บทที่ 9
1573 คำ
“เฌอ...”
ฟึบ!
ถุงดำในมือถูกปล่อยร่วงโดยอัตโนมัติ เมื่อโชคที่ฉันว่าดีดันเล่นตลก พานให้มาพบหน้ากับบุคคลซึ่งไม่อยากเจอมากที่สุด
ขาเท้าสองข้างวิ่งพาตัวเองหันหลังเพื่อหวังหนีจากพันธนาการโหดร้ายในอดีต ทว่า คนตัวโตซึ่งไวกว่าในทุกๆ ด้านก็พุ่งเข้ารวบตัวไว้ได้เหมือนทุกที
“เฌอ...เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป”
“ปล่อยฉัน! เลิกยุ่งกับฉันสักที!!” สมองน่ะ มันไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ทำได้แต่ดิ้นขลุกขลักภายในอ้อมกอดของบุคคลดังกล่าวแบบไม่ยอม
“เฌอ...คือว่านี่...”
ฟึ่บ!
“ว๊ายย!” ฉันหวีดเสียงออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจ เมื่อฝ่ามือสัมผัสเข้ากับน้ำอุ่นของอะไรบางอย่าง ซึ่งเปียกชุ่ม จนต้องเหลียวกลับไปมองด้วยความตกใจปนความสงสัยก่อนจะพบว่าที่มือของเมือง มีถุงก๊อบแก๊บบรรจุอะไรบางอย่างเอาไว้ ซึ่งถ้ามองไม่ผิดนั่นมัน...
“แตกแล้ว...แกงจืดสาหร่าย...ที่เฌอชอบ”
เขายังจำมันได้เหรอ...
“ที่ทำงาน ทำเลี้ยงพนักงาน เห็นแล้วคิดถึงเฌอ”
ที่ทำงานเหรอ? นี่เขาทำงานแล้วเหรอ?
“แตกแล้ว...อดไปนะเฌอ”
“หยุดพูดนะ!” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันพูดออกไปแบบนั้น ที่รู้คือฉันไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้คำพูดคำจาพรรณนั้นจากปากเขา โดยเฉพาะ ยิ่งในหัวผุดคำพูดของเจ๊แกะขึ้นมาด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่ง...
“พรุ่งนี้นะเฌอ... จะเอามาให้ใหม่”
“เลิกทำแบบนี้สักทีได้มั้ย...” ฉันอยากประกาศกร้าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง แต่ว่า ฉันก็ทำไม่ได้ “เลิกตามฉันสักทีได้มั้ย?”
“…” ฉันจ้องเขา เขาเองก็มองกลับมา แถมยังนิ่ง สีหน้านั่นดูเหมือนไม่ได้คิดตามเลยสักนิด
“นายต้องการอะไรอีก ตามราวีฉันเพื่ออะไร!?” ยิ่งพูด เสียงก็ยิ่งสั่น ยิ่งได้เห็นสายตาของเขา ก็ยิ่งกลัว...
“พูดอะไรของเฌอ...” เขาถามออกมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ อย่างเดิม ราวกับไม่เข้าใจ “ฉันก็ต้องการเฌอไง...”
“ฮึก... ออกไป อย่ามายุ่งกับฉันอีก!!” ฉันได้แต่แค่นเสียงตะคอกไล่เขา ทั้งที่เราทั้งคู่เหมือนพูดกันคนละภาษา เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด เหมือนกับฉันที่ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการ
“เฌอ... ไม่ร้อง” เขาว่า พลางปล่อยถุงก๊อบแก๊บในมือ เอื้อมมือเข้าหา ซึ่งฉันได้ปัดมือหนาออกนั่นโดยทันควัน
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน…”
“...”
“ฉันเกลียดนาย ผู้ชายเลวๆ ไร้ความรับผิดชอบอย่างนาย มาทำบ้าอะไรตอนนี้อีก ฮึก... เลิกทำตัวเป็นโรคจิตติดตามชีวิตฉันสักทีได้มั้ย? เลิกยุ่งกับชีวิตฉัน คนรอบตัวฉัน! ทุกครั้งที่เห็นหน้านาย ฉันกลัว ฉันระแวง ฉันเหมือนจะเป็นโรคประสาท!! โดยเฉพาะ ทรงผมยุ่งๆ นั่น มันน่ารำคาญตา ไปตายซะ!!”
