คืนนั้นใต้แสงดาว

ยูกไดเฉา

เมื่อ 24 ปีที่แล้ว

ณ ทาวน์โฮมโครงการหนึ่งซึ่งผู้ซื้อนิยมเอาไว้ขายหรือปล่อยให้เช่า

เพชรพลอยมาเช่าทาวน์โฮมนี้ก่อนคลอดน้องไข่มุกไม่นาน และเช่าร้านริมแม่น้ำเจ้าพระยาเปิดร้านกาแฟคอนช์เพิร์ล เธอจะตื่นตั้งแต่ตีสามตีสี่เพื่ออบขนมไปขายที่ร้าน โดยพาไข่มุกไปด้วยแล้วฝากให้ลูกจ้างเลี้ยงระหว่างที่เธอไปเรียนทำขนม และกลับมารับลูกตอนเย็น เธอทำอย่างนี้เป็นกิจวัตร จนกระทั่งเอเดรียน สเวนเซน หรือทะเล เจ้าของโรงแรมหรูข้างๆ ร้านกาแฟพบว่าผู้หญิงที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วยและขาดการติดต่อได้ให้กำเนิดลูกสาวชื่อไข่มุก เขาจึงวางแผนทวงคืนทั้งแม่ทั้งลูก

ในซอยที่เธอเช่าทาวน์โฮมอยู่ แทบจะมีบ้านเธอเพียงหลังเดียวที่มีคนอาศัย นอกนั้นติดป้ายให้เช่าและขาย เอเดรียนจึงจัดการเช่าทั้งซอย แล้วคัดเลือกเฉพาะการ์ดที่มีครอบครัวมีลูกมาอยู่ เพื่อคอยคุ้มครองความปลอดภัยให้เพชรพลอยที่แว่วว่ากำลังโดนตามรังควานจากเสี่ยตัณหากลับคนหนึ่ง และอีกเหตุผลคือให้บรรดาลูกๆ ของการ์ดมาเป็นเพื่อนเล่นให้ลูกสาวเขา

ไข่มุกจึงมีเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กวัยเดียวกันคือสามขวบ สี่ขวบ ห้าขวบ จนกระทั่งสิบขวบ แต่คนที่ไข่มุกสนิทด้วยที่สุดคือเด็กชายลูกครึ่งหน้าตาดีอายุแปดขวบที่น้องเรียกว่า ‘พี่ต้าร์’ หรือแกรี่ เป็นลูกชายของเกร็ก หนึ่งในบอดี้การ์ดที่อารักขาเอเดรียนอย่างใกล้ชิดและย้ายจากลอสแอนเจลิสมาประจำการที่ไทย

“ป้อก๋าเย็ว ขี่จักยานกะปี้ต้าร์” น้องไข่มุกดึงขากางเกงเอเดรียน แหงนหน้าเว้าวอนกับพ่อ

“เดี๋ยวเดียวครับน้องมุก รอข้าวกับไข่ตุ๋นก่อน แม่กำลังใส่ถ้วยให้” เอเดรียนก้มลงลูบหัวทุยๆ ของลูกสาวที่ผูกจุกน้ำพุบานแฉ่ง

ตอนเย็นเอเดรียนเดินออกจากโรงแรมแล้วมานั่งรอเพชรพลอยที่ร้านกาแฟเพื่อกลับบ้านมากับเธอ พอรถเข้ามาในซอยปุ๊บ ไข่มุกซึ่งนั่งอยู่บนคาร์ซีตด้านหลังก็ตื่นเต้นทันทีที่เห็นเพื่อนร่วมซอยออกมาวิ่งเล่นบ้าง ขี่รถเล่นบ้าง พอเข้าบ้านได้เพชรพลอยจึงรีบเตรียมข้าวให้เขาป้อน ส่วนเธอจะต้องนวดแป้งเพื่อเตรียมไว้อบขนมตอนเช้า

“แม่ก๋า เอานี้ดเดียวน้า เย็วๆ” น้องไข่มุกวิ่งไปสี่ห้าก้าวก็ถึงขาเพชรพลอย เด็กน้อยแหงนหน้าบอกแม่เสียงแจ้วๆ กลัวว่าแม่ทำเยอะจะช้า ไปเล่นกับเพื่อนไม่ทัน

“น้องมุกไปปลุกจักรยานบนที่นอนก่อนสิคะ ตอนนี้ยังนอนหลับอยู่เลย แม่ใกล้จะเสร็จแล้ว”

“จิงด้วย มุไปปุกจักยานก่อน” แล้วน้องไข่มุกก็วิ่งออกจากห้องครัวเข้าไปในห้องนอน ดึงจักรยานที่นอนแอ้งแม้งห่มผ้าขึ้นและเข็นออกมา พอดีกับที่เอเดรียนถือชามข้าวใส่ไข่ตุ๋นออกมา จากนั้นพ่อลูกก็พากันออกไปหน้าบ้าน

