"พี่คีคะ" เมื่อแน่ใจว่าทุกคนได้แยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้ว ฉันก็หันไปกวักมือเรียกพี่คีตะที่เอาแต่กำองค์พระเอาไว้แน่นอยู่ตลอดเวลา
"พี่คีนอนในกระท่อมอีกหลังที่ใกล้กับห้องน้ำนะคะ มาค่ะหนูช่วยถือ"
"แล้วเธอจะนอนตรงไหน" ถ้าจะให้เดาจากสายตาของพี่คีตะที่กำลังเหลียวซ้ายแลขวาแล้วนั้น ก็คงไม่พ้นที่จะกำลังกวาดสายตาหาเต้นท์ของฉันอย่างแน่นอน
"แต่นแต๊น!" ฉันผายมือให้เขาดูเปลทหารที่มีมุ้งสวมติดกันอยู่อย่างภาคภูมิใจ
"จะบ้าไปแล้วรึไง! ไปนอนในกระท่อมเลยนะส่วนฉันจะนอนในนี้เอง" ทั้งที่คุณพี่กลัวผีจนปัสสาวะแทบจะราดนะเหรอคะ คุณควรสงสารตัวเองก่อนค่ะคุณกิตติ!
"แบร่!"
"เฮ้ย!" ทุกคนเชื่อไหมคะว่าพ่อคนขวัญอ่อนของฉันนั้นมันแทบจะรัวกำปั้นใส่หน้าฉันในแทบจะทันที่ฉันที่ทะลึ่งไปแกล้งแหย่เขาเล่น
"ฉันตกใจหมดเลยไอ้เด็กบ้า!" ขนาดเจอของปลอมยังสะดุ้งสุดตัวขนาดนี้ เจอของจริงเข้าไปก็คงไม่พ้นที่พวกเราทุกคนจะได้เห็นใครบางคนไข้จั