ฉันรัวคำพูดออกไปแบบไม่รู้ตัวเอง รู้แค่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่มีในตอนนี้และช่วงเวลาที่เขามาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน ทุกอย่างมันวุ่นวาย ยุ่งเหยิงไปหมด
ฉันไม่อยากพบเขาอีก!
[Khungmeaung Talk]
ผมมายืนอยู่ที่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มันนานเท่าไหร่แล้วที่ผมต้องมายืนพิงกำแพงตึก เงยมองไฟของห้องพักชั้น3ดับลง ก่อนจะยอมกลับไปที่ห้องพักของตัวเองหลังเลิกงาน
เฌอยังนอนดึกเหมือนเดิม...
รอยยิ้มของเฌอ คือสิ่งมีค่าที่สุดที่ผมเคยได้เจอ นั่นคือสิ่งที่ผมควรจดจำ ไม่สิ เป็นสิ่งเดียวที่ผมจดจำ
นอกนั้น มันไม่มีอะไรให้จำ...
08.30 น.
“เม้าส์ ตื่น...” ผมยกเท้าเขี่ยสะกิดเพื่อนรักที่เอาแต่นอนกรนสบายใจอยู่บนโซฟา หลังจากที่ได้นอนหลับไปเพียงไม่ถึงสี่ชั่วโมง
เพราะผมนอนไม่หลับ
“อะไรของมึงวะเมือง กูจะนอน!”
“กูมีเรื่องจะบอก”
“ว่า?” ไอ้เม้าส์ถาม โดยยังฟุบหน้าลงกับหมอนราวกับว่าเรื่องที่ผมจะพูดคือเรื่องกวนใจ
“เม้าส์...กูอยากไปเดินเล่นในห้างว่ะ” สิ้นเสียง ไอ้เม้าส์ก็รีบดีดตัวลุกขึ้นมานั่งจ้องผมในทันที สีหน้ามันดูไม่เหมือนคนงัวเงียเพิ่งตื่นเลยสักนิด ผมเลยซ้ำคำพูดตัวเอง “พากูไปหน่อย”
“จะไปตอนไหน ไปทำไร ทำไมต้องไปห้าง”
“มึงว่า...กูตัดผมดีปะวะ?” นั่นคือคำตอบที่ผมคิดได้ในเวลานี้ หลังจากผมใช้เวลาคิดมาตลอดตั้งแต่กลับมาถึงห้อง สีหน้าของเฌอเมื่อคืน ดูหวาดกลัวมากจริงๆ เวลาเจอผม จนเมื่อคืนผมถึงได้รู้เหตุผล ว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้น
“ไปห้างเพื่อตัดผม?” มันย้อนแบบไม่เข้าใจ สีหน้ามันแสดงออกให้เห็นชัดเจน
“ใช่” ผมตอบกลับไปแบบมั่นใจ และกล่าวขึ้นอีกครั้ง “กูเข้าใจเหตุผลแล้ว ว่าทำไมเฌอถึงไม่ยอมเจอหน้า”
“นี่มึงไปหายัยนั่นมาอีกแล้วเหรอ?”
“ใช่”
“เมือง กูขอล่ะ มึงเลิกยุ่งกับเฌอสักที ยัยนั่นไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“ไม่เหมือนเดิม?” ผมย้อนกลับไปเสียงเรียบด้วยความไม่เข้าใจ
ใช่ ผมไม่เข้าใจ!
“เออ ยัยนั่นมีแฟนใหม่ไปแล้ว มึงก็รู้ มึงเลิกยุ่งกับเขาสักทีเถอะว่ะ!” ในหัวผมมันโล่ง เมื่อได้ฟัง แต่น่าแปลก ที่สมองดันไม่ได้คิดตามคำพูดที่ได้ฟัง สักนิดที่เริ่มคิด ผมก็รู้สึกอยากหัวเราะ
“ฮ่ะๆ!!” เสียงของผมมันดังก้องไปทั่วห้อง ขัดเสียงของไอ้เม้าส์ รวมไปถึงทุกสิ่ง ทุกอย่าง
ผมรู้สึกตลก ใช่! มันตลกจริงๆ
“มึงขำอะไรวะเมือง?”
