ของรักของหวง
1353 คำ
"รอด้วยค่า"
ปึก
"ขอโทษค่ะ" เพราะความรีบที่จะตามคนขายาวอย่างพี่น้ำหวานให้ทันฉันเลยไม่ทันระวังจนวิ่งไปชนอกใครเข้าก็ไม่รู้
"จะรีบไปตายรึไง"
อ่อ..จะเป็นใครไปได้อีกละเนอะปากปลาร้าแบบนี้
"ขอทางด้วยค่ะ หนูนัดกับพี่น้ำหวานเอาไว้"
ขวับ
"เอ๊ะ! พี่คีจะเอายังไง ขวางหนูอยู่นั่นแหละ" ฉันยืนกอดอกและเลิกคิ้วใส่เขาที่พอฉันเลี่ยงตัวไปทางไหน พี่แกก็ขยับตัวเข้ามาขวาง
"แกล้งน้องมันทำไมวะไอ้คี"
ฉันหันกลับไปดูต้นเสียงที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังก่อนจะรีบหันกลับมามองพี่คีตะที่อยู่ด้านหน้าสลับกันทันที
"ประสาทหลอนไปแล้วรึไงโยกหัวไปมาอยู่นั่น"
ที่จริงแล้วคีตะนั้นเพียงแค่รู้สึกไม่ค่อยชอบใจที่หญิงสาวหันหน้าไปมองพี่ชายฝาแฝดตัวเองหลายต่อหลายครั้งต่างหาก จึงแสร้งทำเป็นด่าให้หญิงสาวกลับมามองเขาเพียงคนเดียว
"อ้าวจ้าว...ไหนบอกจะมาเรียกน้องมาวินไง" เสียงของพี่น้ำหวานที่ดังขึ้นอยู่ข้างหลังฝาแฝดของพี่คีตะอีกครั้งดังขึ้น
"อ้าวคี...หวัดดี" น้ำหวานเอ่ยทักคีตะอย่างยินดี
"อืม" คีตะตอบปัดๆ ไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นักเพราะเขายังคงรู้สึกหงุดหงิดกับ้หตุการณ์เทื่ิก่อนหน้าอยู่นั่นเอง ซึ่งทางน้ำหวานเองก็พอจะดูออกเลยไม่ได้ถามไถ่อะไรคีตะอีก
"ไหน...ใครจะไปกินเจ๊พลา กะเพราเผ็ดบ้างเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง" พี่จ้าวตบมอลงกระเป๋ากางเกงของตัวเองดังปุๆ และท่าทางแบบนั้นมันก็เรียกรอยยิ้มไปจากฉันได้อย่างไม่ต้องสงสัย
"ป๋าพ่อป๋าแม่มึงสิไอ้จ้าว" พี่คีตะยกนิ้วกลางขึ้นชี้หน้าของพี่ชายฝาแฝดตัวเอง ฉันคิดว่าเขาดูหงุดหงิดนะทุกคน แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพี่แกหงุดหงิดเรื่องอะไร
"หลานรหัสกูๆเลี้ยงเองได้"
หมับ!
คีตะตวาดลั่นใส่พี่ชายก่อนจะตีเนียนจับข้อมือของฉันประมาณว่าบังคับให้ฉันเดินตามเขาไปแต่โดยดี
"เอ๊ะ! พี่คีนี่ยังไงกันนะ เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย" ที่ฉันต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง ไม่ใช่เพราะว่าเขากำลังทำให้ฉันเจ็บหรอกนะ แต่เพราะฉันรู้สึกเหนื่อยกับและสุเจะทนกับอาการไบโพล่าห์ของเขาต่างหาก
ฝ่ายจ้าวโฮปกับน้ำหวานก็ได้แต่หันมามองหน้ากันและส่ายหน้าพร้อมกันเบาๆ เพราะมองจากนอกโลกก็ยังรู้เลยว่าคีตะนั้นกำลังหึงที่คนตัวเล็กหันมามองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองมากแค่ไหน
เจ๊พลา กะเพราเผ็ด
"น้ำค่ะ" ฉันค่อยๆ วางแก้วน้ำแข็งสี่แก้วที่พึ่งไปทำการตักมาลงบนโต๊ะเบาๆ
"ขอบคุณครับ" จ้าวโฮปยิ้มอ่อนๆ เป็นเพราะเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ทั้งน่ารักและสดใสแบบนี้นี่เองสินะ เจ้าชายปากเปรตอย่างน้องชายฝาแฝดของเขาจึงหลงรักซะจนจะบ้า
"ขอโทษนะคะ พี่จ้าว..."
"ครับน้องมาวิน ว่า...
