คืนนั้นใต้แสงดาว

อดีตของพี่ต้าร์

“เหยอ ทามงานไม่กับเหยอ” น้องไข่มุกทวนคำของพี่ “ทามงานเหมือนแม่ก๋าแหละ แต่แม่ก๋าทามงานอยู่ในคัวโน่น” คราวนี้พูดเองเออเอง แถมบุ้ยปากไปทางบ้านตัวเอง จากนั้นก็กลับไปนั่งที่เก่า

“ครับ ลูกไดโนเสาร์ต้องการความอบอุ่นจากแม่”

“หยักอู่นเหยอ ปายอยู่กับปี้มุม้าย” น้องไข่มุกเกยคางบนโต๊ะตรงหน้าลูกไดโนเสาร์ “ปี้มุมีแม่ก๋า แม่ก๋าปี้มุอุ่นได้”

พี่ต้าร์มองลูกไดโนเสาร์และมองแววตาฉ่ำน้ำของน้องที่สงสารไดโนเสาร์แล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู

“แม่ของน้องมุกไม่ว่างเลี้ยงหรอกครับ”

“ว่างซี้ มุช่วยเยี้ยงด้วย” น้องไข่มุกยืนยันสีหน้าจริงจัง

“น้องมุกอยากได้เหรอ” ต้าร์เกยคางบนโต๊ะแบบน้องบ้าง

“ก้า มุมีแม่ก๋าอุ่นๆ แย้วก็มีป้อก๋าด้วยนะ ป้อก๋าชื่อทั่นปะธาน มีเมื่อวาน” เด็กน้อยโน้มน้าวให้พี่ต้าร์ใจอ่อน คำว่าเมื่อวานของน้องไข่มุกคือเมื่อไม่กี่วันก่อน

“ได้สิครับ พี่ต้าร์มีอยู่ตัวเดียว แต่พี่ต้าร์ให้น้องมุกนะ”

น้องไข่มุกพยักหน้ายิ้มแฉ่ง รีบไถตัวลงจากเก้าอี้อีกครั้ง แล้วทำในสิ่งที่แม่สอนด้วยการยกมือขึ้นพนมแล้วก้มหัวจรดปลายนิ้ว

“ธุก้า”

“พี่ต้าร์ฝากเลี้ยงด้วยนะ” ต้าร์ฝากฝังพลางเก็บลูกไดโนเสาร์ใส่ไข่และใส่ถุงก๊อบแก๊บใบเดิมส่งให้น้อง

ตามประสาเด็ก พอได้ของเล่นที่ถูกใจก็อยากกลับบ้าน สาวน้อยถือถุงที่ได้รับจากพี่ต้าร์วิ่งไปหาพ่อ

“ป้อก๋า กับบ้าน”

“มีอะไรอยู่ในมือครับน้องมุก เอาอะไรของพี่ต้าร์ไป”

“ปี้ต้าร์ให้ไข่ไดเฉามุ” ปากอิ่มเล็กๆ บอกพ่ออย่างดีใจ ชูถุงให้พ่อดู

เอเดรียนมองของในมือลูกสาว แล้วมองหน้าเกร็กที่ดูหมองไป จากนั้นก็หันไปมองต้าร์ซึ่งกำลังเก็บของเล่นใส่ตะกร้าเงียบๆ ก่อนจะนั่งลงพูดกับลูกสาว

“พ่อซื้อให้ใหม่นะ คืนพี่ต้าร์ไปเถอะ”

“ม่าย ของมุ ปี้ต้าร์ให้มุ” น้องไข่มุกกำถุงก๊อบแก๊บแน่นแล้วไพล่มือไปไว้ข้างหลัง ทำหน้ามู่ทู่ พองแก้มยื่นปากไม่พอใจ

“พรุ่งนี้พ่อซื้อให้สิบอันเลย” เอเดรียนยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากางนิ้วทั้งสิบ

“ม่าย ป้อก๋าไม่ยู้เยื่อง ยูกไดเฉาต้องอุ่น ยูกไดเฉาต้องมีแม่ มุจาเอาไปให้แม่ก๋าอุ่น”

เอเดรียนถอนหายใจ

“ต้าร์เขาให้คุณหนูแล้วครับท่านประธาน ให้คุณหนูเล่นเถอะ” เกร็กตอบแทนลูกชาย

“ผมไม่สบายใจเลย มันมีความหมายกับต้าร์ ถ้าน้องมุกเผลอ ผมจะเก็บไว้ให้นะ” เอเดรียนลุกขึ้นยืน ยื่นมือตบไหล่เกร็กสองทีอย่างขอโทษ

“ไม่ต้องกังวลใจหรอกครับ ถ้าต้าร์ให้ ก็คือเขาอยากให้จริงๆ ครับ”