ไข่มุกปั่นจักรยานสีชมพูลายการ์ตูนคันเล็กจิ๋ว มีล้อเล็กๆ งอกมาจากล้อหลังอีกสองล้อไปทางหน้าบ้านพี่ต้าร์ โดยมีเอเดรียนที่พาดผ้าอ้อมไว้บนไหล่เพื่อเอาไว้เช็ดปากน้อยๆ ขณะกินข้าวสาวเท้าตาม

พอเดินไปถึงหน้าบ้านของพี่ต้าร์ เอเดรียนก็ยืนคุยกับเกร็ก ปล่อยให้เด็กๆ ขี่จักรยานเล่นกัน สักพักไข่มุกก็ขี่จักรยานนำพี่ต้าร์มา และเข้าไปนั่งที่ชุดเก้าอี้ไม้ภายในรั้วบ้านของพี่ต้าร์อย่างที่ทำทุกวัน

“อาครับ ต้าร์ป้อนน้องให้” ต้าร์เดินมาขอชามจากเอเดรียน เขาจึงเดินนำชามข้าวที่พร่องไปครึ่งเดียวมาวางให้บนโต๊ะพร้อมกับกระติกน้ำลายเป็ดสีเหลือง

“ต้าร์ไปยกของเล่นมาเล่นกับน้องสิ” เกร็กบอกลูกชาย

“ครับ”

ต้าร์หายเข้าไปในบ้านแป๊บเดียวก็กลับมาพร้อมตะกร้าที่มีของเล่นมากมายอยู่ในนั้น ระหว่างนั้นการ์ดคนอื่นๆ ก็เดินมาคุยกับเกร็กและเอเดรียนเรื่องงานที่ได้รับมอบหมาย

ต้าร์ชวนน้องไข่มุกต่อเลโก้ แต่น้องเล่นแป๊บเดียวเบื่อ ต้าร์จึงหยิบหุ่นยนต์กันดั้มขึ้นมา น้องก็ไม่สนใจอีก เขาจึงปล่อยให้น้องค้นตะกร้าของเล่นไปเรื่อยๆ ส่วนตัวเองก็ป้อนข้าวให้น้อง

“นี่อายาย” น้องไข่มุกหยิบถุงก๊อบแก๊บใสๆ ขึ้นมา ด้านในมีของเล่นเป็นวงรีๆ

“ไข่ไดโนเสาร์ครับ” พี่ต้าร์ตอบน้อง

“ไข่ไดเฉาเหยอ” ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มมองพี่ชาย ปากอิ่มอ้ารับข้าวเคี้ยวตุ้ยๆ

“ครับ”

“แกะ” น้องไข่มุกใช้มือป้อมๆ สองข้างจับที่หัวและท้ายของไข่ พยายามดึงออกจากกัน พอไม่ออกก็เอามาทาบที่พุงป่องๆ ใช้พุงเข้าช่วยแต่ก็ไม่ออกอีก “เฮ้อ” เด็กน้อยพ่นลมจนตัวยวบ

พี่ต้าร์ขำท่าทางถอนหายใจของน้อง “พี่แกะให้”

น้องไข่มุกส่งของที่อยู่ในมือให้ พี่ต้าร์ใช้มือสองข้างหมุนสวนทางกันครั้งเดียวไข่ก็แยกออกจากกัน น้องไข่มุกทำตาโตด้วยความดีใจที่เห็นไดโนเสาร์เข้าไปอยู่ในไข่

“โอ้โห น่ายักจาง” น้องไข่มุกเอานิ้วเล็กๆ จิ้มที่หน้าลูกไดโนเสาร์ “ยูกไดเฉาจาโตมั้ย”

“ไม่โตครับ ต้องให้แม่ไดโนเสาร์ให้ความอบอุ่น ดูแลหาอาหารให้กิน ลูกถึงจะโต”

“เหยอ” น้องไข่มุกคว้าช้อนจากมือพี่ต้าร์ซึ่งมีข้าวที่เตรียมจะป้อน มาป้อนให้ลูกไดโนเสาร์ “หม่ำๆ นะ”

“ต้องให้แม่เลี้ยงครับ ลูกถึงจะโต” ต้าร์ดึงช้อนกลับมา

“แย้วแม่ไดเฉาไปหนาย”

น้องไข่มุกไถตัวลงจากเก้าอี้ ขยับสองก้าวไปเกาะขาพี่พลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองเด็กชาย แล้วชี้ไปที่ลูกไดโนเสาร์บนโต๊ะด้วยความสงสาร

“แม่ไปทำงานครับ ยังไม่กลับ มีแต่พ่อ ลูกรอแม่กลับมา”