"โฮป มันชื่อไอ้โฮปต่างหากไม่ใช่ไอ้จ้าว แล้วมึงจะยิ้มเหี้ยอะไรนักหนา! มึงหลอนก***าหรือว่ามึงปัญญาอ่อนไปแล้วไอ้สัตว์" คีตะรีบแทรกอย่างนึกรำคาญใจที่สองคนนี้เอาแต่ส่งยิ้มให้กันอยู่ได้ทั้งๆ ที่เขาก็นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน
"อ้าวไอ้เวร! หญิงไม่มองแล้วมาพาลกู พี่ชื่อจ้าวโฮปถูกแล้วครับ แต่สำหรับน้องคนสวยเรียกจ้าวเฉยๆ ก็พอครับ คนกันเอง" จ้าวโฮปหันไปหลิ่วตาให้น้ำหวานอย่างรู้กัน สำหรับเขาแล้วการได้แกล้งใครสักคนที่ไม่เคยเสียอาการเพราะผู้หญิงคนไหนนั้นนับเป็นเรื่องที่น่าสนุก ยิ่งคนๆ นั้นเป็นน้องชายฝาแฝดปากเปียกของเขาด้วยแล้วนั้น ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกสนุกมากกว่าขึ้นไปเดิม
"ค่ะพี่จ้าว หนูชื่อมาวินนะคะ ขอโทษที่วิสาสะเรียกว่าพี่จ้าวนะคะ พอดีพี่น้ำหวานเขาบอกหนูมาอีกทีค่ะ" มาวินที่ตามเกมของจ้าวโฮปไม่ทันก็ส่งยิ้มหวานหยดย้อยที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวไปให้จ้าวโฮปอีกหนึ่ฃครั้ง
"ขี้อ่อย! เรียนให้มันจบก่อนเถอะค่อยมีแฟน"
ฉันเหลือบตาไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ กันอย่างไม่เข้าใจกับอาการแปลกประหลาดของเขานัก ละนี่ฉันไปอ่อยพี่จ้าวเขาตอนไหนกันละเนี่ย งง?
"ข้าวที่สั่งมาแล้ว กินกันเถอะค่ะ มาวินสั่งไข่ดาวแบบสุกมานะคะเพราะไม่รู้ว่าพี่ๆ คนไหนไม่ชอบทานไข่ไม่สุกบ้าง" ฉันก้มหัวนิดหน่อย ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนจานข้าวที่พนักงานมาเสิร์ฟให้พี่คีตะเป็นคนแรก กันไว้เผื่อเขาจะคิดว่าฉันไปอ่อยพี่ชายฝาแฝดของเขาอีก
"อ้าวพี่คี... นั่นแก้วของพี่จ้าวเขานะคะ" ฉันรีบออกปากท้วงทันทีเมื่อจู่ๆ พี่คีตะก็ยกแก้วน้ำของพี่จ้าวไปเททิ้ง
เคร้ง!
ก่อนที่เขาจะโยนแก้วใบนั้นคืนไปให้พี่จ้าว
"ว้า...หลุดมือ" ฉันพึ่งจะเข้าใจในคำว่าคนนิสัยเสียก็ตอนที่ได้เห็นท่าทีที่ทำเป็นตาใสไม่รู้ไม่ชี้กับการกระทำของตัวเองก่อนจะตักข้าวใส่ปากตัวเองอย่างพี่คีตะกำลังเป็นนี่แหละ ไอ้คนนิสัยไม่ดี!
"นิสัยไม่ดีเลยค่ะพี่คี" ฉันส่ายหัวอย่างเอือมๆในพฤติกรรมแปลกประหลาดของพี่คีตะ
"ขอโทษนะคะที่มาวินมองหน้าพี่จ้าวที่มหาลัย มาวินแค่...สงสัยว่าพี่จ้าวกับพี่คีตะเป็นแฝดกันจริงๆ หรือเปล่านะคะ" ไม่รู้ทำไมต้องบอกเหตุผลเหมือนกัน แต่ฉันแค่ไม่อยากให้พี่คีตะเขาคิดว่าฉันกำลังมองพี่ชายของเขาก็เท่านั้นเอง
"ทำไมคิดอย่างนั้นละมาวิน"
"ก็คือพี่คีตะผอมสูง แต่พี่จ้าวแกดูออกบึกๆ อะคะพี่น้ำหวาน"
"ฉันผอมสูงเหมือนแม่ ส่วนจ้าวมันบึกเหมือนพ่อ" คราวนี้พี่คีตะเป็นคนตอบเอง และฉันก็พยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ
"อ๋อค่ะ... คือ...พอดีว่าวันอาทิตย์นี้หนูจะไปเที่ยวบ้านที่อำเภอพิปูน เลยกะว่าจะชวนพี่ๆไปด้วยค่ะ"
"ทำไมต้องชวนไอ้จ้าวด้วย!"
"พี่คี... ไม่เอาแต่ใจตัวเองค่ะ" ฉันตักเตือนเขาอย่างหวังดี เพราะไม่อยากให้ใครที่ผ่านมาได้ยินมองเขาไปในทางที่ไม่ดี
"อันที่จริง...ตากับยายเขาอยากเจอพี่คีค่ะ แต่ถ้าจะให้หนูเอ่ยปากชวนพี่ตรงๆ หนูก็กระดากเป็นนะคะ" ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ด้วยความรู้สึกอ่อนใจกับนิสัยขี้งอนเป็นผู้หญิงของเขา
"คิดเงินครับ" พี่คีตะกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟคนนึงเข้ามา
"คิดสามที่นะครับ ไอ้หน้าโง่อีกคนแดกเองก็จ่ายเองนะครับไอ้ฉิบหาย" คีตะขึงตาใส่พี่ชายตัวเองอย่างเอาเรื่อง อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ชายนั้นจงใจที่จะปั่นหัวเขา...
"เดี๋ยวหนูจ่ายให้เองค่ะถือซะว่าขอโทษที่หนูไปจ้องหน้าพี่จนทำให้น้องชายกับพี่ทะเลาะกัน"
มาวินแอบเหน็บคีตะที่กำลังนั่งก้มหน้างุดด้วยความเขินเบาๆ ในขณะที่จ้าวโฮปกับน้ำหวานก็พากันฮาครืนออกมาในความคีตะที่แทบจะเก็บอาการหวงคนตัวเล็กของตัวเองไว้ไม่อยู่
นั่นไอ้คี เขารู้ทันแกกันหมดแล้วนั่น อายเขาไหมละเมิง ฮ่าๆ
- ผู้เขียน
