ไม่นานอาหารเช้าก็ถูกยกมาให้นายทหารหนุ่ม เขาย้ายตัวเองมานั่งลงที่แคร่ ไม่ใกล้ไม่ไกลกับเจ้าของร่างบาง ก่อนลงมือรับประทานอาหารสองอย่างตรงหน้า มาอยู่ที่นี่แรก ๆ อาหารสยามไม่ค่อยถูกปากนัก รสชาติจัดจ้านชวนร้อนท้อง แต่อยู่นานเข้านับวันกลับรู้สึกว่าอร่อยเสียจนเจริญอาหารยิ่งกว่าตอนอยู่อังวะด้วยซ้ำ หลัง ๆ มื้อใดไม่มีน้ำพริกก็มักจะร้องขอ ไม่รู้บ้านเรือนอื่นรสชาติเป็นเยี่ยงไร แต่การันตีได้เลยว่าเรือนของเจ้าพระยานั้นรสเลิศแน่นอน
แต่แล้วสายตาก็ต้องสะดุดเข้ากับถ้วยชามตรงหน้า ซึ่งทำให้เขานึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ สังเกตมานานแล้วว่ามันไม่ได้มีลวดลายสวยงามเหมือนอย่างชุดถ้วยเบญจรงค์ของเรือนใหญ่ มิหนำซ้ำยังมีรอยร้าวรอยบิ่น สีสันขุ่นหมองหลุดลอกจนยากจะมองลวดลายออก
“ว่าจักถาม เหตุใดถ้วยชามเรือนนี้ถึงเก่าคร่ำครึ ดูไม่มีสง่าราศีสมกับเป็นเรือนของบุตรชายเจ้าพระยาจักรี”
นักรบเลิกคิ้ว พลางหันไปมอง
“สมบัติเรือนใหญ่ต
