... ทำอะไรคะ"

มือหนาดันร่างบางจนแผ่นหลังติดกับพวงมาลัยรถหรู มาเฟียหนุ่มดับเครื่องยนต์แล้วแนบริมฝีปากลงที่ลำคอระหงจนคนร่างเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

"ปล่อยฉันนะคุณลุง"

มารตีดันร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มให้ออกห่าง แต่ทำยังไงก็ไม่ห่างอีกทั้งช่วงล่างของเขามันมีบางอย่างที่กำลังโป่งนูนออกมา มารตีตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เดี๋ยวนะ เธอก็ตอบว่าเคยไปแล้วไง ทำไมเขาถึงไม่มีคำอธิบายแล้วยังทำอะไรน่าเกลียดแบบนี้กับเธออีก

"ถ้าเธอตบ ฉันไม่เล้าโลมแล้วนะ"

มือเรียวที่ยกขึ้นหมายจะฟาดลงใบหน้าหล่อของมาเฟียหนุ่มแต่ครั้งนี้เขารู้ทันทำให้มารตีไปต่อไม่ถูก ชั่วแวบหนึ่งเธอเห็นใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มร้ายก่อนจะมีสีหน้าที่เคร่งเครียดเหมือนเดิม ผู้ชายคนนี้อันตราย นี่คือสิ่งเดียวที่เธอรับรู้ในตอนนี้

"ทำไมเหรอ อยากแล้วเหรอ ที่ตัวสั่นเพราะสั่นสู้สินะ"

"ปล่อยฉันนะ"

"คนอย่างฉัน ไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงหลุดมือเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นใครงั้นเหรอ"

กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกจนเผยให้เห็นหน้าอกกลมโตของเธอที่ส่งความขาวออร่าออกมาทันทีที่ได้เห็น มาเฟียหนุ่มจ้องมองมันนิ่งก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเขาหายใจติดขัดแล้วโน้มตัวลงหมายจะขบเม้มเนินอกอวบของเธอให้หนำใจ

พ่อจะฟัดให้ช้ำเลยคอยดู!

โป๊กกกก!

มารตีใช้ศีรษะโขกไปที่หน้าผากหนาของมาเฟียหนุ่มเธอเปิดประตูลงแล้วรีบวิ่งออกไปทันที เธอทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็วโดยที่เฮนรี่เองก็ยังตามไม่ทัน ไม่คิดว่าเธอจะกล้าถึงเพียงนี้ เสื้อผ้าเธอยังหลุดลุ่ยอยู่อย่างนั้น แต่ก็กล้าวิ่งออกไปจากเขางั้นเหรอ เธอคงไม่รู้สินะว่าข้างนอกมันอันตรายขนาดไหน!

"อย่าหนีนะยัยเด็กแสบ!"

เขายกมือลูบหน้าผากหนาพลางตะโกนไล่หลัง แล้วก้าวขาลงมายกมือขึ้นเรียกลูกน้องที่แอบซุ่มตามมาอยู่ข้างทาง เนื่องจากนายของพวกเขากำลังจะสนุกกับหญิงสาวพวกเขาที่รู้งานอยู่แล้วจึงทำเพียงแค่ซุ้มดูความปลอดภัยให้ผู้เป็นนายห่างๆ

"ไฮเนส มึงไปแบกยัยนั่นกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ครับนาย"

"ไอ้มาร์คัส ทำไมมึงไม่ใส่เสื้อทุเรศฉิบหาย"

เอ้า! ไม่ได้กินหญิงก็มาลงที่ลูกน้องก็ได้เหรอ ...?

มาร์คัสทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆ พวกเขาทำงานกับเฮนรี่มานานแม้เฮนรี่จะดุ และโหดเหี้ยมแค่ไหน แต่สาบานว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นผู้เป็นนายเสียอาการและไร้เหตุผล

"ให้ผมเรียกคนอื่นมาให้ไหมครับนาย"

"เสือก!"

"ครับ ผมเห็นนายค้างก็เลย ..." ด้วยความสนิทเขาและไฮเนสก็มักจะเย้าแหย่ผู้เป็นนายอยู่บ่อยๆ เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นนายเคร่งเครียดกับอะไรมากจนเกินไป

"กูจะเอายัยนั่น ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา หรือว่ามีผัวแล้วกูก็ไม่สน กูก็จะเอายัยนั่นให้ได้!"

แสบนักนะ!

เจ้าคิด เจ้าแค้น!

