“เดี๋ยวก่อนครับ”
นิรันดรวิ่งขึ้นมายังชั้นสอง ทันรั้งกาลเวลาที่กำลังจะพาหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนของแขกพอดี กาลเวลาหยุดฝีเท้า มองไอ้จำเลยครู่หนึ่ง จึงหันไปกระซิบบอกคู่นอนให้เข้าไปรอในห้อง เธอหันมาคล้องแขนเข้ากับคอเขาและยิ้มให้ ก่อนจะยืดตัวยื่นใบหน้าเข้าหา มอบจูบอันยั่วยวนไว้ที่ข้างแก้มอีกฝ่าย แล้วเข้าไปในห้องตามคำสั่ง
นิรันดรมุ่นคิ้วฉับพลัน ก่อนเบือนหน้าหนีอย่างนึกกระดาก
ไม่อายเขา ก็อายผีสางนางไม้หน่อยเถอะ!
“มีอะไร?” กาลเวลาปลดกระดุมแขนของเสื้อเชิ้ตแล้วเลิกมันขึ้นถึงข้อศอก เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุดแสนรำคาญ
“คุณควรให้เกียรติคุณอลิศาบ้าง รู้ไหมครับว่าเธอเฝ้ารอให้คุณมาหาทุกวัน แต่คุณกลับพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้าน แถมยังให้เธอเห็นกับตาอีก คุณไม่คิดว่าเธอจะเสียใจบ้างเหรอครับ”
“พูดอะไรของมึง” กาลเวลาแค่นหัวเราะ ส่ายหน้าแล้วเดินหนี แต่กลับถูกเด็กหนุ่มปรี่เข้ามารั้งแขนเอาไว้
“ไหนว่ารักเธอยังไง ทำ
