สยบรัก นายแบดบอย

เจ็บนิดเดียว(เหรอ)

''ดูที่เพื่อนนายทำกับเพื่อนฉันสิ เลว''ไอพิ้งตะโกนใส่หน้าคนตรงหน้าเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรักที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นห้องอย่างหน้าส่งสาร

''น้องมิลไอ้ธามมันทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ''ตินถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยินหญิงสาวเล่าเรื่องระหว่างเธอกับไอ้เพื่อนตัวแสบของตัวเองแล้วไหนจะเข้ามาเจอเธอในสภาพนี้อีก

''มิลผิดเองค่ะ ที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขา''

''โธ่!มิล''ไอพิ้งดึงเพื่อนรักเข้ากอดอย่างปลอบโยน

''พี่ต้องขอโทษแทนไอ้ธามด้วยแล้วกันนะ มันเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ลึกๆมันเป็นคนดีนะ''ตินบอก

''คงอยู่ลึกมากสิท่าความดีนะเลยหาไม่เห็นสักที!''ไอพิ้งว่ากลับ

''พอเถอะพิ้ง มิลยอมแล้วจริงๆ อึก มิลจะไม่วิ่งตามเขาอีกแล้ว ฮือๆ''มิลเล็ทปล่อยโฮออกมาอีกครั้งด้วยความอึดอัดในใจ

ไอพิ้งก็ได้แต่ปลอบเพื่อนรักคงมีสักวันที่จะทำให้มิลเล็ทลืมธามไทได้ ตินก็อดสงสารสาวหญิงตรงหน้าไม่ได้ เขารู้เธอรักไอ้ธามเพื่อนของเขามาก สักวันไอ้ธามมันต้องเสียใจที่ทำร้ายผู้หญิงคนนี้!!!

''พี่ตินกลับไปเถอะเดี๋ยวหนูจะอยู่เป็นเพื่อนมิล''ไอพิ้งบอกคนที่นั่งทำหน้าคิดหนักอยู่ข้างหน้า

''อืม งั้นฉันขอตัว พี่ไปก่อนนะมิลเข้มแข็งนะ''ว่าเสร็จตินก็ลุกเดินออกไป ไอพิ้งกับมิลเล็ทได้แต่พยักหน้ารับ

''อดทนนะแก...เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวมันก็ผ่านไป''ไอพิ้งเอ่ยปลอบเพื่อนรักที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ที่อกของเธอ

''อืม อึก ขอบใจนะ''

''มาดูทีวีกันดีกว่าเนอะ''ไอพิ้งเอื้อมมือไปหยิบรีโมตมาเพื่อเปิดทีวี

ติ้ด!

ร่องรอยความรัก ที่มันได้เกิดขึ้นในใจ

พยายามลบมันเท่าไร สุดท้ายฉันก็ไม่เคยลืม เธอจากไปแล้ว และฉันต้องปวดใจแค่ไหน มันคงไม่เป็นอะไร เมื่อเธอต้องการจะไป ฉันเข้าใจดี...

''เฮ้ย!!''ไอพิ้งรีบเปลี่ยนช่องทันทีคนยิ่งอกหักอยู่มาฟังเพลงเศร้าเดี๋ยวก็เฮิร์ทหนักกว่าเดิมกันพอดี

แต่ล่ะคืนมันโคตรแสนทรมานสำหรับใครคนหนึ่งจนกว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีๆไม่รู้ว่าเธอต้องเสียนํ้าตาไปเท่าไร...เพื่อจะลืมเขา

วันชิงธงรุ่น

''มิลแกไหวแน่นะหน้าแกซีดมากเลย''ไอพิ้งเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้พวกเรายืนตากแดดอยู่ที่ลานเกียร์ของคณะส่วนพวกพี่ว๊ากก็นั่งสบายใจกันอยู่ใต้ตึกนู้น!!!

''ไหว เหลืออีกกี่ข้อว่ะ''มิลเล็ทถามออกมาด้วยนํ้าเสียงเหนื่อยๆ

''2 ข้อ มันอะไรหนักหนาว่ะ''ไอพิ้งบ่น

''เอาพวกเราเหลือเวลาอีก1ชั่วโมงเรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าอีก2ข้อที่เหลือมันคืออะไร?''ประธานรุ่นตะโกนบอกทุกคน

จนกว่าจะผ่านแต่ล่ะด้านได้ก็เล่นจนมืดคํ่า หลังจากชิงธงรุ่นได้สำเร็จก็มีการผูกข้อไม้ข้อมือตอนรับรุ่นน้องกัน

''มะพี่ผูกให้''ตินเดินเข้ามาหามิลเล็ทกับไอพิ้งก่อนจะนำด้ายผูกข้อมือมาผูกให้สองสาวพร้อมกับอวยพร

''ขอบคุณค่ะพี่ติน''มิลเล็ทกับไอพิ้งเอ่ยขอบคุณ

''แล้วนี้กลับได้หรือยังค่ะ''ไอพิ้งเอ่ยถามเพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนรักที่ตอนนี้ดูจะไม่ไหวแล้ว

