บทที่ 10
ข้าคิดว่ามีคนกำลังหนีหน้า
“ท่านพี่นะท่านพี่ คิดจะหลบหน้าข้าไปตลอดเลยใช่หรือไม่!”
ภายในตำหนักหลวงของวังบูรพา เรือนรับรองใหญ่กว้างขวาง บริเวณโดยรอบตกแต่งด้วยสวนดอกไม้รูปร่างแปลกตา ลำธารตัดผ่านด้านข้างของเรือนเชื่อมไปถึงตำหนักหลักของเทียนจวิน
ร่างบางสวมชุดฮั่นฝูสีชมพูอ่อนปักลวดลายประณีต เครื่องประดับหยกขาวบริสุทธิ์ขับให้นางยิ่งดูงดงามราวกับว่าหากเพียงสัมผัสนางจะบุบสลาย แต่เจ้าตัวกลับไม่สนความงาม แขนยาวพาดบนโต๊ะหินอ่อนขณะแนบใบหน้าลงไปซึมซับความเย็นจากมัน ดวงตาคู่สวยเหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดสนิท ใบหน้าไร้การตกแต่งแต่กลับงดงามกำลังทำหน้าบูดบึ้ง ย่นจมูกเล็กไปมาด้วยความขัดใจ
ป๋ายอวี้ชิงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั้น.. หลังจากไท่จื่อลู่จิ่งเหอหันหลังเดินกลับไปโดยทิ้งสีหน้าเศร้าหมองเอาไว้ ท่านพี่เองก็รีบลุกขึ้นและเดินออกไปตามไปติดๆ ลำบากนางต้องวิ่งตามไปขณะคะยั้นคะยอถามอยู่นาน ท่