“กูขำ คำพูดมึง” ผมตอบ ซึ่งนั่นทำคนฟังย่นคิ้วฉงนอย่างไม่เข้าใจ “เฌอไม่เคยบอกเลิกกู ไอ้ที่อยู่กับเฌอตอนนี้...มันชู้ มึงหยุดพูดให้กูขำดีกว่า”
ผมยิ้มให้เพื่อนรักที่เอาแต่นั่งนิ่งบนเตียงหลังพูดจบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนเป็นฝ่ายปลีกตัวเดินออกจากห้องไปเพียงลำพัง เมื่อเริ่มรู้สึกลึกๆ ว่า การที่มีไอ้เม้าส์อยู่ข้างๆ ในตอนนี้มันจะทำให้ผมรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
สายตาผมตอนนี้มองเห็นเพียงสิ่งเดียว นั่นคือเฌอ ผมอยากทำดี ถ้าหากเธอบอกว่าไม่ชอบคนเลวๆ โดยเฉพาะผมบนหัว ถ้ามันทำให้เฌอกลัว ผมก็จะเอาออกให้หมด
“สกีนเฮดแม่งเลยแล้วกัน” ผมยิ้มเล็กยิ้มน้อย บ่นพึมพำกับตัวเอง
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอแบบนี้ ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน ดูหนังหรือไปไหนต่อไหนด้วยกัน ที่สำคัญผมไม่ได้กอดเธอด้วยสัมผัสกายแบบไร้อาภรณ์มานานเท่าไหร่แล้ว...
อ่า คิดถึงร่างกายเฌอจังเลยแฮะ อยากกอดอีกสักครั้งผมต้องทำยังไงดี?
หรือว่าต้องฉุด... อ่า ฉุดเลยดีกว่า
ใช่! ต้องฉุดในช่วงที่เฌอไม่อยู่กับผู้ชายคนนั้น...
“...”
พอคิดมาถึงตรงนี้ร่างกายทุกส่วนมันก็คล้ายกับจะสั่น คำพูดไอ้เม้าส์ก่อนหน้านี้ทำผมไม่เป็นตัวของตัวเอง ความหวังดีที่คิดไว้ในตอนแรกกลับกลายเป็นความหงุดหงิดเข้ามาแทนที พร้อมด้วยคำถามหนึ่งในหัว
ถ้าฆ่าเมียไม่ได้ ฆ่าชู้เลยดีไหม?
14.20 น.
“ขอบคุณที่ใช้บริการนะค่า ^O^”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ให้พนักงานร้านตัดผมใกล้กับห้างสรรพสินค้าชื่อดังในเมือง ถ้าจำไม่ผิดเหมือนห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ผู้ที่เป็นเจ้าของคือเหมือนฟ้า เพื่อนของไมล์ที่เป็นเจ้าของผับรวมไปถึงเจ้านายผมเองนั่นแหละ
ถึงจะบอกว่าเป็นเจ้านาย แต่หมอนั่นมันก็มีอายุมากกว่าผมไม่กี่ปี คิดแล้วมันก็หงุดหงิดที่ไมล์ ชอบทำตัวเหมือนพ่อ บ่นนู่น ด่านี่ ถึงอย่างนั้นก็มันอีกนั่นแหละที่คอยช่วยเหลือการเงินผมเรื่อยมา
แกร๊ก..
บุหรี่ยี่ห้อถูกๆ ถูกจุดดูดอย่างสบายอารมณ์ ไม่ใช่เพราะอารมณ์ดี แต่เพราะไม่มีอะไรทำ ต่างจากในหัว ซึ่งเริ่มนึกถึงคำพูดบางคำของเธอคนนั้น จนอดยิ้มออกมาไม่ได้
‘ทรงผมยุ่งๆ นั่นมันน่ารำคาญตา ไปตายซะ!’
ผมใช้มือลูบหัวตัวเองที่ตอนนี้ไถเกรียนจนสั้นในทรงสกีนเฮดอย่างพอใจ เพียงเท่านี้เฌอก็จะไม่กลัวผมอีกต่อไป ทรงผมยุ่งๆ น่ารำคาญนั่น ตอนนี้มันได้หายไปหมดแล้ว...
ยิ่งคิดว่าในครั้งหน้า ถ้าได้หน้าเฌอแล้วเธออาจจะยิ้มให้ มันก็อดทำให้ในอกร้อนรุ่มไม่ได้
เซอร์ไพรส์... ใช่ เซอร์ไพรส์เฌอสักหน่อยดีกว่า
ผมเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา ก่อนตัดสินใจทิ้งบุหรี่ซึ่งยังไม่หมดมวนดีลงกับพื้นพลางใช้เท้าขยี้ พาตัวเองเดินตรงไปยังประตูห้างเพื่อหาของบางอย่างทำให้เธอรู้สึกดีมากขึ้นตอนที่เราได้เจอหน้ากัน
ใช่ คืนนี้ผมจะไปหาเธอ...
- ผู้เขียน