''อืม กลับได้สิ''ตินตอบ

''งั้นเรากลับ...มิล''ร่างบางของมิลเล็ทล่วงลงไปอย่างรวดเร็วแต่ดีที่มีคนมารับไว้ทันไม่งั้นเธอคงลงไปนอนอยู่กับพื้นแน่

''ไอ้ธาม''ตินเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนรักมันมาเร็วจังว่ะเมื่อกี่เขายังเห็นมันยืนอยู่ฝังนู้นอยู่เลย ธามไทอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวแล้วรีบสาวเท้าไปที่รถของตัวเองทันที

''นี่พี่จะพาเพื่อนหนูไปไหน''ไอพิ้งรีบวิ่งตามธามไทมาที่รถ ธามไทวางร่างบางลงที่เบาะรถอย่างอ่อนโยน

''ตินฝากด้วย''ธามไทไม่ตอบแต่หันกลับไปสั่งเพื่อนรักที่ยืนอยู่ด้านหลังของไอพิ้งแทนก่อนจะปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปฝังคนขับ ส่วนตินก็มีหน้าที่จับไอพิ้งที่ตอนนี้ดิ้นพลามอยู่เมื่อธามไทขับรถออกไป

''นี่ปล่อยนะ พี่ตินปล่อย''อ๊ายย!! ไอ้บ้านี้สุดท้ายก็ช่วยเพื่อนตัวเองอีกจนได้ ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากครีบมือหนาแต่ก็ไม่เป็นผล

''หยุดดิ้น''ตินตะคอกเสียงใส่จนคนตัวเล็กนิ่งลง ก่อนจะลากคนตัวเล็กกลับเข้าไปหาเพื่อนๆ เขาอยากให้ไอ้ธามมันเคลียร์กับมิลเล็ทให้เข้าใจเลยจึงยอมปล่อยให้มันพามิลเล็ทไป

ธามไทพามิลเล็ทมาที่คอนโดของตัวเองเขาวางร่างบางลงที่เตียงกว้างอย่างเบามือก่อนจะไปหากาละมังกับผ้ามาเช็ดตัวให้คนตัวเล็ก

เขายืนมองเธออยู่ตลอดเพราะดูท่าทางเธอเหมือนจะไม่สบายแล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ที่จริงแล้วเขาเดินมาอยู่ใกล้ตรงที่พวกเธอคุยกันกับเพื่อนเขาตั้งนานแล้วละแต่พวกเธอไม่สังเกตุเอง พอเห็นว่าเธอจะเป็นลมเขาเลยรีบเขาไปช้อนตัวของเธอไว้ทันไม่ให้ลงพื้น

ธามไทเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนตัวเอง เขาเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของเขามาใส่ให้เธอ ความรู้สึกของเขาตอนนี้คือเป็นห่วงคนที่นอนหน้าซีดเผือกอยู่บนเตียงกว้างมาก เขาคงทำให้เธอเสียใจมากดูจากขอบตาที่บวมแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มันทำให้เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

ธามไทปล่อยให้คนตัวเล็กนอนพักเขาก็ปริตัวออกมาทำข้าวต้มไว้รอหญิงสาวเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็จะได้ทานเลย หลังทำข้าวต้มเสร็จเรียบร้อยธามไทก็เข้าไปอาบนํ้าจัดการตัวเองเรียบร้อยก็ออกมานั่งเฝ้าคนตัวเล็กเหมือนเดิม

''อืม~''มิลเล็ทขยับตัวเล็กน้อยมือเรียวบางกุมเข้าที่ศีรษะเล็กของตัวเองแล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ธามไทก็รีบมาประคองร่างบางให้ลุกนั่งพร้อมที่มือหนาลูบเข้าที่ศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน

''ปวดหัวเหรอ''เมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งกุมขมับเขาเลยเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

มิลเล็ทเงยหน้ามองคนตรงหน้าช้าๆ นี่เธอฝันไปหรือเปล่าที่ได้ยินคำพูดที่ดูจะแสนเป็นห่วงเธอจากปากเขา เมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งไปธามไทก็เอามือแตะเข้าที่หน้าผากมนเพื่อเช็คอุณหภูมิ

''มีไข้นิ เดี๋ยวทานข้าวกับยาก่อนนะค่อยนอนพัก''ว่าเสร็จธามไทก็รีบลุกไปเอาข้าวต้มที่ตัวเองทำไว้ในครัวมาให้คนป่วยทานพร้อมกับยา

มิลเล็ทมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่หายออกไปจากห้องนอนนิ่ง นี่!!เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม คนเมื่อกี่พี่ธามจริงๆใช่ไหม?

ธามไทเดินกลับเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวต้มกับยาเขาวางถาดลงที่โต๊ะข้างๆเตียงแล้วยกชามข้าวต้มขึ้นมาแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆคนป่วย

''มาเดี๋ยวป้อน''นี่เธอหูดฝาดไปอีกหรือเปล่า!!หรือพี่แกล้มหัวฟาดพื้นว่ะ

''.....''

''อั้ม!!''ไม่ใช่เด็กนะโว้ย!!!ไม่ต้องทำเสียงแบบนี้ก็ได้~