พอได้สร้อยข้อมือมาใส่แล้วการใช้ชีวิตของฉันมันง่ายขึ้นจริงๆ นั่นแหละไม่น้องคอยคิดหน้าคิดหลังคิดซ้ายคิดขวา มองมือข้างไหนมีสร้างข้างนั้นก็ซ้าย พี่เฉินนี่เค้าฉลาดดีจริงๆ ช่วงนี้พี่แกก็ยุ่งๆ แหละนะฉันก็ต้องขึ้นรถเมล์ไปเรียนเองอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้ไปคนเดียวหรอก บางทีไปกับหลินน่า บางทีไปกับฉินเฟย แต่ตอนกลับแหละได้กลับคนเดียวอยู่หลายทีเพราะคนอื่นเค้าไม่ได้เรียนครึ่งวันเหมือนฉันจะให้รอก็ยังไงอยู่นานเอาเรื่องเลยเสี่ยงเปิด GPS กลับเอง และวันนี้ก็เช่นกัน ช่วงนี้ไม่ค่อยหลงเพราะเริ่มชินกับการเดินทางมากขึ้น พูดและฟังดีขึ้นเพราะทุกวันก็คลุกคลีอยู่กับภาษาจีนบางทียืนอยู่บนรถเมล์ก็พอฟังออกว่าใครพูดอะไรกัน (กลายเป็นไปแอบฟังเค้าเอาดื้อๆ)
"¥ร้านไก่ทอดยุนนานสูตรต้นตำรับครับ"
ระหว่างยืนรอรถเมล์อยู่ก็มีลุงคนนึงมายืนโปรชัวร์โปรกฎทร้าน...กะ....ไก่ทอด ่เชรดดดมีบริการส่งถึงบ้านด้วยแฮะ แต่ซื้อไปกินคฃเสี่ยงตายห่าเลย
