หลายวันมานี้ทุกอย่างดูปกติไม่มีอะไรให้วุ่นวาย ฉันเองก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับใคร จะมีก็แต่ยัยเจียเจียที่ไม่รู้จะอะไรกับฉันนักหนา คอยจะแซะอยู่เรื่อยๆ ดีที่ฉันมีกัลยานิมิต (เขียนงี้มั้ยอะ) เป็นหลินน่าที่รอยปกปักรักษาแปลจีนเป็นอังกฤษให้ฉันเรื่อยๆ พอดีเจ้เจียเจียนางฟังอังกฤษไม่ออกจ้า ว่าอะไรมารู้หมด แต่ก็ช่างเหอะ ใครอยากจะว่าจะนินทาอะไรถ้าเราไม่สนใจมันก็เป็นเพียงลมที่ออกมาจากปาก คนนินทาเสียอีกที่ควรจะเหนื่อย พอมันเหนื่อยเดี๋ยวมันก็หยุดเองนั่นแหละ
"โหลว่าไงอีป่าน"
ฉันกดรับสายอีป่านที่โทรมาทางเมสเสนเจอร์
"มึงเงียบไปเลยอะคิดถึง"
ตอแหลมากเวอร์ มันน้องมีอะไรแน่ๆ ฉันกับอีป่านถึงจะสนิทกันมากแต่ไม่ค่อยได้คุยกันในแชทหรอก ชอบคุยกันแบบเห็นหน้าเห็นตัวเป็นๆ มากกว่า มันถึงเครื่องถึงพริกถึงขิงมากกว่า
"อย่ามาตอแหล มีอะไร เล่า!! "
"จะดึงดราม่าก็ไม่ได้เลยอีเวง"
"กูรู้ อย่างมึงหรอจะคิดถึงกู"
"ค
