“อุต๊ะ... เพิ่งได้มาใหม่เองนะ เล่นเป็นแล้ว ไวจัง เก่งมาก” เธอยกยอพร้อมกับยกนิ้วหัวแม่โป้งให้
“แก่แต่ตัวโว้ย หัวสมองยังได้อยู่” ป้ากันยาตอบเด็กสาว
“นั่นสิ ป้ากันยาต้องอยู่กับวาวไปนาน ๆ อย่ารีบแก่นะ” เธอสวมกอดนางด้วยความรัก
“พักนี้เอ็งเป็นอะไร อ่อนไหวจัง ฮึ... อ้อนเป็นลูกแมว” ป้ากันยาลูบหัวด้วยความเอ็นดู
“เฮ้อ...” เธอไม่ตอบแต่กลับพ่นลมหายใจออกเบา ๆ
ตืด... ตืด... มือถือของมณีรินสั่นขึ้นอีกครั้ง แค่เห็นชื่อเธอก็ใจเต้นแรงแล้ว หญิงสาวคว้ามือถือขึ้นมาก่อนจะปิดเครื่องทันที
“รำคาญจังพวกนี้ ตื๊อไม่เลิก” หญิงสาวแกล้งพูดให้ป้าได้ยิน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ได้ยินเสียงเธอตะโกนเรียกชื่ออุษาอยู่ดังลั่น
ก่อนที่จะได้ยินเสียงด่าตามหลังของพวกที่ยังนอนอุตุบ่นกันอุบที่มณีรินทำเสียงดังลั่นไปทั้งบ้าน
“นิสัยนะ พี่จะจัดการกับเธอยังไง” พสุบ่นออกเสียง เขาเฝ้าถามตัวเองในใจว่าทำไมถึงห่วงเด็กสาวคนนี้นัก แต่ก็ย