น้องไข่มุกประคบประหงมไข่ไดโนเสาร์ทุกย่างก้าวที่เดินกลับมาบ้าน ปล่อยให้เอเดรียนหิ้วจักรยานเดินตามหลัง พอเข้ามาในบ้านได้แกก็เอาไปอวดเพชรพลอยในครัว

“มุมีไข่ไดเฉา ปี้ต้าให้” หมุนฝาไข่สองข้างออกจากกันแบบที่พี่ต้าร์ทำ “ยูกไดเฉา”

“ลูกไดโนเสาร์เหรอคะ”

“ยูกไดเฉา” น้องไข่มุกจับลูกไดโนเสาร์ไต่ไปบนขาแม่ จากนั้นก็ไต่ไปบนท้อง หน้าอก และแขนของแม่

“แม่ขาของไดโนเสาร์ล่ะคะ แม่ขาไปไหน”

“แม่ก๋าไปทามงาน นี่ยูก” นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่หน้าลูก

หลังจากนั้นเอเดรียนก็คอยจับตาดูว่าเมื่อไรลูกสาวจะเผลอ จะได้เอาของที่มีค่าทางใจกลับไปคืนให้เด็กชายผู้เสียสละ

*********

ย้อนกลับไปในอดีต ก่อนจะเป็นพี่ต้าร์ของมุ

ยามเย็นบนถนนที่รถติดเป็นแพ เด็กชายลูกครึ่งตัวขาว หน้าตาดี จมูกโด่ง ผมและตาเป็นสีน้ำตาลเข้ม หากจับมาถอดเสื้อผ้าเก่ามอซอออกแล้วอาบน้ำแต่งตัวใหม่ จะดูไม่ต่างจากลูกผู้ดีมีเงิน ถ้าไม่นับรูปร่างที่ดูผ่ายผอมเหมือนขาดสารอาหาร แต่ตอนนี้เด็กคนนี้กำลังยืนไหว้ปลกๆ อยู่ข้างประตูฝั่งคนขับ ในมือถือกรวยใบตองใส่ดอกจำปีสองกรวย

ธนบัตรใบละยี่สิบถูกยื่นออกมาหลังจากเด็กวัยห้าขวบส่งกรวยดอกไม้ให้คนขับ จากนั้นเด็กน้อยก็นำดอกไม้อีกกรวยเดินไปทำแบบเดิมที่รถคันถัดไป ครู่หนึ่งคนขับไม่หันมาสนใจจึงขยับไปอีกคัน จนสัญญาณไฟแดงเปลี่ยนเป็นเขียว จึงรีบลัดเลาะไปที่ริมฟุตปาท บรรจบกับหญิงวัยกลางคนที่ถือพวงมาลัยกลับมา

พอกลับถึงบ้าน เงินที่เด็กชายและแม่หามาได้ก็ถูกกระชากไปโดยชายขี้เมา ซ้ำยังเตะถีบทุบตีเขาและแม่ที่หาเงินมาไม่พอค่าเหล้าค่ายา มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตจ้อยในฐานะพ่อเลี้ยง

เช้าวันรุ่งขึ้นเขาและแม่ออกจากบ้านเพื่อไปทำอย่างเดิมแบบทุกวัน แต่วันนี้แม่พามาที่ป้ายรถเมล์ จ้อยเห็นแผงขายของเล่นแบกับดินจึงหยุดดูอยู่นาน เขาไม่เคยมีของเล่นอะไรเลยนอกจากตุ๊กตุ่นพลาสติกสองสามตัว

“อยากได้เหรอลูก”

“ฮะ”

เป็นครั้งแรกที่แม่ถามเขาเรื่องของเล่น

“เลือกมาสักชิ้นสิ” แม่บอกเขา

จ้อยยิ้มร่าด้วยความตื่นเต้นดีใจที่จะได้ของเล่นชิ้นใหม่ เด็กน้อยคุกเข่าลงไปกับพื้น หยิบไข่ไดโนเสาร์ขึ้นมาสองใบ เอามาเทียบกันไปมา แล้วก็หยิบอีกใบมาดู จากนั้นก็มองไปที่ใบใหม่ พยายามเลือกใบที่ชอบที่สุด

“เอาไข่ไดโนเสาร์ใบนี้ฮะแม่” พอเลือกได้ จ้อยก็เอี้ยวตัวมาบอกแม่พร้อมกับชูของเล่นให้แม่ดู

“เท่าไรน้อง” แม่ถามคนขายที่นั่งพุ้ยข้าวกล่องใส่ปาก

“สามสิบห้า” เขาบอกทั้งที่มีข้าวเต็มปาก