มาร์คัสก้มหน้าลอบอมยิ้มปกติเฮนรี่ไม่เคยบังคับใจสาวๆ เลยเพราะมีแต่สาวๆ ที่พร้อมจะมาปรนนิบัติดูแลเขาเห็นทีจะได้เห็นนายมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็ทีนี้ ก็ดีเหมือนกันนายของเขาจะได้เลิกนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าสักที

เขารู้ดีกว่าใครว่าทำไมเฮนรี่ถึงจอดรถข้างทางและจ้องจะทำอะไรเด็กสาวคนนั้น เพราะปกติแล้วเฮนรี่มักจะควบคุมอารมณ์หรือความต้องการของตัวเองไม่ได้เรียกว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเขาเลยล่ะ เมื่อเขาต้องการนั่นแปลว่าเขาต้องได้ นี่เป็นเหตุผลที่เขาพกถุงยางอนามัยจำนวนมากติดตัว เฮนรี่มักจะชอบใช่ตัวเองเป็นศูนย์กลาง ขาดความยับยั้งชั่งใจ ด้านชาไม่เกรงกลัวสิ่งใด ขาดความเห็นใจและสำนึกผิดต่อผู้อื่น หากได้คนมาช่วยดูแลบางทีนายของเขาอาจจะมีอะไรที่ดีขึ้นก็ได้นะ

"ครับๆ ใจเย็นๆ นะครับนายดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนครับ"

มาร์คัสยืนขวดน้ำเย็นให้เฮนรี่เพื่อให้เขาสงบจิตใจ การที่เฮนรี่เป็นแบบนี้มันจะทำให้เหล่าลูกน้องที่ไม่รู้เรื่องอะไรซวยไปด้วยเพราะเขาจะพาลไปทั่ว บางทีมาร์คัสกับไฮเนสก็เอาอยู่แต่นั่นเป็นส่วนน้อย แม้แต่เพื่อนๆ ของนายเขา บางทีก็ยังเอาไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ

**********

ตึก ตึก ตึก ตึก

สองเท้าบางวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แม้น้ำตาจะไหลไปด้วยมือเรียวก็รีบร้อนที่จะติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผู้ชายคนนั้นที่ห่อหุ้มร่างกายของเธอเอาไว้ หัวใจดวงน้อยกระตุกร่วงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกิดมายังไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย อีตาลุงนั้นทั้งใช้ปากกัดปากเธอ กัดเนินอกเธอ แถมยังยกร่างเธอขึ้นราวกับยกปุยนุ่นให้ไปนั่งบนตักของเขา

เธอมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีใครตามมา แต่เธอก็ยังไม่วางใจเมื่อด้านหลังเธอยังได้ยินเสียงคนวิ่งตามจนเสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มารตีตัดสินใจเข้าข้างทางแล้วนั่งลงเพื่อหลบหลังพุ่มไม้

"อึก ... แฮ่ก ... แฮ่ก"

ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาใสหยาดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้า พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในรถหรู เธอกลัว ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอกลัว เธอก้มหน้าลงมองหว่างขาของตัวเองขนาดวิ่งหนีเขาออกมาขนาดนี้ แต่ความรู้สึกที่อะไรไม่รู้มันพองขึ้นมาโดนหว่างขาของเธอมันยังมีอยู่เลย

"สาธุ เจ้าที่ เจ้าทาง ได้โปรดอย่าให้คุณลุงคนนั้นตามหาตัวมิลก์เจอเลยนะคะ ถ้าเขาหามิลก์ไม่เจอมิลก์จะกลับมาถวาย ...!"

"ถวายอะไรครับคุณมิลก์"

อึก ...

ใครอีกละเนี่ย! มารตีหันหลังไปเจอกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอรู้สึกคุ้นหน้าไม่น้อย เขายืนกอดอกมองเธอแต่มุมปากหนากลับยกยิ้มแปลกๆ

"คะ ... คุณเป็นใครคะ"

ชายหนุ่มคนเดิมย่อตัวลงในท่าคุกเข่าลงหนึ่งข้าง เขามองใบหน้าหวานของเธอแล้วอมยิ้มก่อนจะพูดออกมาน้ำเสียงเบา แต่หญิงสาวกลับหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหยุดเต้น

"ผมชื่อไฮเนสครับ เป็นลูกน้องคนสนิทของนาย เอ่อ ผมหมายถึงคุณลุงน่ะครับ"

นี่ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม หรือเธอพูดอะไรผิดไปทำให้เจ้าที่เจ้าทางไม่พอใจ ทำไมเธอยังไม่ทันจะได้พูดเลยว่าจะเอาอะไรมาถวายเจ้าที่เจ้าทางก็ถวายเธอให้กับตาลุงนั่นแล้ว หรือว่าเจ้าที่เจ้าทางก็เป็นพวกเดียวกับตาลุงนั่น

"ไม่ไปนะคะ ฉันไม่ไป"

มุมปากหนายกยิ้มอย่างอบอุ่น แต่แค่เพียงไม่นานใบหน้านั้นก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง ไฮเนสอุ้มมารตีขึ้นพาดบ่าแกร่งจนเธอห้อยต่องแต่ง เดินกลับไปหาผู้เป็นนายตามคำสั่ง

'มึงไปแบกยัยนั่นกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ'