“ต่อไปให้เรียกพี่เกนนะ พี่อนุญาต ถึงไม่ได้สนิท หรือไม่ได้เป็นญาติก็เรียกได้ เรียกชื่อจริงมันดูห่างเหิน” เขาพูดจบก็เคลื่อนรถออกไปทันที
ทั้งสองคนนั่งเงียบไปตลอดทาง จนถึงที่ตลาดสด
“เข้าไปซื้อของก่อนไป เดี๋ยวพี่เอารถไปซ่อมให้ที่ร้านตรงโน้น” เขาชี้มือไปยังป้ายร้านที่เห็นอยู่ไม่ไกล”
“ค่ะ” หญิงสาวรีบรับคำ ก่อนจะเปิดประตูลงไปที่ตลาด จับจ่ายหาซื้อของตามรายการที่เธอจดเอาไว้
“มาพี่ช่วยถือ” เขาสะกิดหลังเธอ แล้วรวบข้าวของที่เต็มมือของวาวไปถือเอาไว้เสียเอง เธอหน้าแดงออกมา เขาช่างเทกแคร์เหมือนที่แมวพูด เธอใจเต้นตึก ๆ ใจจริงก็รู้สึกดี ๆ กับเขา แต่ความที่หน้าที่การงานของเขา และสถานะของเธอที่เป็นอยู่ทำให้มณีรินคิดว่า อยู่ห่าง ๆ จากเขาเป็นดีที่สุด
“ขาดอะไรอีก” เขาก้มหน้าลงมาเกือบชิด เธอเงยหน้าขึ้นไปแทบจะชนกัน มณีรินออกอาการเขิน
“ซื้อพริกขี้หนูสวนอีกอย่างเดียวก็กลับแล้วค่ะ” เธอบอกเขาอย่างเสียไม่ได้ ร
