''อั้ม!!''ไม่ใช่เด็กนะโว้ย!!!ไม่ต้องทำเสียงแบบนี้ก็ได้~
''ไม่เป็นไรค่ะฉันกินเองได้''พอตั้งสติได้มิลเล็ทก็พูดบอกเขาออกไปด้วยท่าทีเมินเฉย ชั่งต่างจากหัวใจดวงน้อยๆของเธอที่มันกำลังเต้นโครมครามกับการกระทำของชายหนุ่มอยู่
''ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ป้อนมา''พี่เหรอ?ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยจะเรียกแทนตัวเองว่าพี่กับเธอเลยสักครั้ง แม้เธอจะขอร้องเขายังไม่ยอมเลยแล้วนี่อะไร...มิลเล็ทงง
ปากเล็กก็อ้ารับข้าวต้มเข้าปากอย่างห้ามไม่ได้ ธามไททั้งป้อนข้าวต้มและเช็ดริมฝีปากบางที่เลอะไปเป็นแบบนี้จนมิลเล็ททานข้าวต้มหมด
''ทานยาก่อนแล้วค่อยนอนพัก''มิลเล็ทรับยากับแก้วนํ้าที่คนตรงหน้ายื่นมาให้และส่งกลับเมื่อทานยาเสร็จเรียบร้อย
''ขอบคุณค่ะแต่ฉันอยากกลับคอนโด''เธอยังไม่ไว้ใจ เขาเป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่หรอกแต่อารมณ์ขึ้นๆลงๆของเขามันทำให้เธอปรับตัวและตั้งรับไม่ทัน...
''พูดใหม่สิ''นั้นงั้น!!จิกตาใส่พร้อมกับนํ้าเสียงที่เปลี่ยนไป
