ต.เขาพระ อ.พิปูน จ.นครศรีธรรมราช
"แม่เฒ่า แม่ แลนิใครมา" (ยาย แม่ ดูสิว่าใคร) ฉันผายมือให้แม่ไปยังเฮียอั๋นและพี่เสน่ห์ที่ยืนอยู่ด้านหลัฃ
"ไอ้อั๋น" 'อิยวดี แก้วกรมทอง' ผู้ซึ่งมียศเป็นแม่ของฉันกับเฮียอั๋นที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้ามากอดลูกชายคนโตของตัวเองอย่างแรงด้วยความคิดถึงจนถึงที่สุดของหัวใจ
"แม่คิดถึงนุ้ยนะอั๋น" (แม่คิดถึงหนูนะอั๋น) เห็นมือเล็กๆ ของแม่ที่เลื่อนมือมาลูบไปตามหน้าตามตัวของเฮียอั๋นด้วยความคิดถึง ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจแม่ เพราะในหนึ่งปีจะมีแค่ไม่กี่ครั้งที่พ่อของเฮียอั๋นเขาจะอนุญาติให้ลูกชายกลับมาหาแม่ อันที่จริงแล้วก่อนนี้เฮียอั๋นแกเคยอยู่ในการดูแลของครอบครัวทางฝั่งแม่มามาก่อนเกือบสิบปีเลยแหละค่ะทุกคน แต่เพราะความมีฐานะที่ดีกว่าของท่านเจ้าสัวต่งซิน(พ่อของเฮียอั๋น) จึงทำให้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูบุตรชายอย่างเฮียอั๋นตกเป็นของคนเป็นพ่อแต่เพียงผู้เดียว
"แม่เฒ่าก็คิดถึ
